32 weken zwanger & weeën, help!

29 april, een dag die net als alle andere dagen begon. Ik was 32,2 zwanger en er was niks aan de hand.

Voordat ik boodschappen ging doen merkte ik dat ik nog even naar de wc moest. Mijn darmen rommelde en het zat me allemaal niet lekker. Zo gezegd zo gedaan.In de winkel merkte ik al dat ik nog steeds buikpijn had, maar ja ik ben zwanger, dan hoort dat er ook een beetje bij. Het was een zeurderige pijn en had niet het idee dat het ernstig was.

Eenmaal thuis was ik toch wel moe en ging op de bank liggen. Ik was niet moe genoeg voor een dutje, dus heb ik mijn serie aangezet.toen ik toch bijna in slaap viel, voelde ik ineens een pijn in mijn buik opzetten die ik nog niet eerder gevoeld had. Al snel trok het weer weg en dacht gelukkig. Toen de pijn na een minuut of 5 / 6 weer naar boven kwam en na een minuut weer wegzakte dacht ik, volgens mij is dit niet helemaal goed. ik heb nog 1x afgewacht en ja hoor daar kwam het weer, na 5 / 6 minuten een pijnvlaag van ongeveer een minuut lang. Ik heb toen een vriendinnetje geappt, die al 3x bevallen is met de vraag ofdat je harde buiken hebt wanneer je aan het bevallen bent? Dat leek mij logisch aangezien je baarmoeder zich samen moet trekken bij de bevalling. Het antwoord was, nee!Nog niet helemaal beseffend heb ik de verloskundigenpraktijk gebeld. Aan de assistent leg ik uit dat ik wat buikpijn heb en er een regelmatig ritme in zit.Zij verteld mij dat de verloskundige mij zo terug belt. 

Met een gerust hart hing ik op, want zometeen belt iemand mij terug die mij kan vertellen wat hier nou eigenlijk aan de hand kan zijn!Ik had totaal geen besef van tijd en omdat de buikpijn erger werd adviseerde die vriendin om onder de douche te gaan staan. Werd het minder waren het waarschijnlijk oefen weeën, werd het erger, tsja dan was het toch echt serieus!De pijn werd steeds heftiger en het besef van wat er aan de hand is komt steeds meer! Omdat ik me niet aan het feit bevallen over wou geven, bestond het nog even niet!Wel zag ik dat het ondertussen 50 minuten geleden was dat ik de verloskundige gebeld heb. Toen de receptioniste zei, ze belt zo terug had ik verwacht dat ze haar consult op dat moment af zou ronden en mij terug zou bellen.Zelf heb ik de telefoon maar gepakt en dit keer kies ik voor de spoedlijn. Ik krijg de verloskundige die ik gister nog gezien heb voor controle aan de lijn. Meteen in de gaten wat er nou precies was, had zij ook niet. Achteraf hoorde ik dat ik nogal cooltjes was, maar de wee die ik tussendoor had heeft mij verraden (gelukkig)!Ze zegt dat ze snel de dienstdoende verloskundige belt en als deze niet kan komen ze zelf komt.Ik bel tussendoor mijn vriend die nog geen idee heeft van wat er allemaal aan de hand is! ( Ik had ook pas een uurtje last van mijn buik, wou me eigenlijk nog steeds niet overgeven aan het feit dat ik wel eens aan het bevallen kon zijn en ik was er zelf nog helemaal niet klaar voor, want ik had nog 8 weken en had alleen nog maar bevallingsverhalen gelezen, maar nog niet hoe dat dat nou eigenlijk moet).Gelukkig zat hij net in de auto naar huis, maar moest nog zeker een uur rijden en er moest echt getankt worden, anders kwam hij helemaal niet meer thuis.

Vlak nadat ik op hing met mijn vriend belde de dienstdoende verloskundige. Ze was onderweg en vroeg of ik onder de douche uit kon komen en een zeiltje op bed kon leggen zodat ze mij kon onderzoeken als ze er was!Hoe, ik heb geen idee, maar ik heb netjes gedaan wat ze vroeg.Ik was afgedroogd, het zeiltje lag op bed en het verzoek om beneden alvast de deur open te doen heb ik wijselijk niet uitgevoerd.aan de rand van mijn bed zit ik op mijn hurken. Het doet zo'n pijn. ondertussen moet ik eigenlijk plassen, lekkere timing.. Aangezien ik bij de la met handdoeken zit laat ik het lopen en gooi er een handdoek overheen..Waar blijft ze nou toch?!

Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het 15 minuten geleden is dat we hebben gebeld. Het is ongeveer 15 minuten rijden, dus nu moet ze er ongeveer toch wel zijn?Ik sta maar alvast op, want iemand moet toch de deur open doen.Mijn buik voelt tijdens het omhoog komen enorm onder druk.

En ja hoor mijn vliezen breken, maar niet alleen dat, het hoofdje van onze kleine jongen schiet een klein beetje mee naar buiten! Shit, lichte paniek slaat toe! Gelukkig gaat de bel!

De bevalling kun je lezen in mijn volgende blog.