Het kindje dat we nooit zullen kennen - deel 5

Zaterdag na de echo. We hebben inmiddels onze vrienden die het wisten ook gebeld dat het hartje gestopt is met kloppen. Een emotioneel gesprek dat bij ons allen zorgt voor een brok in onze keel. Ik breng die zaterdag door bij mijn moeder. Zij gaat aan het einde van de dag mee naar mijn huis om te helpen met schoonmaken. De mannen zijn nog druk aan het klussen als we binnenkomen. We bestellen wat te eten en gaan ondertussen van zolder naar beneden aan de slag om het huis weer schoon te krijgen. Een welkome afleiding, al moet ik het door duizeligheid wel wat rustig aan doen af en toe. 

De volgende dag is het zondag en we besluiten op bezoek te gaan bij mijn opa en oma. In de ochtend begint de buikpijn al, maar ik neem gewoon regelmatig een dosis paracetamol en dan is het redelijk te doen. We vertellen hen verder niets, ook omdat het moment er niet echt voor komt. Op de terugweg begint het wel aardig te zeuren qua pijn. Die middag ga ik nog wandelen met mijn zus. Het is een koude dag, maar we wandelen lekker een eind in het bos. De pijn is op dat moment best aanwezig, maar in beweging blijven zorgt ervoor dat ik er niet te veel aan denk. 

Als ik weer in de auto stap, zet ik een playlist op Spotify aan met wat vaak beluisterde nummers. Ik ben bijna thuis, maar besluit nog even om te rijden om nog wat meer muziek te kunnen luisteren. Dan wordt één van mijn favoriete nummers van Mumford en Sons afgespeeld. Ik luister, en de tekst komt ineens op een heel andere manier binnen. Beloved, hier een stukje tekst: 

She says the Lord has a planBut admits it's pretty hard to understandBefore you leaveYou must know you are belovedAnd before you leaveRemember I was with youDe tranen stromen over mijn wangen. Ik realiseer mij dat ik zo bang ben geweest om het kindje écht te laten gaan en dat dit wellicht ook wel iets tegen kan houden. Ik leg mijn hand op mijn buik en zing de tekst mee, en zeg: "Het is goed kindje, mama houdt van je, maar ga maar als je wilt."

Ik kom verdrietig thuis en merk dat de pijn wel erg blijft uitstralen naar mijn benen. Als de pijn erger wordt, krijg ik het ook enorm koud. Rillend lig ik op de bank met een kruik tegen mijn buik als ik ineens de pijn herken als weeën. Dit is precies hoe ik mij voelde toen ik van Senna ging bevallen en naar het ziekenhuis moest. De rillende kou en de enorm intense samentrekkingen van mijn baarmoeder. Zou dit het dan zijn? We zetten een serie op en ik vertrek een beetje in een bubbel. Stug Netflix kijken en verder niet te veel aan de pijn denken die in golven blijft komen. Op een gegeven moment kan ik niet meer blijven liggen. Ik bedenk mij dat zwaartekracht misschien nog een verschil kan maken en ga op mijn knieën zitten. Dan voel ik iets 'eruit floepen'.  Dit moet het haast wel zijn. Ik vraag of Rolf mee naar boven komt om even te kijken wat het is. Het blijkt een groot stolsel te zijn en er komt meteen nog een groot stolsel aan. Deze belandt onderin het toilet en valt er niet meer uit te halen. Het andere stolsel doen we in een pot, omdat we het niet over ons hart kunnen verkrijgen om ons kindje door de wc te spoelen als we er wellicht iets aan tegen kunnen houden. 

Hierna is de ergste pijn over. Dit zal het wel geweest zijn denken we. We halen Senna uit bed en gaan samen eten. Zalm en prei, best gezond en lekker voor een (meestal wat makkelijkere) zondag. De pijn is weer gezakt naar de zeurende pijn van de afgelopen dagen, maar qua energie ben ik helemaal op. Het blijft een avond op de bank. 

Vlak voordat ik naar bed ga, voel ik mij behoorlijk misselijk. Ik heb het idee dat ik moet overgeven, maar aangezien ik echt een bloedhekel heb daaraan, houd ik het erg tegen. Ik besluit naar bed te gaan, met een emmer naast bed en hoog liggend op twee kussens. Plat liggen verergerd de misselijkheid. Rolf komt nog even bij mij kijken, maar op dat moment ben ik net een beetje in slaap gedoezeld (eindelijk). Ik ben weer wakker, en zodra hij weg is, komt de misselijkheid en buikpijn in alle hevigheid terug. Emmer mee naar de wc en kokhalzen. Ik heb een enorme mentale blokkade, maar voel wel echt dat kotsen zal opluchten. Rolf hoort mij beneden en komt kijken. Ik zit ondertussen ook rillend en klappertandend op het toilet en wil graag onder de douche. Zodra ik onder de douche zit, kan ik eindelijk een beetje overgeven. De misselijkheid blijft alleen nog wel enorm hangen. 

Rolf leegt de emmer en geeft mijn tandenborstel aan. Hij trekt zijn pyjama aan en komt met een kussen en zijn iPad op de badkamervloer zitten. Ik heb geen idee hoe lang ik onder de douche zit. Nou ja, zitten is echt niet van toepassing. Als een hoopje ellende voel ik mij, en zo lig ik ook onder de douche, totdat er ineens weer een enorme golf braaksel komt. Tweedehands zalm en prei is op zijn zachtst gezegd geen aanrader. Dit lucht enorm op en ik krijg het ook eindelijk weer warm. Het is inmiddels 2 uur in de nacht, en de hoogste tijd om naar bed te gaan. 

De nacht is aardig rustig, maar de volgende dag ben ik enorm duizelig, moe en beroerd. Rolf moet echt weg om te klussen, maar ik overleg met mijn schoonouders dat ik bij hen op de bank mag ploffen. Zo is er zorg voor Senna en voor mij. Ik eet een beschuitje, maar die dag komt er niet veel extra naar binnen. Senna heeft het gelukkig erg naar zijn zin bij opa en oma. We maken ook nog een korte wandeling in de zon, en die stralen voelen heel fijn na de afgelopen dagen. 

Ik app even met mijn tante over het verlies van het kindje. Omdat het zo klein is, zit het waarschijnlijk in het stolsel en is het niet te herkennen. We spreken af dat we op eerste Kerstdag nog een echo gaan maken, omdat we elkaar dan toch zien. Ze geeft aan dat het bloeden nu wel flink verminderd of vrijwel gestopt zou moeten zijn. Het blijft echter de hele week nog aanhouden en ik moet ook echt wel paracetamol slikken om lichamelijk de dagen wat door te komen. Het blijft gelukkig rustig qua weeën, en aan het einde van de week lijkt het bloeden ook minder te worden. Snel weg met die grote maandverbanden, want daar ben ik ondertussen wel helemaal klaar mee. 

Die zaterdag maken we een echo. Weer heel dubbel, want je hoopt niets meer te zien. De baarmoeder is leeg en de streep in de baarmoeder is ook alweer zichtbaar. Wel zit er nog een bloedophoping voor de uitgang van de baarmoedermond. Maar een curettage is niet meer nodig, dat scheelt al enorm. Ik krijg nog een zwangerschapstest mee om over 10 dagen te doen, in de hoop dat het dan negatief is. 

Daarna vieren we kerst, maar ik vind kerst dit jaar lang niet zo gezellig als andere jaren en het verdriet is ook erg aanwezig. Logisch ook. Ik ben eigenlijk ook blij als de kerst voorbij is, want hoewel het een afleiding is, trekt het ook enorm veel energie na een 'bevalling'. De maandag na kerst hebben we een verjaardag. Ik sta die ochtend weer op met krampen en mopper dat ik er nu toch wel echt zat van ben, al die nutteloze pijn. Als ik onder de douche sta, zie ik ineens bloed en wat stolsels. Ik druk een beetje mee en er floept een best groot stolsel uit. Op de een of andere manier bedenk ik mij dat ik dat stolsel oppak en afspoel. Het ziet er heel anders uit dan de stolsels die ik tot dan toe ben verloren. Het is stug, rozig en lijkt op weefsel en totaal niet op bloed. Een bolletje met een sliert eraan. Dit kan niet anders dan het kindje zijn. Het stolsel dat we hadden opgevangen een week daarvoor, staat nog op het plankje in het toilet en is inmiddels ook meer bloed dan stolsel. Het kan dus niet anders dat dit het kindje is, en dat het dus toch verstopt zat voor de uitgang van de baarmoedermond. Rolf is beneden aan het ontbijten en ik vertel hem wat er gebeurde. Ik app mijn tante een foto van het weefsel, en ook zij geeft aan dat dit wel erg lijkt op weefsel i.p.v. een stolsel. Ook dit doen we in een pot. Omdat we dit eigenlijk beide niet meer verwacht hadden, is het opnieuw weer confronterend. 

Een groot voordeel is wel dat de pijn vrijwel meteen stopt en het bloedverlies die dagen daarna ook snel minder wordt. We proberen na te denken over wat we met ons kindje willen doen. Dit zijn best heel verdrietige gesprekken.