Alles op zijn tijd??

Ik heb een tijdje al niks meer geplaatst er is in de tussentijd veel gebeurd, en we moeten verhuizen.  Toch wou ik iets kwijt wat me wel een beetje dwars zit. Mijn zoontje (9 maand oud) heeft cp, ondanks zijn cp doet die alles eigenlijk heel goed. Hij heeft erg veel wilskracht, en wil alles graag doen en leren. Ik vind het zelf soms lastig dat er altijd gekeken word naar wanneer die misschien iets kan. Meerdere keren al gehoord hij moet al kunnen zitten, en kruipen. Hij is nu bijna 10 maand en begint steeds meer richting kruipen te gaan, zitten kan die deels. Nog niet geheel zelfstandig. Ik heb vaak het idee dat die gewoon iets meer tijd nodig heeft, en ik heb het gevoel dat ze soms niet denken aan dat iedere baby anders is. 

Als ik in het consultatiebureau of in het ziekenhuis ben met hem, maak je maar klaar dan komen de boekjes er weer bij met wat die zou moeten kunnen.  En dan krijg je ineens te horen "oh maar veel baby's zijn later dan dat hoor"  ik ben erg trots op mijn zoontje met wat die kan, maar er word altijd gesproken over wat die misschien niet kan. Verkeerde handposities, zou die ooit kunnen lopen? Ik verwacht dat die rond 2 jaar begint te lopen (volgens de fysio). Waarom geven we hem niet gewoon de kans om dingen zelf te ontwikkelen ook? Begrijp me niet verkeerd, de fysio is erg goed voor hem. Maar stiekem skip ik zelf soms wel eens wat dingen thuis. In het begin van de coronatijd voor alles in lockdown ging, had hij intensieve fysio. Elke dag fysio behalve woensdag dan hat die babyswimming. Dit heeft die 2 weken gehad, hij had dagen dat die erg gefrustreerd was met de fysio. En toen alles stil kwam te liggen door de corona, en mijn vriend andere zoon ook nog voor 2 weken bij ons kwam. Kon ik heel weinig fysio doen, hij was vaak moe of niet in de mood. 

Hij heeft sws 1, 5 maand geen gewone fysio gehad, dus alle fysio die die kreeg kwam van mij. Soms was ik gewoon zo moe, of wou meneertje echt niet mee werken dat we het maar over sloegen. Vaak werd gezegd dat zijn vooruitgaan bijna allemaal door de fysio kwam. Het leuke was toen die naar anderhalve maand weer fysio kreeg, dat de fysio zei dat die heel veel vooruit gegaan was. Terwijl ik hem juist een beetje zijn eigen ding had laten doen, rollen deed die veel meer ook bijna probleemloos. Bij mijn zoontje zijn alles een beetje moment opnames. Voelt hij zich goed, dan zal die veel meer laten zien wat hij kan. Een paar weekjes geleden had die ook een hoortest... Ik weet niet of je ze zo kent, maar het was zo'n eentje met knipperende lichten en dansende poppen. 

Door de corona mocht er maar 1 van ons mee het ziekenhuis in, dat was ik deze keer. We moesten even wachten, maar toen werden we welkom geheten door 2 witte jassen die de testen af zouden nemen. Mijn zoontje was in het begin al een beetje sceptisch 🤨. Een van de dames zat achter een computer, in deze dame had die erg veel interesse (aangezien die haar niet super goed kon zien). De andere dame hield zich bezig met hem, daar kwam het eerste geluid, de lichten begonnen te knipperen en toen hadden we de poppen aan het dansen (letterlijk). Mijn zoontje was erg bang voor de dansende poppen, ik vond zelf al het geluid dat ze der bij hadden iets waar die van kon schrikken. Het dansen werd uitgezet aangezien er een dikke pruillip en huilbui kwam. Daarna kreeg die oordopjes in, hij werd afgeleid met wat speeltjes en dan werd weer het geluid met knipperen afgespeeld. Ik zag hem al kijken voor de dingen begonnen te knipperen. Toch waren ze niet te vreden met het resultaat, hij reageerde nog niet zoals ze wouden. Maarja als je je bedenkt wat er gebeurt daar... Hij heeft hersenschade op een mri aangegeven staan(catastrofale schade zelfs). Iemand zit achter een computer, speelgoed dat voor bij komt, geluiden die ineens aan en uit gaan, dingen die ineens zomaar beginnen te bewegen, en als je bang bent en onzeker en je constant checked of mama er nog is... Misschien was het een beetje te veel voor hem allemaal, de trommelvliezen test was wel goed. Nu moet die in juni nog een keer een hoortest. Op een ctg is al meerdere keren laten zien dat hij kan horen, zijn hersenen reageren op geluid. Thuis hoort die de kleinste geluidjes. Maarja we gaan maar gewoon nog een keer.. 

Verder gaan gesprekken met name over hulpmiddelen. Ergonomische schoenen, speciale stoelen, dat die met een tuigje in zit zodat die meer met zijn handjes kan. Een sta constructie waar zijn beentjes in vastgebonden zijn en die op meerdere plekken ondersteuning heeft (hier moet je zo vroeg mogelijk mee beginnen, anders willens ze niet meer mee werken. Ik kan je vertellen dat hij nu al niet mee zou willen werken, hij houd er van om vrij te kunnen bewegen. En hij is heel gefrustreerd als die dit niet kan) rolators, rolstoelen, elektrische rolstoelen, speciale fietsen, trapliften en trap rolators. Alles komt voorbij..  En het enige wat ik kan denken is, maar hij doet het toch goed? Kan die het niet eerst zelf proberen? Is dit nu al aan de orde? 

Ik vind zelf persoonlijk dat die het steeds beter doet, hij probeerd van alles zelf. Ook zelf eten en ik ben apetrots op hem. Zijn er meer ouders die dit gevoel delen? Of ben ik raar dat ik er zo over denk?