Angst om te verliezen

Sinds een aantal maanden is er angst. Angst om te verliezen wie ik heb. Elke avond kijk ik even bij Senna om de deur en bewonder ik hoe mooi hij is als hij vredig ligt te slapen. Dit deed ik al sinds zijn geboorte. Soms sloeg ik een avond over, maar ik luisterde wel altijd even of er een ademhaling te horen was door de deur heen. Met zijn astma ben ik daar sowieso alerter op. 

Na de miskraam begon het kijken meer uit angst. Ik kijk, aai over zijn hoofdje of rug en loop dan zijn kamer uit. Als ik bij de deur ben, loop ik voor de zekerheid nog weer terug. Nog een keer kijken, alles in mij opnemen. Stel dat.. 

Soms loop ik 2 keer terug. Soms 5 keer. Gewoon om zeker te zijn en het beeld in mijn hoofd te prenten. Hem te aaien (met het risico dat hij wakker wordt inderdaad..) en zijn geur te ruiken en ademhaling te horen. Daarna app ik Rolf (hij gaat meestal later naar bed dan ik): "Senna slaapt lief, maar wil jij straks toch nog even kijken? Ik heb weer angsten." "Is goed lieverd". 

's Ochtends ben ik blij als ik geluid uit de slaapkamer hoor komen. Als hij langer slaapt, luister ik bij de deur of ik hem hoor ademen. En ben ik weer opgelucht als ik hem hoor kletsen/hoesten/snurken. 

Het doet me verdriet, omdat ik mij steeds herinner wat de oorzaak is van de angsten. Ik weet dat het mettertijd weer moet groeien, dat vertrouwen. Misschien ooit met wat hulp ook. Maar voor nu sta ik elke avond in zijn slaapkamer hem te bekijken (en nog steeds te bewonderen natuurlijk) en stuur ik gedachten naar boven met de vraag om Senna veilig te bewaren 's nachts.