Soms stuur ik mijn man een appje met bovenstaande woorden. Eigenlijk best regelmatig, nu ik erover nadenk. Er komt namelijk best vaak iets voorbij online, of in het nieuws over het verliezen van een kind, of over het krijgen van een miskraam. Dat roept herkenbaarheid op.  En dat doet pijn. Want ik mis een kindje, een kindje wat ik niet ken. Mijn lijf heeft leven gedragen, ik heb twee gezonde, fantastische kinderen. Maar er heeft ook twee weken lang 'dood' in mij gezeten. Klinkt misschien wat luguber, maar feitelijk gezien is het zo en dat hoeven we niet mooier te maken dan dat het is. 

Zwanger! Na een miskraam krijg je te horen dat je in principe wel weer meteen mag proberen om opnieuw zwanger te raken, als je dit zou willen. Heel eerlijk: ik moest er echt even niet aan denken. Wat als dit ook niet goed zou gaan? Zouden we dit wel kunnen handelen? Niet alleen lichamelijk, maar vooral geestelijk. Het verdriet is nog vers en zal ook niet zomaar verdwijnen. Maar al snel... dachten we toch aan onze kinderwens. En logisch op zich ook, want we hadden en hebben heel veel ruimte en liefde in onze harten voor nog een kindje. Na twee cycli besloten we dat we het wel wilden proberen. Mijn cyclus was nog niet weer betrouwbaar, dus geen idee welke timing de juiste was. De vorige keren was het vrijwel meteen 'raak', maar hier wilde ik absoluut niet vanuit gaan. Ik negeerde dan ook alle signalen om mezelf tegen onnodige blijdschap te beschermen. Deed ondertussen wel een veel te vroege zwangerschapstest die negatief was (tuurlijk), maar ging daarna gewoon door. Geen idee op welke dag ik kon testen en/of overtijd zou zijn. Op de 26e dag van mijn cyclus waren we een dag op bezoek bij de oma van Rolf en dit combineerden we met een uitstapje naar Rotterdam. In de auto kregen we het over zwangerschapstesten. Rolf had een voorgevoel dat ik zwanger was (laten we maar niet ingaan op het waarom. Iets met humeur waarschijnlijk :P). Het begon toch wel te kriebelen om meer te weten, dus kochten we vlak voordat we naar huis gingen een early zwangerschapstest, twee stuks. Ik was namelijk de volgende dag jarig en het zou wel het allertofste verjaardagscadeau zijn natuurlijk. 

Sinds een aantal maanden is er angst. Angst om te verliezen wie ik heb. Elke avond kijk ik even bij Senna om de deur en bewonder ik hoe mooi hij is als hij vredig ligt te slapen. Dit deed ik al sinds zijn geboorte. Soms sloeg ik een avond over, maar ik luisterde wel altijd even of er een ademhaling te horen was door de deur heen. Met zijn astma ben ik daar sowieso alerter op. 

💖

Ik zou nu 18-19 weken zwanger zijn. Een echo hebben gehad en misschien we weten of we een zoon of dochter erbij zouden krijgen. Schopjes voelen en een baby'tje van ongeveer 15 cm in mijn buik. Er nu toch echt aan moeten geloven dat mijn normale broeken niet meer zouden passen, net als bij Senna rond deze tijd. Maar het is niet zo. En het is ook echt niet zo dat ik dit wekelijks denk, maar vandaag komt het even hard binnen. 

Het is een tijdje geleden dat ik schreef. Ik merkte dat het schrijven over wat een van de ergste periodes ooit was, echt hielp en ook nodig was om weer verder te kunnen. Iets minder chaos in mijn hoofd en daardoor ruimte om meer te focussen op 'doorgaan met het leven.' Maar.. hoe ga je door met je leven na het verlies van een kindje? Het voelt soms echt onmogelijk, en in ieder geval enorm oneerlijk. Soms ben ik dan ook boos, dat dit moest gebeuren blijkbaar. Aan de andere kant ben ik dankbaar voor wat ik heb, en laat zoiets je nog meer dankbaar zijn voor dingen die wel goed zijn en gaan. Voor vrienden, familie en bekenden die je steunen, een kaartje of berichtje sturen en oprecht willen weten hoe het gaat. Voor collega's die begrip hebben en je laten kletsen over alles. 

Zaterdag na de echo. We hebben inmiddels onze vrienden die het wisten ook gebeld dat het hartje gestopt is met kloppen. Een emotioneel gesprek dat bij ons allen zorgt voor een brok in onze keel. Ik breng die zaterdag door bij mijn moeder. Zij gaat aan het einde van de dag mee naar mijn huis om te helpen met schoonmaken. De mannen zijn nog druk aan het klussen als we binnenkomen. We bestellen wat te eten en gaan ondertussen van zolder naar beneden aan de slag om het huis weer schoon te krijgen. Een welkome afleiding, al moet ik het door duizeligheid wel wat rustig aan doen af en toe. 

Donderdag 16 december. Na het eten stappen we in de auto. We halen mijn tante op en rijden naar de praktijk. Heel dubbel, de laatste keer dat we er waren, hebben we drie kwartier vol vreugde naar een 23-weken oude Senna zitten kijken die zwaaide en druk aan het bewegen was in mijn buik. 

Maandag, na het telefoontje met mijn tante, bellen we onze ouders. We vragen of mijn schoonouders op Senna kunnen passen donderdagavond, en leggen de situatie uit. Mijn man doet het woord, aangezien ik door het verdriet moeilijk uit mijn woorden kan komen. Vooral als je met ouders praat, dan komen de waterlanders snel.. Na de telefoontjes gaat mijn man nog even klussen bij vrienden. Afleiding, hoofd leeg. Ik ben vooral erg moe. Naast niet alleen de spanning, heb ik natuurlijk ook gewoon alle zwangerschapssymptomen en de bijbehorende vermoeidheid.