Schoonmoeder: het zoveelste vervolg

Onze jongste dochter is tien weken en ik heb een deja vu. Twee en een half jaar geleden begon mijn schoonmoeder zich rond deze tijd als een kwaadaardige kleuter op te stellen. Eigenlijk daarvoor al maar aangezien ze toen nog haar zin kreeg was dat alleen voor ons een probleem en ging zij lekker haar gang. Toen kwam ze te pas en te onpas langs. Kwam ze haar trui ophalen die ze was vergeten en 'vergat' ze haar paraplu dus dan moest ze twee dagen later anderhalf uur reizen om die op te halen. Toen mijn man zei dat dit op moest houden kreeg hij een mail van zijn oma. Waarom hij zijn ouders zo behandelde, ze hadden zoveel voor hem gedaan. Na een telefoontje aan zijn ouders, die ontkenden iets hiermee te maken te hebben, en een mailtje terug aan zijn oma, die het opeens aan ouderdom weet, leek het OK. Mijn schoonmoeder liet weten te denken dat ze niet voortdurend welkom is omdat ik dat niet wilde. Dat is natuurlijk waar, maar mijn man wil dat evenmin niet.

Inmiddels is de jongste dus tien weken en hebben we twee weken geleden alweer de volgende mail gekregen. Dit maal van mijn schoonvader. Hoe hij aan zijn informatie komt is heel duidelijk want hij komt zelf vrijwel nooit mee als schoonmoeder op bezoek komt, hij hoort het van haar. Hij hoort het van iemand die overduidelijk verdrietig en boos is, zich gepasseerd voelt of wat dan ook want, wauw, wat een schreeuwende mail! In het kort: wij zijn respectloos, hoe durven we ze zo te behandelen en misschien moeten we naar de psycholoog om omgangsvormen te leren. Direct hierop volgde een stiekeme sms van schoonmoeder waarin ze schrijft het er niet mee eens te zijn. Het raarste vind ik nog dat ze in de voorgaande acht weken maar liefst vijf keer op bezoek zijn geweest (dat vind ik vrij veel, hoewel schoonmoeder nog vaker wilde komen) en dat er tijdens die bezoekjes alleen over het weer en mijn man zijn werk is gesproken, deze woede lijkt uit het niets te komen.

Mijn man heeft een vrij duidelijke mail terug gestuurd (voor het eerst, Hallelujah): het is niet zijn probleem dat oma is overleden en zijn broertje ver weg is verhuisd en dat ze niets anders te doen hebben (ze hebben geen vrienden en het enige wat ze doen is voor hun ouders zorgen, inmiddels is er nog maar één over. Vader heeft nooit gewerkt, moeder werkt drie dagen want meer wil ze niet) , wij zijn geen opvang en hebben ons eigen leven. Ze mogen op bezoek komen maar niet zo vaak, hij werkt fulltime en ik start een bedrijfje op tijdens mijn verlof. Zij begrijpen dat misschien niet omdat ze alle tijd van de wereld hebben en zich dus vervelen etc etc.

Ikzelf vond het vrij hard, maar gezien het feit dat dit steeds blijft terugkomen en hoe hun mail naar ons geschreven was begrijp ik dat goed. Daarnaast heeft mijn schoonmoeder mij de afgelopen twee jaar als stront behandeld dus eigenlijk is het meer dan terecht dat ze een keer de waarheid te horen krijgt.

Hun reactie hierop (geschreven door schoonmoeder) was dat ze het jammer vinden dat we er zo over denken en dat het dan misschien een idee is om regelmatig alleen met mijn man af te spreken om te kletsen want ze maken zich zorgen om hem. Op zich is dat een gekke reactie op iemand die zegt minder contact te willen,  voorstellen om vaker af te spreken. Even heb ik overwogen mijn man proberen te dwingen om eens per week daar te laten eten en eventueel dan ook daar te slapen ivm reistijd in de hoop dat het dan op zou houden. Maar de realiteit is waarschijnlijk dat ze dat dan heeft en alsnog even vaak over de vloer komt (naast die ene dag per week dat ze bij ons oppast). 

Voor mij voelt het alsof ze nog steeds denken dat alles aan mij ligt, alsof ze daarvoor wel een goede relatie met hem hadden en ik dat heb afgepakt. Volgens mijn man is dat echter niet zo, hebben ze altijd een zekere afstand gehad. Ze gaan ook heel formeel met elkaar om, alsof het meer een leraar/leerling relatie is.

Ik hou mijn hart vast voor wanneer mijn schoonmoeder weer komt oppassen. Als het anders zou kunnen dan zou ik dat zeker doen, maar op dit moment gaat dat gewoon niet.

Komend weekend komen ze op bezoek en ik weet me nu al geen houding te geven. De dingen die in die mail stonden kan je niet zeggen zonder daarna je excuses aan te bieden of in ieder geval zonder het er ooit nog over te hebben. Ik ben er nog niet uit of ik thuisblijf of de stad in ga. Winkelen klinkt een stuk beter dan een ochtendje met de schoonouders, maar natuurlijk wil ik mijn man niet in de steek laten. We hebben slapeloze nachten gehad en dat lag niet aan de baby. Ik zou liever mijn tijd steken in mijn kinderen, niet in idiote mails met eisen die mijn schoonouders stellen waarvan ze al wisten dat wij het absoluut niet willen.