VERDRIET EN VERLANGEN

Ik zou nu 18-19 weken zwanger zijn. Een echo hebben gehad en misschien we weten of we een zoon of dochter erbij zouden krijgen. Schopjes voelen en een baby'tje van ongeveer 15 cm in mijn buik. Er nu toch echt aan moeten geloven dat mijn normale broeken niet meer zouden passen, net als bij Senna rond deze tijd. Maar het is niet zo. En het is ook echt niet zo dat ik dit wekelijks denk, maar vandaag komt het even hard binnen. 

Ondertussen vult mijn tijdlijn op socials en kennissenkring zich met zwangerschapsaankondigingen.  Allemaal uitgerekend rond dezelfde tijd als ik zou zijn. Wat ben ik blij voor anderen, dat ze een wondertje krijgen. Oprecht. Maar wat doet het ondertussen pijn dat mijn wondertje er niet mag zijn. De blije aankondigingen en verhalen over geweldige eerste echo's zorgen ervoor dat ik intern huil en mijn verdriet zo rauw weer naar boven komt. Dat kan ik gelukkig wel, met heel veel inspanning, opzij zetten en oprecht blij zijn voor anderen.

Als ik dan denk aan een baby van 15 cm die nu in mijn buik zou hebben gezeten, en aan het kleine kindje wat we vorige week, eindelijk, begraven hebben, voelt het soms heel oneerlijk. We hebben het kindje een mooi plekje gegeven. Samen. Erg verdrietig en zo definitief. Ik brak toen ik het kindje op het plekje neerlegde. "Dag schatje, ik hou van je". We huilden samen en legden de aarde over ons kindje heen. Daarna een flinke wandeling in de storm om de innerlijke storm tot rust te manen. Ondertussen de gedachte: ik heb mijn kindje begraven. Pfff, dit komt hard binnen. 

Tegelijkertijd voelt het alsof dit verdriet soms te klein is voor de wereld. Alsof je 'niet echt' een kindje begraaft omdat het nog maar zo klein is. Omdat je het nog niet in je armen hebt gehad. Alsof het veel erger is als je kind overlijd nadat het is geboren, hoe oud of jong ook. En op de een of andere manier lijkt mij dat ook nog veel vreselijker. Maar toch. Dit is ook mijn kindje. Dit kindje heeft in mij geleefd en is in mij gestorven. Het heeft een tijd veilig bij mij gezeten en we hebben er vanaf het moment dat we van zijn of haar bestaan wisten, van gehouden. 

En daarnaast is er ook heel veel onbegrip en/of eenzaamheid. Het is zo'n eenzaam verdriet en proces om te rouwen om een miskraam. Mensen die het hebben meegemaakt, snappen vaak hoe je je voelt. Mensen die een kind of meerdere kinderen hebben, kunnen al een goede voorstelling maken van hoe erg het moet zijn. Anderen weten simpelweg (nog) niet hoe groot de liefde voor een kind is of wordt als je eenmaal een kind hebt. En tuurlijk kent men rouw en verlies in het algemeen. Ik ken het ook, genoeg. Maar dit verlies voelt zó groot en intens, omdat de liefde voor een kind dat ook is. Het is niet alleen een verlies van een kind.. maar van zoveel meer. Toekomstdromen, tijdslijnen, een beeld. Hoeveel kinderen heb je? Eigenlijk twee. Maar dat is niet iets om tijdens een koffietje te vertellen. Hoe gaat het met je? Gewoon kut soms, maar ook dit is niet iets om tegen iedereen te vertellen. Dus leugentje om bestwil soms. Relatieve onbezorgdheid tijdens een eventuele volgende zwangerschap. Vanwege je verlies. Vertrouwen in je lichaam. Je verliest elkaar soms in het verdriet. Relaties met anderen die veranderen. Mensen die denken dat ze je mogen vertellen hoe je met je verdriet om moet gaan. Die voor jou willen bepalen of je erover praat of niet, terwijl je soms er even gewoon niet meer over wilt praten. Overprikkeld, ontzwangeren (voor niets, zo voelt het), vermoeidheid. Projecten op het werk die achterlopen, en telkens denk je aan de reden waardoor je achterloopt. Je verlies. Dingen die even niet zo gaan als je ze wilt. Vanwege je verlies. Allemaal dingen die voelen als extra verliezen, hoe klein of groot ook. En dat terwijl het overlijden van mijn baby al genoeg verlies is. Mijn gezin zal nooit meer compleet zijn. En op sommige dagen overvalt dit: wat als...gevoel. Verdriet, en verlangen naar wat geweest zou kunnen zijn. Vandaag is zo'n dag. Maar morgen komt de zon weer op en zien we wel weer verder.