Het kindje dat we nooit zullen kennen - deel 6

Het is een tijdje geleden dat ik schreef. Ik merkte dat het schrijven over wat een van de ergste periodes ooit was, echt hielp en ook nodig was om weer verder te kunnen. Iets minder chaos in mijn hoofd en daardoor ruimte om meer te focussen op 'doorgaan met het leven.' Maar.. hoe ga je door met je leven na het verlies van een kindje? Het voelt soms echt onmogelijk, en in ieder geval enorm oneerlijk. Soms ben ik dan ook boos, dat dit moest gebeuren blijkbaar. Aan de andere kant ben ik dankbaar voor wat ik heb, en laat zoiets je nog meer dankbaar zijn voor dingen die wel goed zijn en gaan. Voor vrienden, familie en bekenden die je steunen, een kaartje of berichtje sturen en oprecht willen weten hoe het gaat. Voor collega's die begrip hebben en je laten kletsen over alles. 

Even een korte terugblik op de afgelopen tijd. Nadat ik het vruchtje echt was verloren, was het afwachten of het bloeden zou stoppen. Ook zou ik nog een zwangerschapstest moeten doen. Je denkt dat het voorbij is, maar er volgden nog best wel confronterende momenten. De zwangerschapstest was namelijk positief, ongeveer 10 dagen na het verlies van het kindje. Het is een heel vreemde gewaarwording, het moment dat je een zwangerschapstest gaat doen. Een paar weken geleden was het namelijk positief, juichend door de kamer. Nu hoop je op een negatieve test. Gewoon heel dubbel. Op advies van mijn tante haalde ik een nieuwe test die ik een week later deed. Het bloeden was inmiddels vrijwel gestopt, maar in die week begon ik weer heel heftig te bloeden. Pfff. Zo teleurgesteld in mijn lichaam en onzeker over deze bloeding ook. Weer een test gedaan, deze was licht positief. Ik app mijn tante, en zij raadt mij aan om nog even te wachten, en anders bloed te laten prikken op HCG. Ik vermoed namelijk dat dit een menstruatie is, al is dit wel heel snel en ook best weer intens qua krampen en pijn. Ik moet echt een avond op de bank zitten met kruik en pijnstillers, en ik ben echt geen zeurkous als het om pijn gaat. Ik ben mentaal op het punt aangekomen dat ik eigenlijk een beetje weer opkrabbel. Hier had ik door de heftigheid van het fysieke aspect van de miskraam nog helemaal geen tijd voor gehad en genomen. Deze onzekerheid is voor mij een teleurstelling. 

Op vrijdag ben ik het zat en besluit ik een afspraak te maken om bloed te laten prikken in het ziekenhuis. Ik moet toch nog mijn nieuwe werklaptop ophalen, dus ik kan dit mooi combineren. Ik ben best zenuwachtig en geen fan van naalden. Ik moet mij aanmelden bij de zuil en geef aan dat ik geen verwijzer of een andere verwijzer heb. Daarna neem ik plaats in de wachtkamer. Terwijl deze steeds voller stroomt, komt een medewerker naar mij toe en vraagt mij om een formulier voor het lab. Shit, ik ben zo chaotisch dat ik gewoon een afspraak heb gemaakt en geen officiële verwijzing heb gevraagd bij mijn tante. In de volle wachtkamer laat de mevrouw mij uitleggen waarom ik hier ben.. en ook waarom ik dus geen verwijzing heb van een verloskundige. Ik heb namelijk geen 'eigen' verloskundige officieel, zo voelt het tenminste. Ik mag meekomen naar de balie om even door te praten. Gelukkig, maar hier moet ik opnieuw uitleggen wat de situatie is. Met lichte tegenzin maakt de dame achter de balie ter plekke een formulier aan. Waar moet de uitslag naartoe? Ik geef aan dat deze naar de verloskundigenpraktijk van mijn tante mag. Deze is echter niet echt in de regio, dus dat zorgt voor verbazing. Ik zeg het adres uit mijn hoofd, maar zoek het voor de zekerheid nog even op Google op. Blijkt dat ik het verkeerde huisnummer heb gezegd, dus corrigeer mijzelf. "Nummer 13? Net zei je nog nummer 6".  Ik ben hier natuurlijk echt niet voor mijn plezier, dus dit gezeur vind ik echt stom. Dan mag ik weer plaatsnemen in de wachtkamer en ik ben al snel aan de beurt. Een aardige dame helpt mij en vraagt of ik alleen HCG moet prikken. Ik heb ondertussen appcontact met mijn tante en laat haar weten dat ik er nu zit, vrij spontane actie. Ze geeft aan dat ik beter ook nog even mijn vitaminelevels laat prikken. Ondertussen is de verpleegkundige klaar om mij te prikken, maar ze wil nog wel weten wat voor vitamines extra geprikt moeten worden. Mijn tante is aan het werk, dus het antwoord laat een paar minuten op zich wachten. Ik leg uit dat ik een miskraam heb gehad, en plots breek ik. De verpleegkundige is heel aardig, en dit is de derde keer in een kwartier dat ik hardop moet zeggen dat ik een miskraam heb gehad. Ze reageert heel lief en begripvol, prikt de buisjes en kruist de juiste vitamines (die inmiddels bekend zijn) aan op het formulier. 

De uitslag zal pas na het weekend bekend zijn, maar ik ga een beetje verdrietig naar huis. Dat weekend is de zwangerschapstest negatief. Zou het dan toch een menstruatie zijn? Dinsdags laat de uitslag nog wel een hogere HCG uitslag zien dan normaal, maar de halfwaardetijd zorgt ervoor dat tussen vrijdag en nu de waarde wel bijna op normaal niet-zwanger niveau zal zitten. Ik bel met mijn tante en zij geeft aan ook met een collega te hebben overlegd. Het blijkt dat de laatste resten van een miskraam met de eerste menstruatie nog meekomen, en dat dit dus toch een menstruatie is. Dit geeft eigenlijk best wel vertrouwen in mijn lijf, dat het zo snel weer een ritme oppakt. Er zit nog geen 3 weken tussen namelijk. 

Ondertussen Google ik naar: wat doe je met het vruchtje van een miskraam? Van die dingen die je nooit denkt te Googlen... Het kindje is inmiddels bij ons gekoeld bewaard, in afwachting van een definitieve plek. In de tuin? Nee.. we willen hier niet enorm lang blijven wonen. In de tuin van schoonouders? Maar wat als zij verhuizen? Op de begraafplaats bij opa? Hmm.. voelt niet helemaal oké. We komen uiteindelijk uit op een idee van een vruchtenboom in een grote bloembak. Deze kan meeverhuizen indien nodig. Maar.. alle winkels zijn dicht en dus kunnen we niet echt iets uitzoeken. En we willen dit helemaal goed doen voor ons kindje.. Zodra de lockdown eindigt, gaan we dus op zoek naar een bak. We lopen met onze ziel onder de arm in het tuincentrum en kunnen niets vinden waar we ons goed bij voelen. Wat een kutochtend en wat een stomme bezigheid zeg. Toch maar online kijken. We zijn er nog steeds niet uit.

Ondertussen ben ik ook weer aan het werk gegaan na 2,5 week afwezigheid. De eerste weken van januari lukt het voor geen meter. Ik probeer de tijd te nemen. Ondertussen halen we heel veel vreugde uit Senna en de leuke fase waar hij nu in zit. Hij is ook wel enorm ondernemende en ondeugend, dus dit kost soms ook veel energie. Aan de andere kant kijk ik liefdevol naar hem en voel ik het intense verdriet over het kindje. Dit kindje zal nooit hier streken uithalen en 'mama' roepen als hij wakker is. 

Ik ben nog moe veel en merk dat ik heel snel overprikkeld raak. Dit had ik na de geboorte van Senna ook een tijd. Alleen toen had je een baby om gelukzalig mee te knuffelen. De overprikkeling zorgt ervoor dat ik gezellige avonden, die heel erg helpen, afzeg.. Ik merk ook dat ik steeds meer eisen aan mezelf ga stellen. Perfectionist in hart en nieren. Ik wil een leuke vrouw zijn, leuke moeder, lekker sporten, leuke vriendin en leuke dochter zijn. En ook nog goed zijn in mijn werk en daar presteren. Maar op heel veel dagen ben ik gewoon blij als het huis aan kant is, iedereen te eten heeft en ik de (werk)dag redelijk goed doorkom. De rest is bonus. Op een vrije donderdag breek ik. Senna heeft een off-day en slaapt slecht, ik ben compleet overprikkeld en voel me echt heel down. Dus zet ik de TV aan, waar ik dan weer rot over voel want ik wil niet dat Senna enorm veel schermtijd heeft, en ga met mijn hoofd onder de deken op de bank liggen huilen. Rolf komt thuis en mijn vader komt eten. Ze treffen mij huilend en leeg aan. Spreken mij bemoedigend toe. Het voelt alsof iedereen maar doorgaat en niet meer vraagt hoe het gaat, terwijl de pijn en het verdriet steeds harder binnenkomt. Op het moment dat ik toegeef dat het niet goed met me gaat, merk ik wel dat er een enorm gewicht van m'n schouders valt. Stomme innerlijke perfectionist. De mensen die er echt toe doen, houden toch wel van je. Ook als je even niet zo veel appt, minder sport, minder werk verricht en je kind meer schermtijd geeft. Doe even lief voor jezelf. Daarna gaat het beter. Ik durf eerlijk te zijn tegen mensen dat het gewoon ff slecht gaat. Maar ik hoop vooral dat minder goede bekenden mij niet vragen hoe het gaat. In de supermarkt bijvoorbeeld. Ik kan namelijk niet liegen, al lukt het soms wel om gewoon 'prima' of 'ja goed hoor' te zeggen.