"Ik denk de laatste tijd veel aan ons kindje.."

Soms stuur ik mijn man een appje met bovenstaande woorden. Eigenlijk best regelmatig, nu ik erover nadenk. Er komt namelijk best vaak iets voorbij online, of in het nieuws over het verliezen van een kind, of over het krijgen van een miskraam. Dat roept herkenbaarheid op.  En dat doet pijn. Want ik mis een kindje, een kindje wat ik niet ken. Mijn lijf heeft leven gedragen, ik heb twee gezonde, fantastische kinderen. Maar er heeft ook twee weken lang 'dood' in mij gezeten. Klinkt misschien wat luguber, maar feitelijk gezien is het zo en dat hoeven we niet mooier te maken dan dat het is. 

Afgelopen week las ik een artikel bij Ouders van Nu over het onderwerp miskraam. Misschien heb je het artikel wel gelezen. Bijna 65% van de vrouwen heeft psychische naweeën van een miskraam. De impact is langdurig, en dat is meer dan waar. 

Nu wil ik niet zeggen dat ik enorm psychische klachten heb, maar de rouw overvalt soms zó enorm. Afgelopen weekend bijvoorbeeld, lieten we onze dochter dopen. Waar ik mee bezig was? De organisatie eromheen en de viering, dat zeker. Maar constant in mijn hoofd: De vorige keer, bij de doop van Senna, zat ons kindje in mijn buik...

De rouw is niet minder (wel anders) geworden in de afgelopen 14 maanden sinds ons verlies. En het is ook niet anders of minder geworden na het krijgen van een prachtige dochter afgelopen november. Misschien is dat juist nog wel extra confronterend geweest. Niet om haar, zeker niet. En we willen haar ook niet associëren met de miskraam. Maar er zijn wel heel veel gedachten en gevoelens gepasseerd tijdens de zwangerschap. Zo waren we allebei heel erg bang om ons te hechten aan dit kindje. Waar we bij Senna met 8 weken een eerste pakje kochten, waren we nu ruim over de helft van de zwangerschap voordat we het aandurfden. Genieten van de zwangerschap deed ik niet per se. Wel van het gevoel van een baby, maar constant het idee: was het maar november, dan weet ik pas zeker of ze wel leeft als ze geboren is. En deze gedachte, hard maar onvermijdelijk: zij zou er niet geweest zijn als de andere baby nog leefde. 

Toen ze werd geboren na een hele gave bevalling (dat is voor een ander verhaal), was ze even stil. De eerste dingen die ik zei, waren de volgende twee dingen: 'Gaat het wel goed?' En toen ze bij mij lag en mijn verloskundige (en tante) zei: wat is ze mooi!, reageerde ik met 'en ze leeft!'. En achteraf.. vind ik dat heel verdrietig. Begrijpelijk, maar verdrietig. De voorzichtigheid die je inbouwt, zodat je, als het wel weer misgaat, hopelijk niet weer door zulk enorm verdriet heen hoeft (wie hou je nu eigenlijk voor de gek daarmee trouwens..). En dan hebben we het nog niet eens over de momguilt die ik voel richting haar, voor het minder willen/kunnen hechten en de gereserveerdheid in de zwangerschap. Ik weet in mijn hoofd heel goed dat dit allemaal logische gevoelens zijn en dat het niet gek is om dit te ervaren bij een pregnancy after loss, maar toch. 

In het artikel gaat het ook over kwetsende reacties op een miskraam. Niet dat ik dat sowieso begrijp. Als je niet weet wat je moet zeggen op een miskraam, dan snap ik dat heel goed. Situaties rondom overlijden kunnen veel mensen ongemakkelijk en sociaal onhandig maken. En dat is helemaal niet erg, vooral niet als je dat durft toe te geven. Nu hebben we gelukkig heel veel lieve mensen om ons heen die ons steunden in die periode. Maar helaas.. de kwetsende reacties bleven niet achterwege. Hoe schaamteloos ongevoelig mensen soms zijn over je verlies. Mijn kind is overleden, en hoewel het voor jou misschien nog geen kindje was omdat je het niet hebt gezien of gekend of omdat mijn buik nog niet gegroeid was.. is het verdriet nog steeds erg groot. Die woorden en reacties geven je nóg iets om te verwerken. 

Dus ja.. het artikel over de impact die een miskraam heeft, legde een vinger op een zere plek. En daar ben ik blij mee. Die openheid over miskramen, dat kan ik alleen maar aanmoedigen, vooral omdat zó veel moeders en vaders (vergeet de impact die het op vaders heeft ook niet!) dit ervaren. Erover praten, schrijven, zingen, delen helpt! En als je het liever wél voor jezelf houdt, dan is dat ook oké. Maar laten we vooral samen werken aan openheid, aan ruimte voor het delen van 'taboe' en verdriet om iets wat zo normaal is.