Het mag soms best wel even pittig zijn

Van de week had ik weer een telefonisch consult met de kinderarts over de astma en behandelplan van J. Ze gaf bij afsluiting van het gesprek aan dat ze bewondering voor mij had, dat ze me zo sterk en nuchter vond en precies het juiste leek te doen voor mijn kinderen. Mijn reactie was dat ik het inderdaad best wel pittig vond. En direct beklom mij een schuldgevoel. Wat nou pittig. Je zoon leeft, je zoon heeft geen ernstige complicaties gehad en schade opgelopen van de moeilijke zwangerschap en vroeggeboorte. Hoezo vind je dat zwaar? Je hebt geen recht van klagen Suzanne. Je zoon leeft en straalt, waarom zou jij dan klagen. Dat zijn gedachten die direct in mijn drukke hoofd wemelen als men mij een compliment maakt of als ik aangeef dat ik leven op dit moment pittig vind.

En als ik dat relativeer vind ik het raar, want hier komt het: het is soms best zwaar. Ik heb een pittige zwangerschap gehad met complicaties en langdurige ziekenhuisopnamen, we hebben risicogesprekken gehad met kinderartsen welke ons op het ergste voorbereiden: overlijden, hersenbloedingen, infecties, nec. De kans was aanwezig dat onze zoon niet ongeschonden uit de strijd zal komen. Na de geboorte volgde de periode van kraamtijd, welke wij vliegend tussen thuis, zaak en ziekenhuis doorbrachten. Vrijwel constant in angst levend, want zekerheid heb je nog steeds niet. Dat was gewoon pittig. Daarnaast hebben we als gezin natuurlijk een intens jaar achter de rug. We hebben een eigen horecabedrijf die zwaar te leiden heeft onder de verschillende lockdowns, we hebben ons huis moeten verkopen vanwege de financiele gevolgen van de meerdere lockdowns, het werken in het onderwijs ten tijde van corona is uitdagend te noemen en we moesten natuurlijk verhuizen. Allemaal beladen zaken.

Terug naar het nu is J. een lief en vrolijk ventje dat zich goed ontwikkeld. Maar ik ben bang, ik ben bang op ontwikkelingsachterstanden of complicaties. Ik ben bang dat hij toch niet zo ongeschonden uit de strijd is gekomen als aanvankelijk de gedachte is. Ik ben altijd bang om hem te verliezen, een angst die diep zit.J. heeft een complicatie overgehouden aan de vroeggeboorte, hij is namelijk astmatisch. Na lang onderzoeken, is na een zoveelste ziekenhuisopname door ziekte en benauwdheid in oktober deze diagnose gesteld. Hij krijgt een flinke dosis medicatie en dit lijkt te helpen. Wel is hij ontzettend vatbaar voor virussen en wordt hij daar erg ziek van. Gelukkig hebben we hiervoor een protocol qua behandeling voor gekregen en weten we wat we zelf kunnen doen en wanneer we aan de bel moeten trekken bij ernstige benauwdheid. ik vond dit best een klap, voor nu heb ik een chronisch ziek kind. Een kind waarbij bijna de garantie werd gegeven dat hij in het r seizoen een of meerdere keren opgenomen moet worden in het ziekenhuis. Een simpel verkoudheidje kan voor hem ernstig uitpakken. Ik vond dat best even schrikken. De angst en zorgen die hierbij komen kijken ervaar ik als best zwaar.

Wat is daarnaast best pittig vind is het langdurig gebrek aan slaap. J. is mijn vierde kind, dus ik ben wel gewend aan slaapgebrek. Mijn oudste zoon sliep in de kraamweek als 's nachts door, dus het viel mij erg tegen dat nummer 2 en 3 tot ruim negen maanden nachtvoeding nodig hadden. Met J. had ik mijn grens al aardig bijgesteld, de negen maanden gingen voorbij en hij had nog nachtvoeding nodig. Ik werd hier onzeker van. 'Geef hem dan water' was het devies. Of 'je verwent hem' en 'dit is wat je hem aanleert'. 

Ik sta daar simpliciter in. Een kind huilt en geeft aan dat het honger heeft. Dit doet een kind omdat hij honger heeft, niet omdat hij verwend is en wil pesten. Niet omdat hij aandacht wil, maar omdat hij knaagjes in zijn maagjes heeft. J. is een heel heel grote eter. Maar een erg iel en klein ventje, met bijna zeventien maanden is hij krap 8,5 kg en 74 cm. Daarnaast is hij veel benauwd, vaak ziek en leidt hij een actief leven met spelen, kruipen, staan en stappen. Hij heeft zijn energie gewoon nodig. Maar dat maakt het niet minder pittig om elke nacht te settelen voor max. vier uur slaap. Want ik ben zelf ook gewoon een moeilijke slaper, dus die combi is lekker. 

Daarnaast verwerkt J. 's nachts al zijn prikkels, soms krijst hij een tot twee uur onbedaarlijk. Het geluid gaat door merg en been. Meestal hebben we dit feestje rond 01:00. Ik merk dat ik dan op mijn minst ben. Ik ben moe, ik wil slapen en ik vind het geluid heel erg hard.

Ik zeg vaak dat het is wat het is. Ja het is nu pittig, maar ik weet ook dat als het eind april is de verkoudheden weer even hun zomerslaap ingaan en J. zijn rust krijgt en weer alle ruimte krijgt om zijn heerlijke en vrolijke zelf te zijn. Want het is een geweldig en prachtig kereltje die onze harten gestolen heeft.

Liefs Suzanne