Onze jongste dochter is tien weken en ik heb een deja vu. Twee en een half jaar geleden begon mijn schoonmoeder zich rond deze tijd als een kwaadaardige kleuter op te stellen. Eigenlijk daarvoor al maar aangezien ze toen nog haar zin kreeg was dat alleen voor ons een probleem en ging zij lekker haar gang. Toen kwam ze te pas en te onpas langs. Kwam ze haar trui ophalen die ze was vergeten en 'vergat' ze haar paraplu dus dan moest ze twee dagen later anderhalf uur reizen om die op te halen. Toen mijn man zei dat dit op moest houden kreeg hij een mail van zijn oma. Waarom hij zijn ouders zo behandelde, ze hadden zoveel voor hem gedaan. Na een telefoontje aan zijn ouders, die ontkenden iets hiermee te maken te hebben, en een mailtje terug aan zijn oma, die het opeens aan ouderdom weet, leek het OK. Mijn schoonmoeder liet weten te denken dat ze niet voortdurend welkom is omdat ik dat niet wilde. Dat is natuurlijk waar, maar mijn man wil dat evenmin niet.

Twee weken voor de uitgerekende datum lag ik op de bank te praten met mijn man over alles wat we nog moesten regelen waarvan het belangrijkste was een oppas voor onze oudste te regelen tijdens de bevalling. Ergens had ik me er al bij neergelegd dat het niet ging lukken. Mensen die wij hadden gevraagd gingen opeens reizen, verhuizen of gingen uit elkaar en we hadden niemand meer te vragen.

Allereerst: mijn man is een schat. Echt waar. Alleen is de afgelopen jaren gebleken dat de beste man niet in staat is om ook maar iets uit zichzelf te doen of zelfstandig te bedenken en hoewel hij een bril draagt 'ziet' hij daarnaast ook nog eens buitengewoon weinig. Hij 'vergeet' dat het bed weleens verschoond moet worden, hij 'vergeet' dat we 's avonds wat te eten moeten hebben (liefst ook nog eens lekker, liefst haalbaar qua tijd en bedtijd) en hij 'vergeet' dat onze dochter weleens in bad moet (en vaak als hij ervan op de hoogte is gebracht 'vergeet' hij vaak het bad te vullen). Soms 'vergeet' hij zelfs dat onze dochter tussen de middag slaapt, hoewel ik moet zeggen dat dit alleen het geval is als ik aangeef ergens geen tijd voor te hebben en nooit op dagen dat hij met haar vrij is. Ook 'ziet' hij niet dat zijn tas en/of voetbaltas ontzettend in de weg staan (hoewel hij er wonderbaarlijk genoeg nooit over struikelt) in de gang en 'vergeet' hij dat ze daar liggen. Kortom, veel van deze dingen komen gewoonlijk op mij aan en daar maak ik niet zo'n probleem van.

Ik heb gemerkt dat ik in het laatste trimester van mijn zwangerschappen best afhankelijk ben van het OV. Sommige vrouwen hebben nergens last van, andere vrouwen wel. Ik behoor helaas tot die laatste categorie. Waar ik kan fiets of loop ik maar door hypermobiliteit beginnen mijn gewrichten al pijn te doen vanaf het eerste trimester en verzwikt ik vaak mijn enkels. Tel daar bekkeninstabiliteit bij op en kijk naar die inmens grote buik ('weet je zeker dat het geen tweeling of drieling is?') voor mijn postuur en je kan raden hoe ik me voel tijdens de laatste loodjes.

Om maar met de deur in huis te vallen, ik heb niks gedaan. Ik heb niet de confrontatie opgezocht met mijn schoonmoeder en met mijn man heb ik er wel over gesproken maar we belanden steeds op hetzelfde nietsoplossende punt dus dat houdt ook op een gegeven moment op.

De afgelopen week heb ik geprobeerd alles even los te laten. En dus onder het mom 'we kijken er later wel naar' schrijft ik nu een klein stukje over wat we de afgelopen dagen wel heel bezig heeft gehouden, mijn kleine huispeuter en mijn dikke buik.

mijn man is mijn beste vriend en ik hou van hem. Tegelijkertijd voel ik me helemaal alleen. Hij heeft me laten vallen en ik twijfel of ik daarmee kan leven.

Ik ben een beetje vroeg in mijn zwangerschap om hier al mee bezig te zijn maar sinds het onlangs ter sprake is gekomen krijg ik het niet meer uit mijn gedachten: keizersnede of vaginaal bevallen.

Nu ik 13 weken zwanger ben (jeeeejjjj!!!) van mijn tweede kindje merk ik dat ik steeds regelmatiger terug denk aan de eerste (bijna) twee jaar van mijn dochter. En vooral ook, mijn eerste twee jaar als moeder.