Pregnancy after loss. Zwanger! Blij, maar niet zorgeloos

Zwanger! Na een miskraam krijg je te horen dat je in principe wel weer meteen mag proberen om opnieuw zwanger te raken, als je dit zou willen. Heel eerlijk: ik moest er echt even niet aan denken. Wat als dit ook niet goed zou gaan? Zouden we dit wel kunnen handelen? Niet alleen lichamelijk, maar vooral geestelijk. Het verdriet is nog vers en zal ook niet zomaar verdwijnen. Maar al snel... dachten we toch aan onze kinderwens. En logisch op zich ook, want we hadden en hebben heel veel ruimte en liefde in onze harten voor nog een kindje. Na twee cycli besloten we dat we het wel wilden proberen. Mijn cyclus was nog niet weer betrouwbaar, dus geen idee welke timing de juiste was. De vorige keren was het vrijwel meteen 'raak', maar hier wilde ik absoluut niet vanuit gaan. Ik negeerde dan ook alle signalen om mezelf tegen onnodige blijdschap te beschermen. Deed ondertussen wel een veel te vroege zwangerschapstest die negatief was (tuurlijk), maar ging daarna gewoon door. Geen idee op welke dag ik kon testen en/of overtijd zou zijn. Op de 26e dag van mijn cyclus waren we een dag op bezoek bij de oma van Rolf en dit combineerden we met een uitstapje naar Rotterdam. In de auto kregen we het over zwangerschapstesten. Rolf had een voorgevoel dat ik zwanger was (laten we maar niet ingaan op het waarom. Iets met humeur waarschijnlijk :P). Het begon toch wel te kriebelen om meer te weten, dus kochten we vlak voordat we naar huis gingen een early zwangerschapstest, twee stuks. Ik was namelijk de volgende dag jarig en het zou wel het allertofste verjaardagscadeau zijn natuurlijk. 

Eenmaal thuis (na twee uur in de auto) was het inmiddels al later op de avond, maar ik wilde niet meer wachten en deed de test. 5 minuten wachten, waarvan er al twee of drie verstreken waren voordat ik beneden was. Geen dubbele streep te zien, dus ik legde de test weg en we besloten nog 3  minuten te wachten. En ja! Daar was de tweede streep! Een dansje door de kamer, maar meteen slaat de spanning toe. De volgende ochtend opnieuw testen en die dag daarna ook. 

We belden een week na de test met mijn tante om ons ook aan te kunnen melden bij haar praktijk. We willen liever niet terug naar de andere verloskundige en rijden graag 25 minuten extra voor vertrouwde zorg. Zij is enorm blij voor ons en we plannen een vroege echo met 6 weken en 3 dagen. Dat duurt dan nog ruim 1,5 week. Sinds de test durf ik amper naar de wc, uit angst om bloed te zien. Bij buikkrampen (met een prikkelbare darm nogal eens aanwezig) denk ik meteen het ergste en ik heb, naarmate de echo dichterbij komt, ook nare dromen over opnieuw heftig bloedverlies. Inmiddels heb ik wel flinke symptomen. Super misselijk, avondeten is een drama en ik eet vrijwel alleen geroosterd brood met boter. Hoe naar dit ook voelt, ik ben blij met ALLE symptomen, aangezien deze de vorige keer rond 5,5 week minder werden. 

Ik zie best op tegen de echo. Niet alleen omdat het spannend is voor hartactiviteit, maar ook omdat ons vorige kindje met 6w2d gestopt is met groeien en ik waarschijnlijk een kindje krijg te zien wat ongeveer even groot is. Dit klopt ook tijdens de echo. Maar wat er nog meer klopt, is een krachtig hartje. Dat is voor nu al een hele opluchting en ik ben ook erg blij! 

Wel blijft de angst aanwezig, vooral als ik mij ineens 2 dagen best goed voel rond 7,5 week. Ik overweeg om mijn tante om een eerdere echo te vragen, als ik ineens weer volop misselijk ben en een halve dag duizelig op de bank lig. De volgende echo is met 9 weken en de tijd lijkt voorbij te kruipen. 

De dag van de echo heb ik een enorme PDS-aanval. De pijn lijkt op weeën en ik denk helemaal terug aan de miskraam en de pijn die ik toen had. Ook als ik op een avond heel misselijk ben en overweeg om een kots-emmer naast het bed te zetten, krijg ik flashbacks naar de miskraam. Ik durf mij ook niet al te hechten aan dit kindje, en dat voelt niet helemaal eerlijk ook. 

Met 9 weken rijden we 's avonds naar de praktijk. Gespannen, maar ineens staat er een (dubbele) regenboog aan de hemel en speelt onze playlist een liedje wat veel voor ons betekent. De tranen springen ons in de ogen. Niet om de zweef-teef uit te hangen, maar dit moet haast wel een teken zijn van hoop. En dat is het!

Zodra de echokop op mijn buik wordt gezet, verschijnt er een heel goed gegroeid kindje in beeld. We filmen de echo en ineens zwaait er een klein handje en zien we een voetje trappelen. Ons kindje zwaait even naar ons en herhaalt dit nog een aantal keer. Ook horen we een hartje. Krachtig, snel. Je kent het moment misschien wel: de tranen lopen spontaan over je wangen. Hoe bijzonder <3

Dit voelt al erg goed! We plannen een termijn-echo voor eind april. Thuis kijken we nog vaak naar het filmpje. Nog steeds blijft het spannend, maar de goede echo geeft goede hoop. De misselijkheid zakte in de laatste week gelukkig ook al iets meer af, dus hopelijk gaan we naar zonnige tijden :)  

Geschreven op 15 april 2022.