16-10-2019

Ik kan me deze dag nog herinneren als de dag van gister. 

Ook al zaten wij nog niet heel lang in ons traject, waren we toch al verschillende keren in het ziekenhuis geweest. Een intake , controles en gesprekken waren op dat moment onderdeel van ons leven. Ik kreeg hormoontabletten om mijn cyclus op te wekken en tabletten om de groei van mijn follikels te bevorderen. Ondertussen was ik begonnen aan mijn 3e kuur. Ik slikte netjes mijn tabletjes, maar mijn menstruatie bleef uit. De arts nodigde me uit voor een afspraak en keek met mij naar de groei van mijn follikels (vochtblaasjes waaruit uiteindelijk je eisprong uit voorkomt). Deze was aan de grote kant, maar voor een eisprong net niet rijp genoeg volgens de arts.omdat ik niet ongesteld werd en ze het niet kon verklaren liet ze bloedprikken.Met mijn bloedprikformulier liep ik naar de prikpost. Een aardige en lieve vrouw (ook al maakte ze de fout door te vragen of ik nu 12 weken zwanger was) nam bloed af en wenste mij veel succes in de toekomst.Het voelde goed, ik werd niet ongesteld en de follikel was zo groot dat ik er in geloofde dat het zomaar eens zo ver kunnen zijn.Het duurde 2 dagen voordat de uitslag er was. Dit voelde als eeuwen en de twijfel sloeg steeds meer toe. Wat als het niet zo is?Ik kon mezelf niet toelaten te genieten van het feit dat het zomaar eens zover zou zijn, wanneer het namelijk niet zo zou zijn zou dat, ondanks dat we pas kort in het traject zaten, pijn doen.

De dag (16-10-2019) dat de uitslag binnen zou komen moest ik een paar uurtjes werken (als keukenassistent in een verzorgingstehuis).Ik had expres mijn telefoon op geluid laten staan. Op het moment dat ik de bewoners eten ging brengen rond het middag uur ging mijn telefoon. Ik liep net op de gang op weg naar de volgende bewoner. Ik was die dag wat afwezig en liep al achter op schema. Ik keek snel wie het was , onbekend. Natuurlijk nam ik de telefoon op! De lieve stem van de arts klonk door de telefoon. Ik heb nu eigenlijk pauze, maar heb net je uitslag binnen en wil je niet langer in spanning houden, gefeliciteerd je bloed toont aan dat je zwanger bent! Eindelijk kon ik het warme gevoel dat ik al dagen onderdrukte toe laten. Het duurde niet lang want ik had nog niet opgehangen en de volgende bewoner kwam al kijken waar dat ik bleef haha.Ik verontschuldigde mezelf en vertelde dat het een erg belangrijk telefoontje was.De rest van de dag heb ik op een wolk gelopen.Ik was al snel klaar met werken en besloot een cadeautje te halen voor mijn vriend om samen te vieren dat onze droom werkelijkheid werd.Ook hij wist dat ik vandaag gebeld werd, maar vroeg niks en wachtte geduldig af tot hij thuis kwam.Nadat ik in de winkel een cadeautje gekocht had ging ik naar huis. Mijn moeder was op dat moment bij ons en ik had een smoesje bedacht waarom ik iets later zou zijn. Ik was er van overtuigd, mijn vriend moet dit als eerst weten. Ik  vertel mijn moeder altijd alles en ze is als een beste vriendin voor mij. Ik was denk ik 2 minuten thuis en kon het niet meer onder drukken. JE WORD OMA riep ik en ik heb mijn moeder nog nooit zo snel en soepel op zien staan als toen. We knuffelde elkaar, huilde met elkaar en knuffelde elkaar weer.We bedachten hoe ik het mijn vriend kon vertellen en hoe zij het zo onopgemerkt mogelijk kon filmen.Het wachten op mijn vriend duurde maar en duurde maar. Stond hij ook nog eens in de file en kwam na een lange dag werken eindelijk thuis.Ik gaf hem zijn cadeautje en hij had meteen in de gaten wat er aan de hand was natuurlijk. Ook hij durfde op dat moment zich niet over te geven aan die warme gevoelens, tot dat het papier van zijn cadeautje af was!Heel veel knuffels later hebben we zijn moeder gebeld (zij woont nog in Syrië) en verteld dat we zwanger waren. Ook zij was super gelukkig. Dit was wel een bijzonder maar ondertussen moeilijk moment. Het liefste ben je bij elkaar op zo'n moment, maar dat gaat helaas niet.Omdat we nog niet wisten of het allemaal wel goed was, waren de komende weken spannend. We wisten het al erg vroeg natuurlijk. Ik bedoel maar, de zwangerschapstest gaf nog negatief en alleen in mijn bloed konden ze nog maar zien dat er toch echt een kindje in mijn buik groeit.We mochten na een week of 6 weer langs komen. Ik kan me nog herinneren dat ik super zenuwachtig was. Wat als het vruchtje zich buiten mijn baarmoeder bevind?!Gelukkig zei onze arts bij binnenkomst dat we gewoon maar meteen gingen kijken. En daar was 'het' dan , ons kindje, veilig in mijn baarmoeder.