Vanaf zijn geboorte reutelde J. al behoorlijk. Gekscherend noemen we hem wel onze dieselmotor. Wij waren er al gewend, maar we werden ons er vooral bewust van als de omgeving het aangaf. 

Van de week had ik weer een telefonisch consult met de kinderarts over de astma en behandelplan van J. Ze gaf bij afsluiting van het gesprek aan dat ze bewondering voor mij had, dat ze me zo sterk en nuchter vond en precies het juiste leek te doen voor mijn kinderen. Mijn reactie was dat ik het inderdaad best wel pittig vond. En direct beklom mij een schuldgevoel. Wat nou pittig. Je zoon leeft, je zoon heeft geen ernstige complicaties gehad en schade opgelopen van de moeilijke zwangerschap en vroeggeboorte. Hoezo vind je dat zwaar? Je hebt geen recht van klagen Suzanne. Je zoon leeft en straalt, waarom zou jij dan klagen. Dat zijn gedachten die direct in mijn drukke hoofd wemelen als men mij een compliment maakt of als ik aangeef dat ik leven op dit moment pittig vind.

De prematuur is ondertussen echt geen prematuur meer. Maar een heerlijke sterke baby van ruim vijf maanden. Ik vraag me af wanneer het etiket prematuur verdwijnt, waarschijnlijk nooit want hij blijft altijd een prematuur geboren kindje. De onderliggende vraag is wanneer is de baby vergelijkbaar met een a terme geboren baby? Artsen geven bij mij aan dat ze tot een jaar corrigeren en dat rond de 1,5 in principe geen waarneembare verschillen meer zijn.

Ondertussen is mijn dapper ventje alweer twaalf weken oud. Dat betekent drie weken gecorrigeerd, zes weken ziekenhuis en alweer zes weken thuis.

Toen de baby vijf weken oud was (gecorrigeerd 36 weken zwangerschap) begon de toon vanuit de artsen anders te worden. Waar voorheen naar de toekomst gekeken werd met een blik in de verte, kwam nu voor het eerst het naar huis gaan ter sprake.

Toen ik met 19 jaar in 2006 zwanger was kreeg ik regelmatig de vraag of ik ook borstvoeding wilde geven. Voor mij was dit eigenlijk een vanzelfsprekendheid. Ik associeerde het moederschap naadloos met borstvoeding en het beeld van een kind aan mijn borst vervulde me met een krachtig moedergevoel.

Met 28 weken zwangerschap braken mijn vliezen volledig. Midden in de nacht, twee nachten nadat ik ontslagen was uit het ziekenhuis waar ik was opgenomen i.v.m. een hoge vliesscheur.

Verhalen over extremiteiten in de zwangerschap, bevalling en eerste weken van de week die hoor je en lees je veelal op het moment dat je zwanger bent. Veelal leef je in de bubbel van dat overkomt altijd een ander. Angst kan soms de overhand nemen. Want mama’s (in spe) zijn uitblinkers in doemdenken en alle mogelijke heftige scenario’s de revue laten passeren. Maar gelukkig is de praktijk dat een zwangerschap, bevalling en ontwikkeling van een baby vaker goed dan verkeerd gaat. Godzijdank.

Mijn derde zwangerschap was een probleemloze. Grootste ellende was dat ik veel migraine had. Nou daar teken ik voor. Zeker nu ik de huidige ellende tijdens mijn vierde zwangerschap ervaaar.