En dan ben je ouders van een prematuurtje

Verhalen over extremiteiten in de zwangerschap, bevalling en eerste weken van de week die hoor je en lees je veelal op het moment dat je zwanger bent. Veelal leef je in de bubbel van dat overkomt altijd een ander. Angst kan soms de overhand nemen. Want mama’s (in spe) zijn uitblinkers in doemdenken en alle mogelijke heftige scenario’s de revue laten passeren. Maar gelukkig is de praktijk dat een zwangerschap, bevalling en ontwikkeling van een baby vaker goed dan verkeerd gaat. Godzijdank.

Met 27 zwangerschap werd ik aan de weeenremmers bij het umcg binnengebracht. Met voortijdig gebroken vliezen. Ondertussen weet ik dat dat in medische termen pprom genoemd wordt. Het vrijwel grootste gedeelte van de vrouwen bevalt binnen 72 uur. Sommige binnen twee weken en een enkele weet het heel lang vol te houden. Oorzaak? Is lastig te zeggen. Meestal een infectie. Of gewoon pech.

Een van de onderdelen van het strak opgezette protocol bij dreigende vroeggeboorte is een gesprek met de kinderarts van de nicu. Dit is een belangrijk gesprek, want het is essentieel dat je je als ouders voorbereid op de moeilijke tijd die gaat komen. Want hierin zijn twee mogelijkheden:

1. De baby blijft zitten, alle condities zijn goed voor moeder en kind. Dan lig je als moeder zijnde tot de bevalling in het ziekenhuis. Hoe langer de baby in de baarmoeder zit in gunstige omstandigheden, des te beter.

2. De bevalling dient zich aan. Mama mag uiteindelijk naar huis, maar de baby ligt lange tijd op de couveuse afdeling.

Optie 1 is altijd het uitgangspunt. Waarbij elke dag een mijlpaal is.

Met 27 weken zwangerschap hadden wij dus een gesprek met de kinderarts. Dit was niet mals en erg confronterend. Ik ben hierbij dankbaar dat ik al kinderen heb en de ervaring van een prematuur kindje. Zodat ik wist wat ik kon verwachten. Maar confronterend was het.

Het eerste wat de kinderarts opmerkte was dat 27 weken al een stuk beter is dat 24 weken, anders hadden we een heel ander gesprek moeten voeren. De baby had longrijping gehad en had een mooi geschat gewicht. Dat werkte in zijn voordeel.

Als de bevalling nu zou beginnen zouden we rekening moeten houden met een heel team aan specialisten die de baby zouden opvangen. Eerste grote uitdaging zou zijn ademen. Op deze leeftijd zijn de longen nog niet volgroeid, dus de baby zou een buisje krijgen en beademd worden. Als de baby stabiel is zou de baby opgenomen worden op de nicu. Daar zouden heel veel uitdagingen te wachten staan: ademen, hartproblemen, hersenbloedingen, infecties, darmproblemen, groei. Allemaal dingen die besproken werden. De kans dat de baby de een hersenbloeding zou krijgen met mogelijke hersenbeschadiging was aanwezig. Meestal gaat het goed, soms gaat het fout. Er kunnen geen garanties gegeven worden voor de toekomst. In ieder geval moesten we er rekening mee houden dat de baby tot de uitgerekende datum in het ziekenhuis zou liggen.

Afgezien van alle risico’s op complicaties zou de baby zelfstandig moeten kunnen ademen, zich goed op temperatuur moeten kunnen houden, tenminste 2 kg moeten wegen en zelfstandig kunnen drinken eerdat de baby naar huis mag.

Dit gesprek hebben we naast ons neergelegd. Want ik kan me nu wel druk maken om alles wat mogelijk kan gebeuren, voor hetzelfde geld houdt de baby het tot 37 weken vol. De toekomst is uiterst onzeker.

Uiteindelijk is onze zoon met 31 weken zwangerschap geboren. Een paar dagen naar de tweede longrijping.

31 weken zwangerschap is nog erg prematuur, maar al zoveel beter dan 27 weken zwangerschap. De geboorte was goed, de baby huilde bij de geboorte en mocht enkele secondes op mijn buik liggen. Dit doen ze nu zodat de baby nog het laatste essentiële bloed uit de navelstreng krijgt.

De baby werd onderzocht. Had een apgar score van 8 en deed het erg goed.

Direct daarna werd de baby erg benauwd en kreeg hij zuurstof via een c-pap. Achteraf bleek dat de baby een klaplong had en dat doordat hij op zijn buik gelegd werd, de benauwdheid toenam. Door een andere houding, op zijn zij, werd dit opgelost.

Na een dag ging de c-pap eraf en kreeg de baby alleen nog zuurstofondersteuning. Wat ook steeds afgebouwd werd. Op dag drie ademde de baby geheel zelfstandig en mocht hij overgeplaatst worden naar het streekziekenhuis.

Tot nu toe zijn alle onderzoeken positief en doet onze sterke man het onwijs goed. Hij is heel klein met zijn 33 cm en 1740 gram. Maar het voornaamste wat hij nu moet doen is groeien en sterker worden. En als hij sterk genoeg is kan hij zelfstandig leren drinken. Tot die tijd krijgt hij moedermelk via de sonde en extra voeding via het infuus. Het infuus zit in zijn hoofdje. Zijn handje en aders waren zo klein dat deze niet geprikt kon worden. Het lijkt zielig, maar hij heeft er helemaal geen last van.

Ondertussen komen papa en mama een paar keer per dag langs. We doen steeds meer zelf qua verzorging. Maar ook dat moet groeien, want dat is best eng met zo’n minimensje en al die slangetjes. Het belangrijkste wat wij momenteel doen is buidelen. Daarmee houdt je de baby vast op je blote huid. Dit is goed voor de hechting en essentieel voor de baby. Want hij hoort je hartslag, voelt je warmte en ruikt je geur. Dit buidelen duurt minimaal een uur, omdat de handeling an sich heel inspannend is voor de baby.

Maar wat een heerlijkheid is het om zo te knuffelen met de baby. Dat blijft dus komende weken onze dagelijkse bezigheid.

😘 Suzanne