Dan woon je ineens in het ziekenhuis

Samen werden we naar de afdeling gebracht, maar ook daar werden we weer van elkaar gescheiden. Sem werd de kamer binnen gereden waar mijn vriend zat te wachten.Weer moest ik hem laten gaan en vertrouwen op de artsen.Ook ik moest helemaal nagekeken worden, want blijkbaar kan een vroeggeboorte thuis heel gevaarlijk zijn en gebeurt ook zelden. Ook in het ziekenhuis waren al mijn waardes goed. Ik voelde me goed, dus alles was dan ook verder goed.Ondertussen bel ik mijn moeder. Zij heeft tussendoor al een telefoontje gekregen van papa (hij had ondertussen mijn vriend terug gebeld om te vragen waarvoor hij had gebeld), waarbij hij haar feliciteerde, maar mama wist nog niet waarmee! Normaal vertel ik altijd alles meteen aan mijn moeder, maar dat ik misschien serieuze weeën had heb ik even voor me gehouden. Mama is mama niet als ze zich dan ontzettend veel zorgen zou maken en dat levert voor ons beide op dat moment veel stress op. Iets wat we op dat moment niet konden gebruiken.Mijn moeder rijdt geen auto anders had ik haar zeker gebeld, maar de situatie was nu even anders.Gelukkig vond ze het niet erg, want heel de rit naar het ziekenhuis kon ik alleen maar denken, ik wil mama bellen!Ook belde ik mijn 2e mama (een kennis van ons). Zij zijn 5 jaar geleden verhuids naar griekenland en zouden 4 dagen voor de bevalling naar Nederland komen om vakantie te vieren. Helaas kon ook dit door het corona virus niet door gaan.We belde elkaar de dag dat ze zouden landen. Het was voor mij eigenlijk een verassing, maar nadat de vlucht gecanceld is, heeft mijn moeder het verteld!Ik hoor mijn bonus moeder nog zeggen en dan zul je zien dat jij ergens in deze 2 weken bevalt, als wij er zouden zijn! Ik verklaarde haar voor gek, hartstikke gek! Ik was pas 32 weken zwanger!

2 Dagen voor de bevalling kreeg ik een bericht van haar dat haar broer overleden was aan een beroerte. Ik vond het verschrikkelijk en al helemaal omdat ze 1) haar broer nog had gezien als die k*t corona er niet was geweest en 2) omdat ze door diezelfde k*t corona geen afscheid kon nemen van haar broer.Je kunt je dus voorstellen dat het een heel emotioneel gesprek werd toen ze opnam met de woorden, JA wat moet je?!Zo neemt ze wel vaker op en had ook niet anders verwacht dan dat het deze keer anders zou zijn!toen ik haar vertelde dat ik haar gelijk moest geven, viel natuurlijk het kwartje totaal niet! Ze had andere dingen aan haar hoofd en waar had ze dan gelijk over?Toen ik vertelde dat Sem geboren was vroeg ze, Maak je een grapje?Waarop mijn antwoord was, denk je dat ik daar nu serieus een grapje over zou maken?!Het werd stil aan de andere kant van de telefoon en ze barst in tranen uit!Dit is gewoon zo'n moment wat je ontzettend aangrijpt en nooit meer vergeet!

Ook belde ik mijn oma, mijn andere opa en oma waren al gebeld door mijn moeder.Toen ik oma sprak vroeg ze heel duidelijk, Hoezo bevallen?Uhm ja weet ik veel oma, omdat ik bevallen ben !Ook daar kwam het besef en hingen al gauw op. De deur bij mij werd platgelopen met zusters.Mijn vriend is ondertussen bij mij in de kamer komen zitten, hij kon niet aanzien hoe ze zijn zoon bedolven onder draadjes, plakkers en infusen! Vooral dat laatste kon hij niet aanzien. Verslagen zat hij in de stoel naast mijn bed. Voor hem was het een gigantische klap geweest en ik voel me nog vaak schuldig dat ik hem niet eerder gebeld heb.Hij zegt dan altijd dat geeft niet schat, je wist dit ook niet en het belangrijkste is dat het goed gaat met jullie.Ik mocht gaan douche. Nu sta ik nooit lang onder de douche en ook deze keer was ik er zo weer onderuit. Ook wist ik dat als ik me goed voelde ik naar Sem toe mocht.Na het douche hebben ze me in een rolstoel gezet en naar hem toegebracht. Hij lag in de kamer naast mij. Hij was zo dichtbij, maar ondertussen zo ver weg. Daar lag hij dan, ons kleine ventje aan allerlei draadjes. hij was zo perfect!

Al snel kregen we het nieuws dat we naar boven mochten. Ik wist toen nog niet precies wat dat inhield en liet me door de gangen van het ziekenhuis rijden.Boven aangekomen, komen we in een kamer terecht, waar Sem word vastgekoppeld aan de monitor.

Daar zijn we dan, in een kamer, in een ziekenhuis, totaal overrompeld, niet wetende dat dit de komende 6 weken ons thuis word!

De rest van het verhaal kun je lezen in mijn volgende blog.