Een jaar met veel knokken.

de laatste keer schreef ik volgens mij over een paar testen, ik weet het eigenlijk nie zo heel goed meer waar ik gebleven was. Nou die heeft die veel meer gehad nog. Ik heb zelf ptss en daardoor veel moeite nu met naar het ziekenhuis gaan. Ze hebben veel controlles met odin en gelukig laat die elke keer vooruitgang zien. Alleen de hoortest, dat was wel een dingetje. Ik mocht 3 keer terug komen met odin omdat hij niet mee wou werken, inmiddels is er gezegd dat ze dat maar rond de 3 jaar gaan doen. We hebben veel trainingen, al gooit de corona redelijk vaak roet in het eten. Zijn fysio lag een tijd stil, zwemmen was afgelast. Daarna een paar weekjes met zwemmen weer maar inmiddels is het weer geannuleerd, ziekenhuis bezoeken zijn heel anders alles is met maximaal 1 ouder.  Dit maakt het voor mij allemaal dus een stuk lastiger. 

Verder was ik eindelijk gestart met mijn trauma behandeling,ik weet eerlijk gezegd niet eens welke emoties ik allemaal er bij voelde.  We hadden gesprekken over de gebeurtenissen, en uit eindelijk moest ik ook richting het ziekenhuis. Binnen zijn we nooit gekomen.... Na het zien van de ambulance en helicopter buiten werd het me al na 2 min te veel toen we in de auto voor het ziekenhuis stonden. Ik begon te huilen en voelde me heel klein, op de vraag welke emotie ik voelde kon ik niet antwoorden. Het enige wat ik voelde was paniek en angst. Er was veel gaande dit jaar, alle onderzoeken van odin, mijn behandeling en er werd een onderzoek naar het ziekenhuis gedaan. We hadden een zaak tegen het ziekenhuis lopen... . 

Er werden veel brieven heen en weer gestuurd van en naar de zaaksbehandelaar, we kregen reactiebrieven van het ziekenhuis. Hierin benadrukten ze vaak dat wij specefiek om dingen gevraagd hadden en probeerde ze zichzelf schoon te praten. Dit heeft erg veel met mij gedaan, feiten werden verdraaid.wij werden er voor geschoven. Wij zijn door alle papieren heen gespit, ik heb elke fout gevonden die er ook maar in stond ( en dat terwijl mijn noors nog helemaal niet zo goed is). We hebben alles aangestreept en een lange brief gemaakt. En alles beschreven hoe wij het ervaren. 

Mijn trauma lijkt door al dit over de tijd erger geworden... Ik begin al te zweten als ik het ziekenhuis logo op een envelop zie staan. Bij alles waarbij mijn zoontje zich pijn doet raak ik in paniek. Met de gedachte "ik zou toch niet straks naar het ziekenhuis moeten". Ik probeer heel hard aan mezelf te werken, ik wil niet de gedachtes hebben en de strijd als ik naar het ziekenhuis zou moeten. Ik lkan nog steeds niet werken, of een taalcursus volgen. Ik was altijd zeer zelfstandig en heb er heel veel moeite mee dat ik nu zo afhankelijk ben. Voor mijn gevoel staat mijn leven stil. Maar ik ben klaar om te vechten. 

Gelukkig staat odin niet stil, hij heeft sinds zijn eerste verjaardag heel veel vooruitgang geboekt. Ipv zijn curve te volgens bij testen, gaat hij bijna lijnrecht omhoog. Hij kan inmiddels langer dan 5 min op handen en knietjes zitten. Hij zit op zijn knieën, en hij kan zelf opstaan als die steun ergens aan heef. En er is nog meer licht aan het eind van de tunnel. Onze zaak tegen het ziekenhuis is inmiddels afgelopen. Mocht je willen weten wat de uitkomst is, ik zal hier over schrijven in mijn volgende blog. (ps. Dit kan even duren omdat ik van noors naar nederlamds moet..)