Snap
  • Bevallingsverhalen

De bevalling: ik heb het gedaan!

Na een keizersnede bij de eerste, ben ik nu vaginaal bevallen. En snel ook!

Twee weken voor de uitgerekende datum lag ik op de bank te praten met mijn man over alles wat we nog moesten regelen waarvan het belangrijkste was een oppas voor onze oudste te regelen tijdens de bevalling. Ergens had ik me er al bij neergelegd dat het niet ging lukken. Mensen die wij hadden gevraagd gingen opeens reizen, verhuizen of gingen uit elkaar en we hadden niemand meer te vragen.

En op dat moment, op 1 januari, voelde ik dat de baby zo hard trapte dat ik dacht dat mijn vliezen zouden breken. Vijf minuten later voelde ik ook dat dat ook het geval was.

Met een medische indicatie op zak vertrok ik alleen en per tram naar het ziekenhuis. Het is zo'n klein stukje, ik zag de tram aankomen en dacht 'waarom niet?'. Weeen had ik eigenlijk al een week af en aan maar ze waren niet pijnlijk. 

Onderweg hoorde ik dat mijn man iemand had weten te strikken (lees: heeft gedwongen om bij ons te komen slapen) om op te passen. Dat was enigszins geruststellend. Ik had me groot gehouden in ons gesprek, als het moest kon ik het ook alleen. Maar toen puntje bij paaltje kwam kon ik mijn tranen niet bedwingen bij de gedachte alleen te bevallen.

En toen lag ik daar in het ziekenhuis, aan een monitor, met steeds pijnlijkere en regelmatiger wordende weeen en gebroken vliezen. Ik mocht blijven, want 'één dezer dagen zou ik wel bevallen'.

Na een uur weeen waar ik nog lachend doorheen ging voelde ik lichte persweeen en bleek ik 6cm ontsluiting te hebben. Tegen de rugpijn stond ik een uur onder de douche en toen kwamen de echte persweeen. En ik had 10cm ontsluiting. Nog een uurtje persen (wauw, wat voelt dat alsof je hoofd ontploft!) en een klein knipje verder was onze dochter geboren. 

En nu begrijp ik pas echt wat je voelt als je moeder wordt. Na mijn keizersnede had ik het moeilijk om diezelfde gevoelens te vinden. Het gebeurde wel maar veel later en het ging toen gepaard met een depressie. Natuurlijk was er meteen liefde voor mijn dochter, maar die emotie die ik nu daarbij nog voelde was anders. En natuurlijk kan ik nu, een week later, vrijwel alles weer doen. Een complete tegenstelling met de eerste keer toen ik 10 weken nodig had om te herstellen. 

Het deed natuurlijk wel pijn. In mijn geval deed mijn rug zo'n pijn dat ik het bevallen zelf niet zo erg vond. Maar toen mijn dochter was geboren was dat niet het enige dat ik had gekregen, ook mijn vertrouwen in mijn lichaam was hersteld en ik was trots dat ik het zo had gedaan. 

De afgelopen week was zwaar maar ook mooi. De kraamhulp die we kregen bleek een goede match, ze heeft ons zo geholpen, we hebben gelachen en het was gewoon fijn dat ze er was. Mijn man bleef sterk en bleef me steunen tijdens mijn onzekerheden en kraamtranen en hoe moe hij zelf ook is, hij vond (en vind) altijd een manier om me te laten lachen. 

Het zal zwaar en vermoeiend zijn met een baby en peuter in huis, maar ik heb er zin in!

8 jaar geleden

Wauw, dat klinkt als een fijne bevalling (voor zover bevallingen fijn kunnen zijn, haha!). Wat jammer dat je het zo moeilijk hebt gehad met de verwerking na de eerste geboorte, omdat het een keizersnede was. Maar deze bevalling heeft alles weer helemaal goed gemaakt! Top!

8 jaar geleden

Ohh dankjewel, je hoort zo weinig over positieve vbac's. Mijn beurt komt ergens in de komende 6 weken. Zo spannend, ben zo bang dat het halverwege toch weer een keizersnede wordt (bij het persen bij nummer 1 ging het mis en werd het een ks) En ik snap helemaal wat je bedoeld. Iedere vrouw die beviel met een keizersnede zal een bepaald gevoel van falen hebben. Hoe ver je dan ook kwam in je bevalling. Maar het kan dus wel, gewoon bevallen na een keizersnede. En dan nog wel zo snel! Gefeliciteerd en bedankt voor het delen!

8 jaar geleden

Gefeliciteerd! En jullie dochtertje is dus op 1 januari gekomen? Dan zal haar verjaardag altijd met een groot wereldwijd feest ingeleid worden. Leuk! :)