Ik kan beginnen met, wauw ik ben echt trots op mezelf!

Na mijn gesprekken bij de praktijkondersteuner bleek al snel dat er diepere wonden geheeld moesten gaan worden dan dat zij in haar macht had. Ze verwees me dan ook door naar de psygoloog en ondertussen had ik ook al besloten hulp in te schakelen bij de WMO.

Ik kan me deze dag nog herinneren als de dag van gister. 

Vandaag is Sem alweer 19 weken oud en zijn we al 13 weken thuis. Toch merk ik dat ik het heel lastig vind om een ritme te vinden. Mijn vriend gaat nog steeds iedere dag naar zijn werk en komt vaak laat thuis. Gelukkig hebben ze eindelijk werk in de buurt en heeft hij volgende week vakantie.

Rond half 10 word het wat rustig in de kamer. Mijn vriend is naar huis om even wat spullen op te halen, waar hij mijn ouders treft, omdat die hetzelfde bedacht hadden. En de zusters hoeven niet meer constant in en uit te lopen.Mijn weeën zijn rond kwart voor 4 gestart en om 17.29 is Sem geboren, vanaf toen hebben we niet 1 moment rust gehad en vond het fijn, maar tegelijkertijd ook heel eng die stilte om me heen.Ik besloot mijn moeder te bellen en hoorde dat zij bij ons thuis waren. We bespraken wat er ongeveer allemaal mee moest en hoe het nu ging.Ik heb dagen op mijn adrenaline kik geleefd. Het ging allemaal maar goed, niks aan de hand. 2 Nachten niet slapen was logisch toch in deze situatie.

Samen werden we naar de afdeling gebracht, maar ook daar werden we weer van elkaar gescheiden. Sem werd de kamer binnen gereden waar mijn vriend zat te wachten.Weer moest ik hem laten gaan en vertrouwen op de artsen.Ook ik moest helemaal nagekeken worden, want blijkbaar kan een vroeggeboorte thuis heel gevaarlijk zijn en gebeurt ook zelden. Ook in het ziekenhuis waren al mijn waardes goed. Ik voelde me goed, dus alles was dan ook verder goed.Ondertussen bel ik mijn moeder. Zij heeft tussendoor al een telefoontje gekregen van papa (hij had ondertussen mijn vriend terug gebeld om te vragen waarvoor hij had gebeld), waarbij hij haar feliciteerde, maar mama wist nog niet waarmee! Normaal vertel ik altijd alles meteen aan mijn moeder, maar dat ik misschien serieuze weeën had heb ik even voor me gehouden. Mama is mama niet als ze zich dan ontzettend veel zorgen zou maken en dat levert voor ons beide op dat moment veel stress op. Iets wat we op dat moment niet konden gebruiken.Mijn moeder rijdt geen auto anders had ik haar zeker gebeld, maar de situatie was nu even anders.Gelukkig vond ze het niet erg, want heel de rit naar het ziekenhuis kon ik alleen maar denken, ik wil mama bellen!Ook belde ik mijn 2e mama (een kennis van ons). Zij zijn 5 jaar geleden verhuids naar griekenland en zouden 4 dagen voor de bevalling naar Nederland komen om vakantie te vieren. Helaas kon ook dit door het corona virus niet door gaan.We belde elkaar de dag dat ze zouden landen. Het was voor mij eigenlijk een verassing, maar nadat de vlucht gecanceld is, heeft mijn moeder het verteld!Ik hoor mijn bonus moeder nog zeggen en dan zul je zien dat jij ergens in deze 2 weken bevalt, als wij er zouden zijn! Ik verklaarde haar voor gek, hartstikke gek! Ik was pas 32 weken zwanger!

Nu ze aangebeld heeft kan ik via de intercom de deur open doen, maar mijn vliezen zijn gebroken en onze kleine jongen hangt er al een stukje uit.Ik haal diep adem en ren zo'n beetje richting de intercom.Ik ram op de knop om de deur beneden open te doen en trek boven de deur open.Gelukkig is het 1 trap omhoog en was ze snel boven.Ondertussen weet ik op de een of andere manier terug op bed te komen. Onderweg roep ik, hij komt er aan. Ik hoor lichte paniek in mijn stem en schrik ervan, zo ben ik niet!Ondertussen hoor ik haar roepen waar dat ik ben. Er staat maar 1 deur open, de slaapkamer deur. Voordat ik het besef heb dat ik antwoord moet geven staat ze al naast me.Ze verteld me op m'n rug te gaan liggen, m'n benen bij elkaar te gooien en te puffen en vooral NIET te persen.Ze laat me achter in een lege kamer, niet wetend wat ik moet doen, ja puffen! Maar hoe moet dat eigenlijk?Of ik nou gepuft heb of gehyperventileerd zullen we nooit weten, het is in ieder geval gelukt!

29 april, een dag die net als alle andere dagen begon. Ik was 32,2 zwanger en er was niks aan de hand.

We waren super blij en deelde het goede nieuws natuurlijk al snel met iedereen. Wel hebben we bewust gewacht tot de eerste echo om te kijken of het zich toch wel goed genesteld had.Ik was bang dat het misschien wel een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was.Er was geen reden die erop wees dat dit ook zo was, maar door die ene avond in het ziekenhuis met mijn ex, spookte het wel door mijn hoofd. (lees in mijn blog deel 2)