Wanneer mag de premature baby nou naar huis dan?

Toen de baby vijf weken oud was (gecorrigeerd 36 weken zwangerschap) begon de toon vanuit de artsen anders te worden. Waar voorheen naar de toekomst gekeken werd met een blik in de verte, kwam nu voor het eerst het naar huis gaan ter sprake.

Baby had eigenlijk nog twee mijlpalen te behalen, waarvan hij een eigenlijk al bereikt had. Het zelfstandig drinken van al zijn voedingen. Baby was zo overtuigd van zichzelf dat hij de sonde er gewoon even uit had getrokken. De kinderarts en verpleegkundigen hadden er vertrouwen in, want er werd geen nieuwe sonde geplaatst.

De laatste mijlpaal was de monitor. Baby moet 48 uur vrij van alarmen zijn en dan kon de monitor afgekoppeld worden. Aangezien dit de laatste mijlpaal was, zou baby dan ook mee naar huis mogen. De kinderarts gaf op zaterdag aan dat de baby nog behoorlijke dips had, saturatiedalingen en brady’s. Zolang deze aanwezig zijn gaat hij nog niet naar huis.

Mijn directe vraag hierin was of het reëel was om te verwachten dat de baby tussen nu en twee weken thuis zou zijn. Dit mocht ik verwachten, maar ik mocht er niet op rekenen.

Aangezien de baby nog regelmatig brady’s hadden rekenenden wij nergens op. Tot dinsdagavond. Ik zat lekker de baby de fles te geven om 18:00 toen de verpleegkundige tegen mij zei of ik het ook spannend vond.

Blijkbaar keek ik wat onnozel, want daarop gaf ze aan dat als de baby de volgende ochtend om 7 uur geen alarm had gehad de monitor uit mocht.

Dat bericht creëerde enorm veel stress. Ik kwam helemaal hyper thuis en deed mijn verhaal. Mijn man, de nuchterheid zelve, gaf aan dat ik er niet van uit mocht gaan. We horen het vanzelf.

Maar natuurlijk lag ik de hele nacht wakker en natuurlijk relativeerde ik het, maar hoopte ik met elke vezel in mijn lichaam dat zijn hartje gewoon normaal bleef kloppen en niet zou dalen.

‘s ochtends om stipt 7 uur belde manlief de kinderafdeling. Ik kon het niet. Ze vertelde dat de baby vannacht een behoorlijke brady had gehad, dus de klok ging opnieuw aftellen.

Hierop stortte ik enigszins in. Ik had het er erg heel zwaar mee. Want ik wilde mijn baby zo graag bij me hebben. Elke keer als ik hem achterliet, liet ik een stukje van mijzelf achter. Elke keer als ik andere baby’s hoorde huilen, soms wel drie kwartier lang, brak mijn hart een beetje meer bij het idee dat mijn baby soms ook moederziel alleen lag. En dat hij gewoon moest wachten, want in het ziekenhuis wordt, begrijpelijk, met een strak schema gewerkt en niet gevoed op verzoek.

De wetenschap dat mijn baby zo’n slechte start maakt qua hechting raakt mij enorm. De knop qua emoties was uit, puur om te overleven, maar ik voelde me emotioneel gezien echt een wrak.

Dus vol tranen ging ik naar mijn baby in het ziekenhuis om heel veel met hem te knuffelen.

Woensdagmiddag om 12:00 uur had hij weer een brady. Dus ik gaf de hoop al een beetje op. Lacherig zei ik dat hij vast zijn eerste verjaardag niet in het ziekenhuis zou vieren. Maar van binnen huilde ik.

Sowieso zijn die brady’s heel erg eng vond ik. De baby stopte op dat moment gewoon even met ademen waardoor zijn hartslag behoorlijk daalde. Ik zag hem dan bijna stikken en hij liep blauw aan. Hoewel ik op die momenten van binnen behoorlijke paniek voelde, bleef ik aan de buitenkant rustig. Ik legde de baby dan in een andere positie en tikte hem aan en binnen enkele seconden corrigeerde hij zijn ademhaling dan. Dit gebeurde vaak als hij zich verslikte en als hij heel diep in slaap was.

Op donderdagavond kreeg ik weer te horen dat het spannend was. Aangezien baby al een poos rustig op de monitor was. Vrijdagochtend 12:00 was het moment.

Ik had mijzelf voorgenomen om nergens op te rekenen, maar als de baby vrijdagochtend 08:30 nog zonder alarm zou zijn zou ik hem afkoppelen, vasthouden en niet meer loslaten tot 12:00 uur.

En zo geschiedde, nadat ik de andere kinderen naar school had gebracht ging ik net als alle andere ochtenden afgelopen zes week direct naar het ziekenhuis. Hier hoorde ik dat de baby nog steeds alarmvrij was.

Ik heb de baby bij me genomen en niet meer losgelaten. De kinderarts kwam nog bij me en zei “ je laat hem niet meer los he?”

Nee, ik laat hem niet meer los. En heb hem om 13:00 mee naar huis genomen.

Eenmaal thuis begon een heel nieuw avontuur, namelijk het leven met een premature baby van zes weken, amper drie kilo en nog drie week prematuur thuis. En dat gaat niet over rozen. Daar schrijf ik in mijn volgende blog over.

😘Suzanne