Een turbobevalling bij 31 weken zwangerschap

Met 28 weken zwangerschap braken mijn vliezen volledig. Midden in de nacht, twee nachten nadat ik ontslagen was uit het ziekenhuis waar ik was opgenomen i.v.m. een hoge vliesscheur.

Nadat mijn vliezen waren gebroken had ik snel weeën. Om de drie minuten waar ik me behoorlijk op moest focussen. Ik was er van overtuigd dat mijn baby vandaag, veel te vroeg geboren zou worden.

Maar gelukkig zwakte alles af en ging het leven weer gewoon verder.

In de weken daarna voelde ik veel onrust in mijn buik. Ik had regelmatig een diepe constante buikpijn, bloedverlies en weeën.

De weeën kwamen vooral ‘s nachts, vanaf een uur of twee. Hielden dan een paar uur aan en zakten dan weer weg.

Door de arts werd mij op het hart gedrukt dat als ik pijntjes had ik aan de bel moest trekken. Want hun ervaring leerde dat een bevalling als deze, de vierde en prematuur, heel snel kan gaan. Ik zou niet de eerste zijn die binnen een uur volledige ontsluiting zou hebben, een zeven cm is in principe voldoende voor zo’n kleintje. Heel geruststellend zo’n mededeling. Was erg goed voor mijn nachtrust.

Waarschijnlijk overbodig om toe te lichten dat mijn slaap dramatisch was. Ik ben sowieso een waardeloze slaper, ik slaap erg licht en mijn biologische klok staat erg laat afgesteld. Ik slaap goed als ik van 01:00/02:00 tot 09:00 kan slapen. Maar dat is niet het ritme van het ziekenhuis. Daarnaast lag ik op een vierpersoonskamer, waar altijd geluiden zijn.

Oordopjes heb ik geprobeerd om geluiden buiten te sluiten, maar daar door hoorde ik mijn gedachten zo hard dat ik daar van wakker lag.

En had ik geen last van omgevingsprikkels was het dus wel mijn lijf die me tegenstond.

Op de dag voordat ik 31 weken zwanger was gaf ik mijn slaapproblemen aan bij de zaalarts. Die gaf aan dat ik wel slaapmedicatie mocht gebruiken als ik dat wilde. Aangezien ik echt kapot was van slaapgebrek heb ik dit geaccepteerd. Aangezien ik van mijzelf weet dat ik nogal gevoelig ben voor dit soort medicamenten, was ik er niet heel happerig op. Maar nood breekt wet. Er werd mij verzekerd dat het geen kwaad kon voor de baby.

Om 23:00 nam ik dus een slaappil en bereidde mij voor op een heerlijk nachtje slaap.

Ik verwachtte een heerlijk loom gevoel, uitermate fijne ontspanning. Maar het kwam niet. Ik kon de slaap niet vatten.

Om 02:00 kreeg ik wederom een diepe en scherpe buikpijn. Het voelde als bandenpijn. Het gevoel dat je een mes in je buik krijgt.

Ondanks dat ik met mijn logge lijf anders probeerde te gaan liggen, bleef de pijn aanhouden. Rond 04:00 merkte ik dat ik weeën kreeg. Ik zag het even aan en ging ze timen. Eerst kwamen ze om de tien minuten, toen om de zeven en uiteindelijk om de vijf. Ik merkte dat ik de weeën aan het wegpuffen was. Dus om 05:15 besloot ik dat ik aan de bel zou trekken. Even aan de ctg.

Zo gezegd zo gedaan. Halfuurtje ctg, ik merkte dat ik me steeds meer moest focussen op de weeën. Maar de verpleegkundige gaf aan dat op het ctg geen wee-activiteit waarneembaar was.

Waarop ik vriendelijk doch dringend aangaf dat ik drie keer eerder bevallen was en dat er toen ook geen wee-activiteit zichtbaar was, maar er toch werkelijk drie kinderen geboren zijn. Op zo’n moment voelen zulke opmerkingen erg vervelend. Alsof ik niet weet wat mijn lichaam doet.

De zaalarts besloot toch maar even te checken van onderen. Dat vond ik erg prettig, aangezien ik geen idee had wat mijn baarmoedermond aan het doen was. Protocol is namelijk dat men niet gaat toucheren bij langdurig gebroken vliezen.

Om 06:15 lag ik dus in de onderzoekskamer en werd alles even nader bekeken.

Met een steriel eendenbek werd dus gekeken hoe de stand van zaken was. Dat was duidelijk: alles zat nog potdicht.

“Geef mevrouw maar paracetamol en een warme deken. Dan kijken we over een uur weer.

Om 06:45 lag ik dus weer op mijn kamer, met twee paracetamol en een warme deken.

Ik belde mijn man met de mededeling dat ik de kans op 90% zette dat de baby vandaag zou komen. De weeën waren regelmatig en ik moest focussen. Of hij rustig aan deze kant op wilde komen...

Dat is het laatste zinnige wat ik heb kunnen zeggen. Want direct daarna belande ik van wee in wee in wee in wee. Er zat nog net tien tellen ademruimte tussen en de weeën voelde ondertussen alsof ik uit elkaar gescheurd werd. Ik kon me alleen maar vastklampen aan de zijkant van mijn bed en wegpuffen.

Om 07:05 belde ik manlief met de woorden “komen nu!”

De verpleegkundige kwam checken en zag dat het nu wel serieus was. Ik kon alleen nog maar zeggen dat ze nu pijnstilling moesten gaan regelen. Of een keizersnede. Want uren deze pijn had ik helemaal geen zin in.

In eeuwen durende minuten werd de verloskamer klaar gemaakt en om 07:40 werd ik daar geïnstalleerd. Op dat moment voelde ik me zo ellendig dat ik alleen nog maar op mijn hurken kon zitten en al wiegend met mijn heupen de weeën kon opvangen. Ik was helemaal alleen dus dat was vrij beangstigend.

Even voor 08:00 kwam de verpleegkundige checken. Ze vroeg of ik op het bed wilde liggen voor een ctg. Mijn antwoord was duidelijk. NEE!

“Maar ik moet de baby checken?” zei ze geïrriteerd. De gedachte van op bed liggen vond ik nu vreselijk. In de huidige positie en ik mijn eigen bubbel lukte het me aardig om de weeën op te vangen.

“Ik wil pijnstilling nu!” riep ik vastberaden.

“Maar de arts heeft nu een bevalling en zit zo in overdracht mevrouw.” zei de verpleegkundige.

“NU!” reageerde ik behoorlijk boos. De gedachte aan een ruggenprik was de enige die me op de been zou houden.

Even over acht kwam de zaalarts binnenlopen. Ik ging liggen en ze keek met de eendenbek. Ik was doodsbang dat ze zou zeggen dat alles nog potdicht zou zitten en ik weer met paracetamol afgescheept zou worden. Want zonder ontsluiting zou ik geen ruggenprik krijgen. En die gedachte was ondraaglijk.

“9 cm” was het enige wat ze zei.

“Kak, dan is het te laat voor pijnstilling” redeneerde ik.

“Ja, je mag gaan persen” zei ze

“Nog niet, waar blijft die l*l van een vent van mij?” gaf ik als respons. 9 cm in een dik uur tijd, kregen ze toch gelijk met hun redenatie dat het snel kon gaan. “Geen wonder dat je zoveel pijn hebt” wist de verpleegkundige mij nog te vertellen.

Op dat moment kwam de verloskundige binnen, die gaf aan dat ik bij de volgende wee mocht gaan persen.

“Ik pers pas als mijn man er is, waar blijft hij toch verdomme?!” reageerde ik nu toch wel in paniek. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om dit premature baby’tje op de wereld te zetten zonder dat papa er bij is.

“Hij komt er net aan” riep de verpleegkundige vanuit de gang.

Manlief kwam binnen, wilde wat vertellen, maar werd direct door mij gesommeerd om zich stil te houden. Ik pakte zijn hand vast, perste, produceerde een soort primaire oerkreet en toen was onze zoon geboren.

Hij huilde direct, wat mij enorme opluchting gaf, want dat betekende dat hij kon ademen. Werd in een plastic zak gedaan en op mijn buik gelegd. Ik was op dat moment zo dankbaar dat hij er was, dat hij huilde en dat hij mooi roze was. Ik was verbaasd over hoe klein hij was, wat een prachtig minimensje.

Na enkele seconden op mijn buik, waarin de baby nog essentieel bloed heeft gekregen van de navelstreng, werd hij naar een naastgelegen kamertje gebracht waar hij verder onderzocht en geholpen werd.

Hier waren we op voorbereid. In een gesprek met de kinderarts was ons de procedure helemaal uitgelegd. Nadat de nodige acties waren ondernomen werd de baby naar de nicu gereden. Papa zou de hele tijd bij de baby blijven.

Ik moest samen met de verloskundige er nog voor zorgen dat de placenta geboren werd, kon even bijkomen, kon eten, direct kolven en daarna douchen. Daarna kon ik langs bij de baby op de nicu. Ik wilde graag heen lopen, maar dat mocht niet. Ik moest in de rolstoel. Wat achteraf echt wel verstandig was want ik was enorm duizelig door het bloedverlies en doordat ik een hypo van 2,3 had.

Met de baby was alles goed. Hij kreeg zuurstof via een high flow c-pap. Hij was wat benauwd, achteraf bleek dat hij een klaplong had aan beide longen en op zijn buik gewoon geen prettige houding vond. Dat is vrij direct hersteld.

Zelf was ik nogal in schok omdat het allemaal zo snel was gegaan. Die hele dag heb ik nog even nodig gehad zodat het kon landen. Dat proces werd natuurlijk ook nog bemoeilijkt omdat ik gescheiden was van mijn baby. Want niks is onnatuurlijker dan dat. Ondertussen was dit een bevalling zonder schade en waar ik in principe niet eens van hoef bij te komen. Dat is dan wel weer een voordeel bij heel veel nadelen.

😘 Suzanne