Het leven in het ziekenhuis.

Rond half 10 word het wat rustig in de kamer. Mijn vriend is naar huis om even wat spullen op te halen, waar hij mijn ouders treft, omdat die hetzelfde bedacht hadden. En de zusters hoeven niet meer constant in en uit te lopen.Mijn weeën zijn rond kwart voor 4 gestart en om 17.29 is Sem geboren, vanaf toen hebben we niet 1 moment rust gehad en vond het fijn, maar tegelijkertijd ook heel eng die stilte om me heen.Ik besloot mijn moeder te bellen en hoorde dat zij bij ons thuis waren. We bespraken wat er ongeveer allemaal mee moest en hoe het nu ging.Ik heb dagen op mijn adrenaline kik geleefd. Het ging allemaal maar goed, niks aan de hand. 2 Nachten niet slapen was logisch toch in deze situatie.

Zelf moest ik 10 dagen blijven als kraamvrouw, iedere dag werd ik dan gecheckt en moest ik in het ziekenhuis blijven.

Ik merkte dat het me opbrak. ik kon me ritme niet echt vinden en liet het vooral allemaal maar over me heen komen. 

Sem had een sonde waardoor er s'nachts voor hem gezorgd werd. Wel stond ik op om te kolven. Ik wilde graag borstvoeding geven, maar had het me allemaal heeeel anders voorgesteld.Borstvoeding moest intiem zijn en een band scheppen, in plaats daarvan lag Sem in zijn couveuse en zat ik ernaast met een kolfapparaat. Het kwam naar mijn idee niet lekker op gang, maar in het ziekenhuis zijn ze dat het de goeie kant op ging. Alles wat ik kolfde kreeg hij via zijn sonde binnen en als ik niet genoeg had kreeg hij nenatal (een speciale dieetvoeding voor prematuurkindjes).

Zoals ik al zei de eerste paar dagen gingen in een sleur voorbij.Langzaam maar zeker kwam de tijd dat ook mijn partner weer moest gaan werken. Dat vond ik lastig. We waren al die tijd al samen geweest, zonder veel te zeggen, aangezien we het even op onze eigen manier moesten verwerken.Hij was er en als hij moest gaan werken, was ik ineens alleen met Sem. Tuurlijk hoefde ik maar op een knopje te drukken en er stond een zuster in de kamer, maar dat is lang niet hetzelfde.Samen besloten we dat we het heel belangrijk vonden dat er altijd iemand bij Sem was. Hij moest werken, dus ik was in het ziekenhuis.Gelukkig hadden we een kamer, waarin we alle 3 mochten zijn, zolang Sem moest blijven. Het was echt ons huis op dat moment.Heel veel kaarten en cadeautjes werden afgeleverd waardoor het '' huis'' een thuis gevoel kreeg, maar niemand mocht op bezoek komen.Aan de ene kant vond ik dit heerlijk, maar aan de andere kant ook verschrikkelijk!Mijn ouders waren voor het eerst opa & oma geworden en zelfs zij mochten hem niet zien.voor onze binding was het heel goed dat we geen kraambezoek mochten ontvangen. We waren ieder moment van de dag op elkaar aangewezen. Wanneer mijn vriend eindelijk naar het ziekenhuis kwam na zijn werk en thuis de kat eten geven, aten we samen en maakte s'avonds nog een wandelingetje. Vooral niet te ver weg, zodat als er iets gebeurd, we snel bij Sem zijn.

Sem doet het ondertussen heeeel erg goed. Alle artsen staan versteld van wat hij allemaal al kan en over hoe goed hij het doet. Al snel zeiden ze dat ze niet verwachten dat Sem hier iets aan overhoud, maar dat moet de tijd zich uitwijzen. Ook wij als papa en mama dachten al meteen dat hij gewoon klaar was voor de wereld, alleen dat het hem een klein beetje tegenviel en hij dus nog wat hulp nodig had van het ziekenhuis.

De dagen gingen voorbij en ik had geen besef van datum of tijd ( alleen wanneer ik deze op mijn afgekolfde melk schreef). Op social media zag ik wat voor weer het buiten was geweest die dag en leefde heel erg in de ziekenhuis bubbel.

Helaas ging de zwangerschap van onze vrienden ook niet helemaal zorgeloos. Zij moesten vaak in het ziekenhuis zijn en dat waren vaak de momenten dat ik uit onze kamer kwam.Dan zaten we beneden op een bankje voor het ziekenhuis elkaars verhalen aan te luisteren. Ik jaloers op haar dikke buik, die ik nooit heb gehad, zij jaloers op het feit dat Sem er al was.Ook mijn tante kwam 1x in de week langs om samen buiten op een bankje te zitten.

Alleen met moederdag heb ik mijn moeder in deze periode gezien. Dat vond ik super moeilijk. wel hebben we iedere dag gebeld.

De dagen werden weken en het zicht op naar huis gaan kwam steeds dichterbij. We werden ongelooflijk goed ondersteunt in het ziekenhuis en waren helemaal klaar gestoomd toen het eindelijk zo ver was.

Wel waren ze de laatste dagen wat vaag geweest over het feit of we nou wel of niet naar huis zouden mogen, waardoor we de laatste dag ons hele hebben en houden nog hebben moeten verhuizen haha.

Ondertussen was ik ook een paar keer thuis geweest om schoon te maken, want ja achteraf gezien was het huis zo netjes toen we het achterlieten door mijn nesteldrang. Als je dan 6 weken niet thuis bent en de kat leeft in het huis, dan heeft het een grondige schoonmaakbeurt nodig.

Het is onwijs heftig geweest, maar wij konden met een gezond kindje het ziekenhuis verlaten en genieten van het feit dat we eindelijk thuis waren, met z'n drietjes!