De zwangerschap was zwaar

We waren super blij en deelde het goede nieuws natuurlijk al snel met iedereen. Wel hebben we bewust gewacht tot de eerste echo om te kijken of het zich toch wel goed genesteld had.Ik was bang dat het misschien wel een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was.Er was geen reden die erop wees dat dit ook zo was, maar door die ene avond in het ziekenhuis met mijn ex, spookte het wel door mijn hoofd. (lees in mijn blog deel 2)

Het was moeilijk om het nog even geheim te houden voor sommige vrienden. Wij wisten dat een ander stel uit onze vriendenkring ook gestopt waren met de pil. Doordat die vriendin van mij ongeveer in dezelfde situatie zat, vond ik het nog moeilijker om het enerzijds niet meteen te kunnen delen, omdat ze zo kon zien dat het echt kan, maar anderzijds hoe vertel je een van je beste vriendinnen dat je zwanger bent en hun niet?De eerste keer dat we elkaar zagen terwijl wij al wisten dat we zwanger waren, maar nog geen echo hadden gehad, hebben we dan ook bewust niks verteld.Wel maakte zij de opmerking, ik had al ongesteld moeten zijn, maar ben het nog niet geworden.Vol kriebels in mijn buik heb ik afgewacht of ze er zelf nog op terug zou komen. Na een week wachten heb ik toch maar heel subtiel gevraagd hoe het nou zat.Ik kreeg een vaag en half antwoord, maar liet het erbij. Ik was immers zelf zwanger en had m'n mond gehouden! Als het bij hun ook zo mocht zijn, mochten zij dit vertellen wanneer en hoe zij dit willen.Een week (?) later spraken we af. Wij zouden daarheen gaan, maar zei dat ik me moe voelde en het niet verantwoord vond auto te rijden en zij kwamen daarom naar ons.Gezellig met z'n alle in de bank zei iets in mij dat het goed zat. We gingen vertellen dat we een kindje kregen, maar voor ons was het moment er nog niet voor!Toen J**** haar tas erbij pakte (herkennend van mezelf bij mijn familie) durfde ik het niet te hopen. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en ja hoor EEN ECHOFOTO!!Super blij en enthousiast toch maar snel gevraagd hoelang ze dan al zwanger waren..3x Raden, 1 week na ons! Toen ik vertelde dat ook wij een kleine verwachte kon ons geluk niet op. Wat tranen en heel veel knuffels later hebben we onze avond weer voort gezet. 

De periode daarna heb ik me goed beroerd gevoelt.We zaten midden in een verhuizing, er lag nog geen vloer in de woonkamer en keuken, heel de woonkamer stond vol spullen en ik kon me niet bewegen zo misselijk dat ik was.Ik heb vooral veel in bed en op de bank gelegen en heb af en toe tussendoor een sprintje naar de wc moeten trekken.Werken deed ik niet meer want dat was lichamelijk te zwaar.Ondertussen kreeg mijn moeder haar eigen appartement en ook daar moest af en toe geholpen worden.

5 December voelde ik me gelukkig goed genoeg om bij mijn tante sinterklaas te vieren. Ik lag al bijna 2 maanden in bed en was toe aan een uitje!Daar waar december al een drukke maand is, hebben we ook ons huisje zover mogelijk af gemaakt, want ik was 29 december ook nog eens jarig. Omdat ik 25 werd, wou ik dat ook echt niet voorbij laten gaan en gelukkig voelde ik me op dat moment goed genoeg. In deze periode word je sowieso al geleefd en dan kan je verjaardag er ook nog wel even tussendoor.

28 December hebben we wat leuke foto's gemaakt zodat wij 1 januari om 00.00 bekend konden maken aan onze social media vriendjes waarom voor ons 2020 een fantastisch jaar ging worden.

30 December hadden we s'avonds de geslachtsecho gepland staan. Netjes met een volle blaas en toch wel een beetje gespannen, maar vooral nieuwsgierig zaten we in de wachtkamer.Een super lieve vrouw riep ons binnen en bekeek op haar gemak naar het kleine mensje in mijn buik.Daar waar een geslachtsbepaling een minuut of 10 duurt, zijn wij ongeveer een uur bezig geweest. Het mini mensje wilde zich niet laten zien. Ik heb mijn blaas voor de helft geleegd, ik heb mijn kont in de lucht moeten steken en op en neer gewiebeld, ik heb zelfs trap gelopen, maar niks hielp. Het kleine draakje bleef liggen zoals ie lag. Zelfs met de inwendige echo kon ze het niet zien.Gelukkig mochten we de dag erna terug komen en kon ze het meteen goed zien. Jullie krijgen een JONGEN! Super gelukkig (want het maakte ons eigenlijk helemaal niks uit wat het werd, als het maar gezond was) zijn we naar de winkel gereden, hebben papa en mama bij elkaar aan tafel gezet en hebben meteen verteld dat ze een kleinzoon kregen!Ook zij waren dolgelukkig en konden hun jaar goed beginnen!In januari hebben we het rustig aan gedaan, mijn vriend was na zijn vakantie weer aan het werk gegaan en mijn lichaam gaf aan dat het toch allemaal wat veel geweest was.

3 februari hebben we de 20 weken echo gehad en meneer lag er weer zo bij dat het langer duurde dan gemiddeld (heel vervelend ahumahum haha).Gelukkig was alles goed en konden we thuis lekker gaan genieten van de foto's die we mee gekregen hadden.

Ondertussen begon ik me wat beter te voelen en moest van de bedrijfsarts wat uurtjes aangepast werk gaan doen. Ik heb dit onder goede begeleiding van hem weer opgepakt, maar merkte al snel dat het te veel werd en ben weer wat minder gaan werken.

14 februari, Valentijnsdag, maar ook de dag waarop alles begonnen is tussen mij en mijn vriend (het gesprek na zijn liefdesverklaring tijdens carnaval, te lezen in mijn blog deel 2).Dit vond ik een mooi moment om ook met onze Facebook vriendjes te delen dat we een jongen verwachten (mijn vriend is niet zo van social media).

Carnaval viel vroeg dit jaar en als echte carnavalsvierders wilde we ook dit jaar niet overslaan! Ik voelde me nog niet helemaal top, maar hebben dan ook gewoon rustiger aan gedaan.

Ondanks de voorzichtige corona uitbraak zijn we toch nog samen naar de 9maandenbeurs geweest. We wisten toen nog niet dat het zo heftig zou zijn als dat later gebleken is, maar gelukkig hebben wij van deze dag genoten en zijn wij gezond en wel weer thuis gekomen.

Eind maart zouden mijn vriend en ik nog 1x samen op vakantie gaan, helaas heeft het corona virus roet in het eten gegooid en kon dit niet doorgaan.In dat weekend hebben we de babykamer maar in elkaar gezet! Ook leuk en ook nodig, maar het was toch wel jammer dat we niet meer even samen weg konden!Op de 9 maandenbeurs hadden we veel inspiratie opgedaan en waren er aan uit hoe de babykamer aangekleed ging worden. Door het nog steeds heersende coronavirus heb ik alles besteld en laten bezorgen.

Door het corona virus was ik niet meer aan het werk. Toen het virus net uitbrak lag ik zelf op bed met wat verkoudheidsklachten. Toen ik weer opgeroepen werd om een paar uurtjes te komen werken heb ik dat netjes gedaan.

Tussendoor had ik wat echo's gehad (bij mijn verloskundige iedere afspraak ondanks de corona) en dat was gelukkig allemaal goed.Wel moest ik door mijn psoc tussendoor bloed laten prikken, omdat het risico op zwangersschapssuiker verhoogd is. Deze test is helaas positief getest. Wel zat ik net op het randje en was het dus nog niet heel erg ontwikkeld, wel moest ik mijn waardes bij gaan houden en een dieet volgen.

De laatste paar weken heb ik vooral veel thuis doorgebracht.2 Weken voor mijn verlof (bij 32,2 weken zwangerschap) kreeg ik ineens erge buikpijn. Dit konde toch geen weeën zijn, TOCH?!Daarover vertel ik meer in mijn volgende blog.