In de dagen na onze minivakantie ga ik heel snel achteruit. Mijn opleving is alweer voorbij en ik kom in een enorme dip. Ik ben alleen nog maar moe, alles doet me zeer en de buik zit al behoorlijk in de weg. Ik krijg last van hoofdpijn klachten en een enorm vervelende pijn in mijn bovenbuik, alsof er iemand de hele tijd op slaat. Ook heb ik inmiddels last van gekneusde ribben. Ik ben pas 26 weken zwanger maar de baby ligt enorm hoog met zijn billen waardoor er de hele dag tegen mijn ribben wordt geduwd.

Het is weekend en Bram en ik zitten samen op de bank tv te kijken. Dan voel ik me ineens totaal niet goed. Ik probeer mijn ademhaling rustig te krijgen maar ik heb het mega benauwd. 'Bram ik voel me niet goed!' Bram kijkt me aan en ziet dat ik helemaal wit ben weggetrokken. Ik voel me slap worden in mijn lichaam alsof al mijn spieren ineens in standje ontspannen gaan. Bram helpt me om op mijn rug te gaan liggen. ' Ik zie je niet meer!' Roep ik lichtelijk in paniek. Mijn zicht is gevuld met rare lichte vlekken en ander ruis. Ik voel hoe Bram mijn benen optilt en neerlegt op een opgestapelde berg kussens. 'Rustig ademen Maaike, ik ben bij je.' hoor ik in de verte. Hij laat me rustig liggen en langzaam wordt mijn zicht weer normaal en voel ik me minder slap. 

Vandaag zijn we precies 23 weken zwanger en het gaat een stuk beter met mij. Samen met Bram en Luna ga ik een paar dagen weg. Nog even genieten met zijn drietjes voor straks de baby komt. Op de heen weg naar ons hotel hebben we een zwangerschapsshoot staan. Het is eigenlijk nog een beetje vroeg in de zwangerschap maar ik heb al een mooie buik en op een ander moment kon het niet. Er zijn ontzettend veel foto's gemaakt van Bram en mij en ook foto's waar Luna erbij op staat. Na de fotoshoot rijden we door naar het hotel. We gaan een paar dagen naar zee. Het is fantastisch weer en we hebben er allemaal zin in. 

Bram is al naar zijn werk en ik sta onder de douche. Het is vandaag weer een super hete zomer dag. Het is nog vroeg en in huis is het nu al 27 graden. Dat belooft wat voor de rest van de dag. Ik kijk vol bewondering naar mijn lichaam. Elke dag bekijk ik mezelf even goed en elke dag zie ik duidelijke veranderingen. Mijn buik begon al vrij snel in de zwangerschap te groeien maar nu krijgt het ook wel echt een mooie ronde zwangere vorm. En elke dag ziet die zelfde buik er totaal anders uit. Het is zo bizar hoe een lichaam zich precies weet aan te passen aan het leven dat binnenin groeit. Ik zet de douche steeds een stukje kouder. Heerlijk vind ik dat met dit warme weer! Even flink afkoelen voor ik weer de warmte in moet. 

Na het gesprek met Bram voel ik me opgelucht en gaat het steeds beter. We blijven veel praten en dat helpt mij enorm. De misselijkheid gaat langzaam over alleen de vermoeidheid blijft. Maar dat vind ik niet erg. Al blijf ik 40 weken lang moe, daar kan ik wel mee leven. Ik ben allang blij dat ik eindelijk weer kan eten en me steeds minder slap voel. Samen met Bram leef ik enorm naar de 20 weken echo toe. Bram wil graag al aan het kamertje beginnen maar dat mag nog niet van mij. Ik wil eerst zien dat ons kindje gezond is. Daarna mag hij van mij helemaal los gaan. 

We komen net terug van de echo. Ik laat nog even mijn urine checken bij de huisarts om te kijken of ik geen blaasontsteking heb. Dat is op advies van de verloskundige aangezien een blaasontsteking tijdens een zwangerschap heel anders kan voelen en ook heel veel pijn kan opleveren. Maar ik krijg te horen dat het geen blaasontsteking is. Natuurlijk is het fijn dat het geen blaasontsteking is maar ik had het toch ook wel heel fijn gevonden als er een oorzaak was voor mijn pijn. De pijn is niet meer zo heftig als vannacht maar nog steeds aanwezig. Het maakt me bang. Het idee dat het elk moment terug kan komen zonder reden vind ik verschrikkelijk.

Ik hoor Bram thuis komen. Ik heb mijn schoenen al aan want we moeten meteen door naar de verloskundige, anders redden we het niet. Ik begin spontaan weer te huilen. 'Bram, ik wil echt niet! Ik wil er niet heen! Ze nemen me niet serieus en ik kan het niet aan om te zien dat ons ventje er niet meer is.'  Bram houdt me even vast en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Kom op meis, we gaan toch. Er is niks mis met ons mannetje en dat zal je zelf ook zo zien.' 'Hoe kan je dat nou zeggen! Ik weet wat ik heb gevoeld en wat ik nog steeds voel. Het is niet goed.' De tranen stromen inmiddels over mijn wangen. 'Maaike, alsjeblieft heb een beetje vertrouwen. Het zit goed, ik weet het zeker. Ik ben zijn papa en ik voel het.' Hij aait nog even over mijn buik en dan loop ik toch maar achter hem aan richting de auto. 

Gewoon een beetje misselijk
Al een paar dagen voel ik me echt niet lekker. Ik ben moe, ik huil veel en ik ben misselijk. Maar goed dat heeft iedereen wel eens toch? Bram kijkt me bezorgt aan. 'Maaike voel je je wel goed?' Ik kijk hem aan en probeer me stoerder voor te doen dan ik ben. 'Het gaat prima, ik ben gewoon een beetje misselijk.' Als ik eerlijk ben gaat het helemaal niet prima. Ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld. 'Maaike, weet je zeker dat je niet zwanger bent?' 'Ja dat weet ik zeker. Ga nou maar naar je werk je komt te laat. Ik moet gewoon uitzieken, je zal zien dat het over een paar dagen beter gaat.' Bram lijkt niet helemaal gerustgesteld maar hij laat het er bij. Hij geeft me een kus en vertrekt naar zijn werk.