Het kindje dat we nooit zullen kennen - deel 4

Donderdag 16 december. Na het eten stappen we in de auto. We halen mijn tante op en rijden naar de praktijk. Heel dubbel, de laatste keer dat we er waren, hebben we drie kwartier vol vreugde naar een 23-weken oude Senna zitten kijken die zwaaide en druk aan het bewegen was in mijn buik. 

Ik ga nog even snel naar het toilet, want deze keer maken we een inwendige echo en is een lege blaas daarbij handiger. We kletsen en ik ga op de tafel liggen voor de echo. Al snel hebben we beeld, maar het is natuurlijk wel iets ander beeld dan een uitwendige echo. Rolf houdt mijn hand vast terwijl we kijken naar het scherm. Ik kijk en hoop dat ik een knipperend lampje zie. Maar hoe hard ik ook kijk. ik zie het niet. Ik weet genoeg en blijf ondertussen gewoon in een soort ontkenning, totdat mijn tante zegt: "het is inderdaad niet goed, het hartje klopt niet meer." Ok. Ik reageer heel droog: Oké, dat is dan duidelijk. We meten nog even het kindje op en komen tot de conclusie dat de groei gestopt is met 6 weken en 2 dagen zwangerschap. Ook maakt ze nog wat foto's voor ons. Ze vraagt of wij de foto's mee naar huis willen, of dat zij ze voor ons kan bewaren. Ik wil de foto's graag mee. Dit is het enige wat ik van mijn kindje heb aan beelden.. Kort daarna komt het besef en begin ik te huilen. Ondertussen laat ik alle spanning en onzekerheid van de afgelopen dagen even los. Hoe verdrietig ook, het is wel duidelijkheid en dat is sowieso beter dan leven tussen hoop en vrees. 

Alleen... als ik denk aan het feit dat het kindje in de afgelopen drie dagen in mijn buik is overleden... Pffff. Dat doet zó veel verdriet. Wel realiseer ik mij ook dat dit kleine strijdertje dus al twee weken niet meer groeide, en tóch nog heeft geleefd. Die gedachte maakt mij ook nog wel weer trots op het kleintje in mijn buik. Nadat ik weer ben aangekleed, gaan we nog even zitten om te bespreken wat er nu gaat gebeuren. Mijn tante geeft aan dat het het beste is om de miskraam natuurlijk op gang te laten komen. Omdat ik al een week bloedverlies heb, zal dat waarschijnlijk binnen 7-10 dagen gebeuren. Mocht dit niet gebeuren, dan kunnen we via haar een doorverwijzing krijgen naar een gynaecoloog voor medicatie of een curettage. Maar liever niet. Zelf heb ik liever ook geen medische molen in het ziekenhuis. We kunnen er ook voor kiezen om een eventuele doorverwijzing te laten verzorgen door onze eigen verloskundigenpraktijk. We hebben alleen totaal geen behoefte om daar op dit moment naar terug te gaan. 

We bespreken nog even de verwachting voor de komende dagen. "Je kunt wel flinke krampen krijgen", waarschuwt mijn tante. En vaak herken je het kindje niet, maar zit het in een stolsel. Ook geeft ze aan dat een miskraam best wel een zetje kan krijgen als je mentaal weet dat het niet goed zit. En dat is ook wat ik de aankomende dagen ga ervaren. 

Nadat we de praktijk verlaten, gaan we nog even mee voor koffie bij mijn oom en tante. We hebben het over van alles, en dat is erg waardevol. Rond een uur of tien stappen we in de auto en bellen we mijn vader om het slechte nieuws te vertellen. Daarna bellen we mijn moeder (mijn ouders zijn gescheiden) en mijn zus. De reacties zijn verdrietig en geschrokken. Het horen van hun stemmen en het uitspreken van het slechte nieuws maakt het echter dan echt. Huilend app ik mijn collega's en vriendinnen dat het hartje niet meer klopt en dat we gaan wachten tot het vanzelf op gang gaat komen. 

Eenmaal thuis vertellen we mijn schoonouders het slechte nieuws en knuffelen we een tijdje met hen. Als ze vertrekken, is het al middernacht. Ik start mijn laptop op om mijn collega's met wie ik afspraken had te mailen dat ik er door persoonlijke omstandigheden niet ben. Denk  er nog even over na dat een mailtje om 00.30 uur 's nachts misschien wel gek is, maar het maakt mij ook allemaal geen fluit meer uit. Er zijn ergere dingen. 

Moe en verdrietig gaan we uiteindelijk naar bed. De volgende twee dagen zal mijn vader samen met Rolf hier hard aan het klussen gaan om extra zonnepanelen, airco's en een zonneboiler te leggen en installeren. Dat betekent dat de volgende dag al vroeg begint. Die ochtend bellen we de 'eigen' verloskundigenpraktijk. Rolf doet het woord, hij kan namelijk ook wat zakelijker zijn. We leggen de situatie voor aan de assistente en zij is wel erg begripvol. Ze vraagt of ze nog iets voor ons kunnen betekenen in eventueel een doorverwijzing of een gesprek met de betreffende verloskundige. We geven aan geen behoefte te hebben hieraan en zeggen ook dat we niet boos zijn. Tijdens de zwangerschap van Senna hebben we namelijk de zorg als prettig ervaren. 

Senna gaat eigenlijk die vrijdag naar mijn moeder, en ik besluit later op de ochtend samen met hem bij mijn moeder te gaan zitten. In huis is het namelijk een dikke bende en er ligt overal gereedschap. Niet zo kindvriendelijk en veilig, dus we vertrekken. 

En oh jongens, als je je moeder ziet op dit soort momenten. Zij is wat je dan nodig hebt. We knuffelen en kletsen en gaan nog even aan de wandel. Ondertussen voel ik wel wat krampen komen. 's Middags leg ik Senna in bed en ga ik nog even aan het werk. Het biedt afleiding van de krampen die steeds wel wat erger worden in mijn buik, rug en benen. Het zeurt een beetje door, zoals intense menstruatiepijn. Paracetamol erin en door. Ik hoop heel erg dat het vanzelf doorzet, maar tegelijkertijd wil ik het kindje bij mij houden. Dat voelt veilig en dan is het tenminste nog bij mij. Ook al is er geen hoop meer op leven. 

Mijn moeder zorgt die avond voor eten voor het hele gezin. Ze maakt het thuis klaar, en daarna stappen we beide in onze auto naar ons huis. De mannen zijn nog druk aan het klussen. Onderweg terug worden de krampen behoorlijk intens en ik zit huilend achter het stuur. Rolf staat toevallig buiten als ik onze straat in rijd. Ik zeg hem dat ik veel pijn heb en hij stuurt mij naar boven om even rustig op de wc te zitten. Tot dat moment had ik geen maandverbanden nodig, maar die haal ik snel uit de kelder voordat ik naar boven loop. Mijn vader is op dat moment op zolder bezig en zit eigenlijk recht boven de wc te werken. Eenmaal op de wc verlies ik best wel bloed en denk ik: daar gaan we, het gaat beginnen. Tegelijkertijd denk ik: Niet gaan, lief kindje. De pijn die ik heb lichamelijk voelt erg nutteloos en is behoorlijk confronterend. Ik sta op en leun tegen de muur aan als ik breek. Huilend tegen de muur van de wc. Rolf komt eraan, knuffelt, huilt even mee en parkeert mij dan beneden op de bank met pijnstillers en een warme kruik. En een lieve, warme dreumes die heel lief zijn hoofdje tegen mij aan legt. Mijn zus is inmiddels ook aanwezig. Papa komt naar beneden en vraagt of alles wel oké is en of ik niet liever wil dat iedereen weggaat. 

Iedereen mag blijven wat mij betreft, de steun en hulp met Senna is ook welkom. We eten samen, maar verder komt er niet veel uit mijn handen. Ik kan er slecht tegen om stil te blijven zitten en anderen het werk te laten doen, waardoor ik toch even ga helpen. Meteen straf ;) En op de bank weer. 

Die zaterdag wordt er ook nog flink geklust en hebben we ook geen water. Ik ga weer naar mijn moeder, want daar komt de kapper om haar haar te knippen, Senna's haar te knippen en mijn haar te blonderen. Kan nog net voordat de lockdown die avond ingaat. Ik vertel de kapster dat de kleur wel anders uit kan vallen, aangezien ik zwanger was/ben maar het kindje niet meer leeft. Dit kan ik niet vertellen zonder te huilen. Vlak voor haar komst heb ik namelijk weer enorme krampen. Mama geeft mij een glazen potje om het kindje eventueel in op te vangen. Er komt alleen niet veel, behalve veel bloed en de pijn in mijn buik, rug en benen. Ik vraag mij af hoe lang het gaat duren en hoop dat het wel zal doorzetten de aankomende dagen.