Het kindje dat we nooit zullen kennen - deel 3

Maandag, na het telefoontje met mijn tante, bellen we onze ouders. We vragen of mijn schoonouders op Senna kunnen passen donderdagavond, en leggen de situatie uit. Mijn man doet het woord, aangezien ik door het verdriet moeilijk uit mijn woorden kan komen. Vooral als je met ouders praat, dan komen de waterlanders snel.. Na de telefoontjes gaat mijn man nog even klussen bij vrienden. Afleiding, hoofd leeg. Ik ben vooral erg moe. Naast niet alleen de spanning, heb ik natuurlijk ook gewoon alle zwangerschapssymptomen en de bijbehorende vermoeidheid. 

We hebben zondags voor de eerste echo nog even snel een foto gemaakt van mijn buik. Tijdens de vorige zwangerschap wilden we dit wekelijks doen, maar waren we midden in een verbouwing. Daardoor heb ik denk ik 7 keer een foto gemaakt, niet al te veel. Een goed voornemen om het nu wel te doen. Het is inmiddels week 8, maar better late than never. Het is nu een mooi aandenken voor de tijd dat er een levend kindje in mijn buik zat. <3 

Aangezien ik eigenlijk donderdagavond zou bijkletsen met twee vriendinnen, app ik hen dat het niet door kan gaan. Één van hen weet van de zwangerschap, de ander besluit ik het maar via de app te vertellen. We noemen nog hoe stom het zou zijn als we het op deze manier vertelden, maar alles achteraf toch goed blijkt te zijn. Alsof je een voorgevoel hebt dat het niet goed is eigenlijk. 

Een onrustige nacht volgt, met de volgende ochtend een werkdag in het verschiet. Ik zie het niet zitten om te werken en te doen alsof er niets aan de hand is, vooral niet na al het gehuil en de enorme vermoeidheid. Het is nog vroeg als ik mijn leidinggevende bel en haar vertel over de zwangerschap en het minder goede nieuws. Ze geeft aan dat ik alle tijd kan nemen en zelf mag weten of ik kom werken, maar dat het ook prima is als ik mij ziek zal melden. Ik besluit naar kantoor te gaan, maar eenmaal daar breek ik als ik mijn collega's zie. 

We huilen een potje en daarna heb ik allerlei afspraken staan. Het wordt uiteindelijk een leuke dag. Wel ben ik bang voor het bloedverlies op het werk. Ik durf sinds het bloedverlies eigenlijk niet meer naar het toilet, uit angst om opnieuw bloed te zien. Opnieuw weer geconfronteerd worden, opnieuw bevestiging krijgen dat het er niet heel goed uitziet. Deze angst blijft en in de avond verergert het bloedverlies. Af en toe wat kleine stolsels. "Nee, nee, nee, dit is niet goed." Ik zit huilend op de wc en laat het bloedverlies ook aan Rolf zien. Hij zegt meteen: 'Dit is niet goed, schat.' Hoe meer bloed, hoe groter de angst en bevestiging. Maar ondertussen blijf je in ontkenning. Want er is nog niets bevestigd, dus ik heb nog steeds hoop. De zeurende kramp die al een paar dagen aanhoudt, schrijf ik toe aan mijn Prikkelbare Darmsyndroom. Stress is een grote trigger, en stress is zeker aanwezig. 

Woensdags werk ik ook altijd en zit ik alleen op kantoor. Ik meld mij ziek, want alleen zijn met mijn gedachten is op dit moment geen succes. Het slaaptekort helpt ook absoluut niet mee in mijn emotionele stabiliteit. Ik cancel mijn afspraken met de mededeling van ziekte en neem een uitgebreide douche. Senna gaat die dag wel naar de opvang. Hij vindt het er heerlijk, en het geeft mij even rust. Overdag verlies ik geen bloed, waardoor ik weer hoop heb dat het allemaal toch niet zo erg is. Voordat ik Senna ophaal, maak ik een wandeling in een wit en bevroren bos. Muziek op en wandelen, ondertussen huilen en emoties loslaten. Voelt goed. Eenmaal thuis, als Senna in bed ligt, toch weer best veel bloedverlies en ook wat kleine stolsels. Mijn hart huilt en ik bid (wij zijn gelovig) dat het kindje mag blijven leven. Als ik naar bed ga, smeer ik mijn buik nog in met mama-olie. Ik doe dit vanaf het begin van de zwangerschap, en twijfelde even of ik er mee door moest gaan. Net als het slikken van de zwangerschapsvitaminen. Ik krijg ze erg moeilijk naar binnen met de misselijkheid. Maar ik ga ervoor! Alles wat ik nu nog kan doen voor het kindje, doe ik. Dus ik smeer liefdevol mijn buik in en slik snel een vitamine. De vitaminen zijn woensdagavond op. Donderdags haal ik een nieuw potje, maar dat staat ondertussen nog steeds onaangebroken in de kast. 

Dan is het eindelijk donderdag. De spanning giert door mijn lijf, maar ik moet de hele dag nog door voordat het tijd is voor de echo. Omdat we direct na het eten vertrekken, eten mijn schoonouders mee. Ik besluit uitgebreid te koken, ook omdat dit vooral lekker afleiding biedt. Tijdens het eten is mijn eetlust niet heel top, maar het smaakt wel erg lekker allemaal ;) 

Na het eten fris ik mij op en trek ik mijn jas aan. Ook Rolf trekt zijn jas aan. Senna loopt naar de kast (kapstok) en zegt: 'ja ja!'. Hij huilt hard als hij niet mee mag. Op dit moment vind ik dit extra lastig, maar ik weet dat hij in goede handen is. We lopen naar buiten en zeggen tegen elkaar: "Ik heb echt het gevoel dat ik naar een begrafenis ga ofzo.."