Gelukkig gaat de bel

Nu ze aangebeld heeft kan ik via de intercom de deur open doen, maar mijn vliezen zijn gebroken en onze kleine jongen hangt er al een stukje uit.Ik haal diep adem en ren zo'n beetje richting de intercom.Ik ram op de knop om de deur beneden open te doen en trek boven de deur open.Gelukkig is het 1 trap omhoog en was ze snel boven.Ondertussen weet ik op de een of andere manier terug op bed te komen. Onderweg roep ik, hij komt er aan. Ik hoor lichte paniek in mijn stem en schrik ervan, zo ben ik niet!Ondertussen hoor ik haar roepen waar dat ik ben. Er staat maar 1 deur open, de slaapkamer deur. Voordat ik het besef heb dat ik antwoord moet geven staat ze al naast me.Ze verteld me op m'n rug te gaan liggen, m'n benen bij elkaar te gooien en te puffen en vooral NIET te persen.Ze laat me achter in een lege kamer, niet wetend wat ik moet doen, ja puffen! Maar hoe moet dat eigenlijk?Of ik nou gepuft heb of gehyperventileerd zullen we nooit weten, het is in ieder geval gelukt!

Rennend met haar telefoon nog in haar handen komt ze terug naar boven met haar spullen. ze zet alles binnen no time klaar en trekt nog wat handdoeken uit de la onder het bed.Oke meisie hoor ik haar zeggen, doe je benen maar uit elkaar.Op dat moment komt er een perswee opzetten en hoef eigenlijk niks te doen. Ze zegt voor de sier nog je mag persen, maar zonder iets te doen voel ik onze kleine jongen naar buiten glijden.Daar is hij, onze zoon Sem.Hij beweegd niet, huilt niet en is zwart, blauw of paars!Leeft hij nog is het eerste wat door me heen gaat gepaard met een koude rilling over heel mijn lijf!Ondertussen spreek ik hem ook toe, hee klein mannetje, dat hebben we toch maar even mooi samen gedaan.Alles gaat zo snel dat ik niet eens wat ik nou eigenlijk moet denken of voelen.Voordat ik het weet vult de kamer zich met het geluid van Sem zijn hartje. Ik kon weer adem halen. Zijn hartje klopt! Ook beweegd hij zij armpje nu.Wel krijgt hij nog 2 pufjes zuurstof om op gang te komen.

De navelstreng word doorgeknipt met de boodschap dat het helaas niet op de romantische manier kan en dat het echt nu moet gebeuren. Soms denk ik achteraf, ik had m ook zelf door kunnen knippen, maar daar heb ik op dat moment helemaal niet aangedacht!

Ik hoor de verloskundige zeggen dat nu de placenta aan de beurt is. ik moet nog 1x persen zodat deze naar buiten kom. Wat ik me daarvan nog kan herinneren is dat ik dacht, persen, hoe moet dat? Misschien zo? En daar komt hij al, ook de placenta is geboren.Beneden hoor ik de deur dichtslaan en zeg tegen Sem, volgens mij is papa thuis. En ja hoor een paar seconde later stapt mijn vriend de kamer binnen. Super overrompeld moet hij eerst terug naar beneden om de deur open te doen, deze stond namelijk open voor de ambulance broeders.

Mijn vriend komt terug naar boven en krijgt daar vooral heel veel handdoek in zijn handen geduwd, ergens in die handdoeken lag zijn zoon verstopt.Ik zie het me nog voor me. Ik wilde zo graag een foto maken, maar mijn telefoon lag aan de andere kant van het bed. Ik wist ook dat dit niet de juiste tijd was om te vragen of iemand alsjeblieft die foto wilde maken (sowieso was naast ons alleen de verloskundige er).

Er was geen paniek, eigenlijk nooit geweest, op mijn eigen paniek momentje na dan. Wel was het chaotisch, maar dat is te verwachten bij zo'n totaal onverwachtse bevalling!

De ambulance broeders zijn ondertussen gearriveerd. Die vinden het raar dat er maar 1 ambulande besteld is waardoor de verloskundige meteen weet dat er ergens in de communicatie iets fout gegaan is. Het hadden er 2 moeten zijn!De 2e ambulance word opgeroepen en komt ook deze kant op.Gelukkig was de ambulance voor Sem degene die al beneden stond te wachten.

Aan mijn vriend word gevraagd of hij Sem zelf naar beneden wil brengen, ofdat de broeders hem meenemen. Ik kijk mijn vriend aan in de hoop dat hij zou zeggen, nee doen jullie het maar en dat waren gelukkig precies de woorden die hij nog net uit kon brengen!

Sem overgedragen aan de ambulance broeders is het tijd om kleren aan te trekken. Ik kwam uit de douche en was poedelnaakt. De badjas die ik na het douche aangetrokken had was veelte warm en had zoveel pijn dat ik dacht laat maar zitten.Omdat ik 32 weken zwanger was stond de vluchttas nog niet klaar. Wel wist ik precies waar alles lag, maar kon niet uit mijn woorden komen. Mijn vriend heeft 1 voor 1 alles uit de kast getrokken tot dat ik vaak genoeg ja had geroepen en daarmee aangekleed was.Ik voelde me goed! Te goed. ik wou zelf die kleren uit de kast pakken, maar moest van de verloskundige blijven liggen. Nadat ze me aangekleed hebben, mocht ik rustig gaan zitten. Dit ging ook goed, dus mocht ik gaan staan.Ondertussen maakt de verloskundige zich druk over de spullen die we mee moeten nemen naar het ziekenhuis.Mijn vriend belt wat familie om te vragen of zij daarvoor kunnen zorgen, maar niemand neemt op. Ik heb ze onderbroken en gezegd, ik heb m'n oplader nodig want mijn telefoon is bijna leeg en de rest komt later, nu niet belangrijk!Zo gezegd zo gedaan, oplader uit het stopcontact, mijn tas gepakt en de deur achter ons dicht getrokken.Ik mocht zelfstandig de trap af, op de voorwaarde dat mijn vriend voor mij liep.Beneden aangekomen stond Sem zijn ambulance nog in de straat. Ze onderzochten hem eerst voor ze gingen rijden.Omdat mijn vriend en ik elkaar nog niet hadden kunnen groeten knuffelde we elkaar even heel hard en gaf hem een kus. Ik moest namelijk met de ambulance mee en mijn vriend moest met onze eigen auto.Terwijl de broeders verbaasd keken toen ze aan mij vroeger waar de patiënt was en ik zei ik, zijn we naar de ambulance gegaan. Ook daar werd ik eerst onderzocht voordat we gingen rijden.

Alles was helemaal prima en zijn achter Sem zijn ambulance aangereden. In het ziekenhuis stonden ze ook netjes met Sem in zijn couveuse te wachten tot ik op brancard en wel uit de ambulance getild werd. Samen zijn wij naar de afdeling gebracht waar mijn vriend al op ons zat te wachten.

Hoe het verder ging in het ziekenhuis kun je lezen in mijn volgende blog!