Einde oefening?

Na dat ik de vorige keer een traumatische bevalling had, en mijn zoontje cp. Hoopte ik heel erg dat ik op een normale manier kon bevallen. Het zou zeer onhandig zijn als ik weer een keizersnede zou krijgen, dan mag ik 6 weken lang mijn andere zoontje niet dragen. En dat terwijl die zelf niet kan lopen. 

Bij elke echo vond ik het spannend, was die wel goed gegroeid? Lag die goed? Waar lag de placenta? Alles was telkens perfect, en we kregen groen licht voor een normale bevalling. Wel was er een heel plan zodat ik me zo comfortabel mogelijk kon voelen. Ik kreeg veel uitleg over dingen, en de verpleging was ontzettend lief voor me. 

Zo probeerde ze telkens een 3 d echo, maar de kleine jongen had zich telkens zo goed verstopt dat we niks konden zien. De uitgerekende datum kwam steeds dichterbij, en we hadden afgesproken dat ik opgestart zou worden. Ik was heel bang om weer over tijd te gaan, 2 dagen na uitgerekende datum reden we 's ochtends naar het ziekenhuis. 

Er werd een ballon geplaatst en het wachten begon,  10 uur in de avond viel de ballon er uit en had ik 6 cm bij de controlle. Dus we moesten van hotel naar bevallings ruimte, daar ging alles aardig snel. We probeerde eerst met gas omdat ik erg bang was voor de ruggenprik. Maar de weeën kwamen zo snel achter elkaar dat ik ze niet meer op kon vangen. 

De zuster kwam binnen en ik moest ik een andere houding liggen. Ik heb toen toch om een ruggeprik gevraagd omdat ik het niet meer vol kon houden. Om de zoveel uur moest ik anders gaan liggen, of op handen en knieën. Toen ik 9 cm had werd er een dokter bij gehaald. 

De baby had dipjes door het grote aantal weeën en ze durfden geen risico's te nemen. Het werd een spoedkeizersnede, ik kreeg veel flashbacks van de vorige bevalling. Maar net als bij de vorige bevalling ging alles op automatische piloot. Ik was zeer rustig en werd naar de operatiekamer gehaast.

Daar kreeg ik extra ruggenprik en was het wachten tot de verdoving zijn werk deed. Deze keer was ik er wel bij, maar wat was dit gek en naar zeg. Je voelt alleen de druk, toen voelde het alsof ze mijn hele onderlichaam er af trokken (zonder de pijn dan) maar wat een getrek. 

En toen.... 

Was daar jou mooie huiltje, gelijk toen je er uit kwam. Ik mocht je even zien maar ik was er eigenlijk al een tijdje niet meer helemaal bij. Toen ben je met papa even mee gegaan en werd mama gehecht. Daarna kwam je nog even terug, omdat ze vroegen of ik je nog even wou zien. Papa liep heel voorzichtig met jou in zijn armen naar mij toe. (volgens papa keek ik alsof ik wou zeggen " is dit mijn kind wel?) 

Ik was klaar en werd alleen naar een kamer gebracht, toen brak ik. Tranen rolde over mijn wangen, ik was weer alleen. Ik kwam op een uitslaapkamer, daar lag een vrouw met haar kindje bij zich. De tranen bleven maar komen, ik probeerde me rustig te houden. 

Ik had overal nog snoertjes en kabels, mijn benen waren compleet dood. Toen kwamen jullie dan toch eindelijk even binnen. Ik kreeg langzaam het gevoel terug. En toen alles weer mee werkte mochten we naar een andere afdeling. 

Na 2 dagen gingen we naar huis, ik ben blij dat alles dit keer goed ging. En de juiste keuzes zijn gemaakt. Maar dit betekent wel einde oefening. Ik zal niet meer normaal kunnen bevallen, tot 2 keer toe een spoedkeizersnede met de laatste cm. Maar wel 2 prachtige wondertjes.