Een pareltje van een bevalling

Mijn derde zwangerschap was een probleemloze. Grootste ellende was dat ik veel migraine had. Nou daar teken ik voor. Zeker nu ik de huidige ellende tijdens mijn vierde zwangerschap ervaaar.

De aanloop naar deze zwangerschap was moeilijker. Aangezien ik drie miskramen had gehad. Bij zes weken had ik wederom een heftige bloeding, ik was dan ook positief geschokt toen ik een prachtig hartje zag kloppen op de echo.

De zegening was nog mooier toen we bij een pretecho met 15 weken zagen dat we een dochter zouden krijgen. Omdat we samen al drie jongens hadden, was dit een grote wens van ons die in vervulling ging.

Aangezien mijn vorige bevalling nogal traumatisch was, was ik dankbaar dat ik de 34 week probleemloos voorbij ging. Wel behoorlijk wat onrust in mijn buik. Maar dat hoort een beetje bij een derde zwangerschap. Wel was ik erg bang voor de bevalling. Omdat ik al een erg nare ervaring had en omdat ik heel bang was dat het weer zo’n supersnelle bevalling zou zijn. Als ik vooraf had geweten hoe prachtig en puur de geboorte van mijn dochter geweest zou zijn, had dat een hoop stress gescheeld.

Met 38 weken kreeg ik ‘s avonds drang om naar het toilet te gaan. Op het toilet kreeg ik kramp vanuit mijn rug en verloor ik de slijmprop. De kramp in mijn rug bleef aanhouden en werd ritmisch om de drie minuten. Rond een uur of twee besloot ik mijn wederhelft plus alle jongens maar wakker te maken en in de auto te laden.

Gelukkig waren de grootouders van mijn zoons bereikbaar en kon ik ze daar heen brengen om verder te slapen.

Bijzonder is dat is tussen de weeën door zelf auto reed. Ook naar het ziekenhuis. Was prima te doen.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen installeerden wij ons in de verloskamer. De weeën werden nu wel wat heftiger. Maar ik had nog praatjes voor tien.

Na een uurtje ben ik gaan liggen en kwamen de weeën vanuit mijn rug vrij heftig en snel opzetten. Ik kon ze redelijk wegpuffen, maar het koste me veel energie. Vooral omdat het zo snel achter elkaar ging.

Rond 07:00 ‘s ochtends kwam de verloskundige even de stand van zaken opnemen. Ze kon mij vertellen dat ik 1 cm ontsluiting had. Ze dacht dat dit wel eens oefenweeën konden zijn. Ze konden de weeën ook niet meten met de ctg. Dus het zou wel meevallen en nog een tijdje kunnen duren.

Op dat moment zakte de moed me in de schoenen. Rot op met je oefenweeën, dit zijn weeën. Het echte werk. De weeën waarvan je het gevoel heb dat je doormidden gescheurd wordt en dat je je kind eruit wil hebben.

Ik was er klaar mee en vroeg om een ruggenprik. Dat werd geregeld, duurde wel eventjes aangezien de anesthesist pas om 08:00 paraat zou zijn.

Om 08:30 kreeg ik een ruggenprik en kwam de rust en ontspannenheid weer over me. Ik had weer praatjes en het gevoel dat ik de hele wereld aankon.

Om 09:44 voelde ik druk. De verloskundige gaf aan dat dat niet kon. Maar toen ze me toucheerde merkte ze op dat ik 10 cm ontsluiting had en mocht persen. Om 10:04 werd onze prachtige dochter geboren. Ik tilde haar zelf op en legde haar op mijn buik.

Ze heeft daar vervolgens bijna een uur gelegen. En dat was zo’n prachtig moment. Zo puur en zo liefdevol. We genoten er intens van als mama en papa. Wat was ze mooi, en wat keek ze heerlijk de wereld in. Onze kleine liefdesbaby.

Daarna werd ze gewogen en kreeg ze kleren aan. Ik werd ontkoppeld van alle apparatuur en mocht gaan douchen.

Om 14:00 stapte ik weer in de auto en reed zelf naar huis, met prachtige dochter deze keer ❤️

Na de bevalling was ik direct weer de oude. Ik voelde me fit en vitaal. Het was een pijnlijke bevalling, maar absoluut de mooiste bevalling die ik me kon wensen.

😘 Suzanne