Hoe het thuis verder ging

Vandaag is Sem alweer 19 weken oud en zijn we al 13 weken thuis. Toch merk ik dat ik het heel lastig vind om een ritme te vinden. Mijn vriend gaat nog steeds iedere dag naar zijn werk en komt vaak laat thuis. Gelukkig hebben ze eindelijk werk in de buurt en heeft hij volgende week vakantie.

Op de dagen dat mijn vriend thuis is vind ik het heerlijk. Compleet als gezinnetje op pad of juist lekker lui op de bank. Toen we net thuis waren, zaten we vooral nog in onze eigen bubbel. Door de corona kwam er bijna geen kraamvisite (omdat we dit zelf niet wilde) en konden langzaam wennen aan de nieuwe situatie. Hoewel ik dacht helemaal mijn draai gevonden te hebben, is niks minder waar.

De ene dag is een goeie dag, de andere wat minder.

Vaak zorg ik dat ik iets gepland heb buitenshuis. Dit kan een afsprak bij de dokter zijn of met vrienden of familie iets leuks. Als ik maar weg kon.

Doordat ik dit deed wist ik stiekem ergens al dat ik terug viel in een oud patroon. Een patroon dat wees op een beginnende depressie / burn out (wat voor stempeltje het ook wil geven).Toen ik vorige week met een vriendin aan een grote kop thee zat en het uwv mij belde over mijn aanvraag van mijn ziektewet uitkering, brak ik. Ik kreeg een vrouw (eerder een robot) aan de telefoon die bij mij de emmer heeft over laten lopen. Ik was zo blij dat ik niet alleen was, want daardoor weet ik dat dit gesprek ook echt raar was en het niet aan mij lag (weer iets om me niet druk over te maken ook al weet je beter).Toen ik ophing begon er een gesprek op gang te komen met J en ik merkte dat ik voor alles wel een smoesje had. Ik weet dat het misschien niet zo goed gaat, maar... Ik weet dat ik misschien al bij iemand aan had moeten kloppen, maar... Ze luisterde naar wat ik te zeggen had en zonder dat ze iets gezegd heeft zei ik, dit is niet goed ik moet hier iets mee! Samen hebben we een lijstje gemaakt met wat ik graag wilde bespreken met de dokter. Wat is het toch heerlijk om zulke mensen om je heen te hebben.De volgende dag heb ik ook meteen de dokter gebeld. Het was vrijdag en er was geen plek meer. We maakte een afspraak voor die maandag erop.Ik besprak met mijn vriend of er nog dingen waren die hij opgemerkt had en of ik daar iets mee kon.Afgelopen maandag was het dan ook zover, het gesprek met de dokter. Het officiële moment waarop ik hulp ging krijgen.Sem heeft een fysiotherapeute die onwijs goed is in haar werk. Niet alleen kijkt ze naar Sem, maar ook naar mij. Haar heb ik al het nodige verteld en zij heeft me echt al wel goed op weg geholpen.Toen ik dinsdag al een gesprek had met de praktijkondersteuner van de dokter adviseerde zij mij om door te gaan met de tips die ik kreeg van de fysio en volgende week kijken we verder.Ik vind het onwijs spannend, maar ondertussen ben ik super trots. Dit keer heb ik het niet zover laten komen, dat de dagen meer donker dan licht zijn en veel dingen nog positief kunnen zijn en niet alles negatief is!

Ik ga kei hard m'n best doen al mijn oude patroontjes te doorbreken. Niet alleen voor mijn gezin, maar ook zeker voor mezelf. Het geeft voldoening om voor zowel mezelf als voor mijn gezin te kunnen zorgen, wat op dit moment helaas verrekte moeilijk is. Huishoudelijke klusjes blijven liggen, maar aan liefde gelukkig geen gebrek. ( Je kunt hier niet van de vloer eten, maar vies is het hier zeker niet haha).

ik ben zo dankbaar voor de lieve mensen om mij heen die mij zo hard steunen, dat het( meestal ) voelt alsof ik de hele wereld aan kan. Tuurlijk word ik vaak terug op mijn plaats gezet, maar voor nu houden we de moed er goed in!