En toen was alles opeen anders

Nu ik 13 weken zwanger ben (jeeeejjjj!!!) van mijn tweede kindje merk ik dat ik steeds regelmatiger terug denk aan de eerste (bijna) twee jaar van mijn dochter. En vooral ook, mijn eerste twee jaar als moeder.

Nou waren er wat hobbels en tegenslagen in de vorm van een keizersnede en vervolgens een postnatale depressie, maar toch kijk ik er met plezier op terug. Van hulpenloos wezentje dat nooit sliep hebben we toch ineens een peuter in huis die voornamelijk heel veel lacht en praat en door het huis huppelt en danst en, vreemd genoeg, altijd graag haar groente opeet en het liefst ook de groente van papa en mama. En van overbezorgde moeder die haar kind het liefst altijd in de draagzak bij zich hield en absoluut geen enkele vorm van ongezond wilde geven, moet ik bekennen ook wat losser te zijn geworden. Alles mag, maar met mate. En zo werkt het voor ons het beste.

Toen mijn man en ik nog geen kinderen hadden en alleen voor onszelf moesten zorgen had ik momenten dat het me vreselijk leek om nooit een dagje echt vrij te zijn. Om nooit de hele dag films te kunnen kijken of last minute te besluiten een dagje antwerpen te doen. Nu moet ik daar om lachen. Want ik wist toen natuurlijk nog niet hoe alles in je leven veranderd, zelfs je kijk op het leven. Zodra je dat kleine kindje voor het eerst in je handen houdt verschuiven je prioriteiten en verandert je gevoel voor wat belangrijk is. En dat is (in mijn geval) fijn. Onzinnige dingen waar ik voorheen nachten wakker van kon liggen leg ik nu (vanzelf) naast me neer zodra ik het huis binnen loop en er een uitzinnig blij meisje op me af komt rennen. En die films en series waarover mensen mij dagelijks vragen of ik ze heb gezien heb ik vrijwel nooit gezien en dat maakt me ook echt niets uit. Wij lezen liever een paar boekjes in bed met z'n drieen of dansen met z'n allen door de woonkamer. Die film zal ik in exact dezelfde vorm terug kunnen zien wanneer ik daar zin en tijd voor heb, de grappige dingen die mijn dochter nu zegt ('wow, grote wind', 'hihihihi, papa penom' (=piemel) etc etc) en doet maak ik nooit meer mee met haar. En eerlijk waar, ik zit daar echt totaal niet mee. Een film zien is leuk, luieren is fijn maar tijd met mijn dochter voelt waardevol en dat maakt me oprecht gelukkig. 

Maar toegeven, vooraf had ik dit niet kunnen bedenken. Zoals ik mensen nu zie kijken als ik antwoord dat ik me niet kan herinneren dat ik de afgelopen twee jaar een film heb gezien, dronken ben geweest of tenmiste een halve dag helemaal niets heb gedaan, zo keek ikzelf ooit hoogstwaarschijnlijk ook. En dat is niet erg, op een gegeven moment zullen sommigen van hen hetzelfde ervaren en wellicht hierop terugkijken zoals ik dat nu doe en hopelijk strooien ze in de tussentijd niet teveel met oordelen voordat die tijd is aangebroken.

Ik vraag me af hoe het straks zal zijn met twee kinderen. Ongetwijfeld zwaarder, ongetwijfeld nog mooier, maar dit keer zie ik het wel. Alles kan toch in een ogenblik anders zijn en dat is prima.