Band in bloei 🌼

Vorige week kwam de vraag of ik al een band voelde met mijn ongeboren kindjes.

Bij mijn eerste zwangerschap met Milo was die connectie er vrijwel meteen. Avonden werden gevuld met speelse interacties door duwtjes en schopjes over en weer. Ook praatte ik veel tegen hem.

Deze keer is alles anders. Onzekerheden kleuren de zwangerschap vanaf het begin, met veel ziekenhuisafspraken en controles die het niet gemakkelijk maken om volledig in het moment te zijn. De vraagtekens en onzekerheden lijken soms de mogelijkheid tot hechting in de weg te staan. Een soort beschermingsmechanisme lijkt mijn gevoel in de weg te staan, uit angst voor verlies waar ik niet over na durf te denken. Want, wat als het toch..?

De schopjes die ik voel, brengen niet dezelfde vreugde als bij Milo, maar eerder zorgen. Welke baby is het? Rechts of links? (Ik weet inmiddels dat de "kleinere" baby rechts ligt, en de "grotere" baby links). Heb ik de kleinste al wel gevoeld? Wie is wie nu eigenlijk? Het uit elkaar houden van beide kindjes lijkt een raadsel dat ik nog niet heb weten op te lossen.

Is het wel normaal om jezelf te beschermen op deze manier? Wanneer is het moment om aan de bel te trekken? Hechting met je ongeboren kind is een subtiel proces, dat verschilt van persoon tot persoon en van zwangerschap tot zwangerschap. Het gaat verder dan fysieke aanrakingen en schopjes voelen. Het is ook het koesteren van een emotionele band, het praten met je baby's en jezelf toestaan om de vreugde van het nieuwe leven in je te laten stromen, ondanks de onzekerheden die op de loer liggen.

In mijn zoektocht naar antwoorden ontdek ik dat het normaal is om terughoudend te zijn, vooral bij een complexe tweelingzwangerschap. Maar er zijn momenten waarop het belangrijk is om eerlijk te zijn met jezelf. 

Het opbouwen van een band met de tweeling in mijn buik is misschien anders, maar dat betekent niet dat het minder waardevol is. Het erkennen van mijn gevoelens, hoe verwarrend ze ook kunnen zijn, is een stap in de richting van acceptatie en groei. Elke schop herinnert me eraan dat deze twee kleine levens, hoe fragiel ook, deel uitmaken van mijn verhaal. En terwijl ik me misschien nog niet volledig lukt om een diepe band op te bouwen, weet ik dat het pad naar verbondenheid zijn eigen tempo heeft.

Misschien wacht ik onbewust tot week 24, dat moment waarop de kindjes als levensvatbaar worden beschouwd. Na 24 weken krijgen ze speciale zorg, en iets meer dan de helft van de vroeggeboren baby’s komt hier doorheen.

Elke extra week is als een mini-overwinning. Na 26 weken is de overlevingskans 71%, na 27 weken zelfs 80-90%, en na 28 weken een 95%. Cijfers die een mix van geruststelling en druk brengen. Elke dag in de buik vergroot de overlevingskansen, een soort countdown naar veiligheid.

Het is balanceren tussen de zwangerschapsvreugde en de realiteit. Niet alleen schopjes tellen, maar ook waarderen dat elke dag een cadeautje is op weg naar die levensvatbaarheidsgrens. Met elke week die verstrijkt, komt er ruimte voor meer "genieten" in het midden van de emotionele achtbaan. 

Laat het duidelijk zijn dat de moeite om een diepe band op te bouwen met de tweeling niet betekent dat ik geen gevoelens heb voor deze kostbare levens. Integendeel, ik voel een stroom van emoties, zorgen en liefde voor hen. De schopjes die ik ervaar, al zijn ze misschien niet dezelfde vreugdevolle sprankeling als bij mijn eerste zwangerschap, dienen als een constante herinnering aan de aanwezigheid van deze twee kleine levens in mijn buik.

Echter, eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het me momenteel niet lukt om mijn gevoel volledig open te zetten. De complexiteit van deze zwangerschap, gekoppeld aan angst en onzekerheid, heeft voor nu nog een soort beschermingsmechanisme gecreëerd dat het lastig maakt om me volledig over te geven aan de diepe connectie die ik graag zou willen ervaren.