Einar is inmiddels 10 daagjes oud en we zijn een weekje thuis. Ik had wel verwacht dat Odin het leuk zou vinden om een broertje te hebben, maar het ging mijn verwachtingen te boven eigenlijk.

Na dat ik de vorige keer een traumatische bevalling had, en mijn zoontje cp. Hoopte ik heel erg dat ik op een normale manier kon bevallen. Het zou zeer onhandig zijn als ik weer een keizersnede zou krijgen, dan mag ik 6 weken lang mijn andere zoontje niet dragen. En dat terwijl die zelf niet kan lopen. 

Vanaf het begin van onze problemen, heeft het ziekenhuis ontkent dat er ook maar iets fout gegaan is. We kregen constant brieven dat ze ons ervoor schoven, wij zouden specefiek om dingen hebben gevraagd. 

We hadden gepland om in december naar Nederland te gaan, helaas met de corona niet mogelijk. Gelukkig waren de regels in noorwegen nog niet zo streng en konden we kerstavond bij mijn schoonmoeder vieren. De oud en nieuw hebben we klein gevierd, alleen ons gezin met een klein beetje klein vuurwerk. 

Het rapport kwam zo'n 2 weken geleden binnen, en dat deed het als een bom. We hadden een onderzoek tegen het ziekenhuis lopen, omdat veel dingen op een rare manier gingen. In Noorwegen heeft de overheid controlle op ziekenhuizen, als er complicaties zijn kan informatie opgevraagd worden vanuit de overheid. Hiervoor gebruiken ze de fylkesmann.

de laatste keer schreef ik volgens mij over een paar testen, ik weet het eigenlijk nie zo heel goed meer waar ik gebleven was. Nou die heeft die veel meer gehad nog. Ik heb zelf ptss en daardoor veel moeite nu met naar het ziekenhuis gaan. Ze hebben veel controlles met odin en gelukig laat die elke keer vooruitgang zien. Alleen de hoortest, dat was wel een dingetje. Ik mocht 3 keer terug komen met odin omdat hij niet mee wou werken, inmiddels is er gezegd dat ze dat maar rond de 3 jaar gaan doen. We hebben veel trainingen, al gooit de corona redelijk vaak roet in het eten. Zijn fysio lag een tijd stil, zwemmen was afgelast. Daarna een paar weekjes met zwemmen weer maar inmiddels is het weer geannuleerd, ziekenhuis bezoeken zijn heel anders alles is met maximaal 1 ouder.  Dit maakt het voor mij allemaal dus een stuk lastiger. 

Ik heb een tijdje al niks meer geplaatst er is in de tussentijd veel gebeurd, en we moeten verhuizen.  Toch wou ik iets kwijt wat me wel een beetje dwars zit. Mijn zoontje (9 maand oud) heeft cp, ondanks zijn cp doet die alles eigenlijk heel goed. Hij heeft erg veel wilskracht, en wil alles graag doen en leren. Ik vind het zelf soms lastig dat er altijd gekeken word naar wanneer die misschien iets kan. Meerdere keren al gehoord hij moet al kunnen zitten, en kruipen. Hij is nu bijna 10 maand en begint steeds meer richting kruipen te gaan, zitten kan die deels. Nog niet geheel zelfstandig. Ik heb vaak het idee dat die gewoon iets meer tijd nodig heeft, en ik heb het gevoel dat ze soms niet denken aan dat iedere baby anders is. 

Onze dag begon vrij rustig, ja de test kwam er aan en ik sliep pas om half 3. Maar het zag er goed uit. Odin had een dutje gedaan voordat de taxi er was, we waren er helemaal klaar voor. Totdat we in de taxi zaten, odin was eerst aan het lachen en gillen. En toen had die buikpijn, tenminste dat dachten we. 

Ons eerste speciale moment, we hadden elkaar al even ontmoet. Maar toen lag je diep te slapen door alle medicijnen, maar een dag later wou je ons blijkbaar toch erg graag zien. Ondanks alle medicijnen had jij de kracht, om je oogjes toch even open te krijgen. En zien wie jou papa en mama waren. Wat voelde dit momentje zo groot en speciaal. Wij houden van jou ♥