Een achtbaan van emoties!

Vrijdag 15 december, ik krijg een telefoontje van mijn gynaecoloog Heb je even, en ben je op een rustige plek? we hebben wat gevonden in je bloed. Het bloedonderzoek wees uit dat ik Rhesus C negatief ben. Dit kan gevolgen hebben voor onze baby's. Er moest opnieuw bloed worden afgenomen om te controleren of ik antistoffen aanmaak. Dus meteen die maandag er op ben ik bloed gaan prikken in het ziekenhuis. 

Diezelfde week op vrijdag 22 december kregen we de uitslag. De antistoffen zijn inderdaad gevonden in mijn bloed. Dat was even slikken. Wat nu? Even een korte uitleg: Mijn antistoffen kunnen via de placenta bij de baby's terechtkomen. Als zij Rhesus C positief zijn, kan dit hun bloed langzaam afbreken en zelfs leiden tot ernstige bloedarmoede voor de geboorte.

We weten echter niet of de baby's Rhesus C positief zijn. Hun bloedgroep hangt af van mijn bloedgroep en die van Stephan. Aangezien ik zelf Rhesus C negatief ben, erven de baby's het niet van mij, maar ze kunnen het wel van Stephan krijgen.

Daarom moest Stephan zich zo snel mogelijk laten testen. Het was de vrijdag voor de feestdagen en hij had een gezellige kerstborrel op zijn werk. Balen, maar hij kwam uiteraard direct naar huis. Ons plan was, aangezien Milo die avond uit logeren was bij mijn ouders, om uit eten te gaan. Dit zouden we doen na het bloedprikken, dus Stephan wilde zich nog even opfrissen, en ik besloot het ziekehuis te bellen om te vragen tot hoe laat we bloed konden laten prikken. Maar toen kwam de kink in de kabel. Na navraag bij het ziekenhuis bleek dat we helemaal geen bloed konden laten prikken. De koeriersdienst die het bloed naar het lab in Amsterdam moest brengen, reed niet tijdens de feestdagen en in de weekenden. Dit betekende dat we minstens vijf dagen moesten wachten voordat we überhaupt konden prikken, en dan nog 4-6 dagen moesten wachten op de uitslag.

Dit wachten, terwijl de tijd zo cruciaal was, voelde als een eeuwigheid. En je kunt wel begrijpen dat mijn humeur daarna niet meer echt in de stemming was om lekker uitgebreid ergens te gaan dineren. Ons plan om uit eten te gaan veranderde in een snelle vette hap bij de MCDrive, en dat was precies goed op dat moment!

Uiteindelijk, op woensdag 27 december, hebben we eindelijk bloed laten prikken. En nu wachten we nog op de uitslag.

Afgelopen donderdag hadden we ook de 20-wekenecho. Daaruit blijkt dat een van de kindjes het moeilijk heeft. Dit kleintje is vanaf het begin al kleiner en het verschil wordt steeds groter. In het ziekenhuis spreken ze in percentages, en dit kindje scoorde 17. Als dit getal stijgt naar 20, wordt het als onveilig beschouwd. De gynaecoloog maakte zich toch wel zorgen, ondanks dat het er verder allemaal goed uitzag. Het kindje had een goed gevuld maagje en blaasje, en ook het vruchtwater was goed in balans tussen de twee kindjes.

Ze wilde even overleggen met haar collega's en kwam daarna terug met wat ze besproken hadden. Hoewel de artsen niet met zekerheid kunnen zeggen dat het om TTS gaat (Twin-to-Twin Transfusion Syndrome), houden ze het nauwlettend in de gaten, want het vermoeden is er wel. Gelukkig zijn er interventiemogelijkheden als er acuut TTS ontstaat (hier vertel ik pas meer over mocht het aan de orde zijn), maar de onzekerheid is er wel.

Tussen al deze bezoeken door proberen we te genieten. Ik voel me gelukkig lichamelijk goed en geniet van de voorzichtige schopjes die ik voel sinds een paar dagen. Maar de onzekerheid begint zijn tol te eisen. Het is een emotionele achtbaan! En het enige wat we nu kunnen doen, is afwachten. We blijven hoopvol voor een positieve uitkomst.

Trending: Een eerlijk stukje over mijn beleving van het moederschap