De 20 weken echo, wat is dat spannend!

Na het gesprek met Bram voel ik me opgelucht en gaat het steeds beter. We blijven veel praten en dat helpt mij enorm. De misselijkheid gaat langzaam over alleen de vermoeidheid blijft. Maar dat vind ik niet erg. Al blijf ik 40 weken lang moe, daar kan ik wel mee leven. Ik ben allang blij dat ik eindelijk weer kan eten en me steeds minder slap voel. Samen met Bram leef ik enorm naar de 20 weken echo toe. Bram wil graag al aan het kamertje beginnen maar dat mag nog niet van mij. Ik wil eerst zien dat ons kindje gezond is. Daarna mag hij van mij helemaal los gaan. 

In die week voelen we voor het eerst samen ons kindje schoppen. Wat een bijzonder moment! Hij laat ook even goed weten dat hij er is want hij gaat wel een half uur non-stop door. Het zijn geen twijfelachtige schopjes want mijn hele buik gaat op en neer. Ik kijk trots naar Bram die zijn hand op mijn buik heeft. Dat is gewoon de papa van ons kindje! Wauw!

Ik vind de dagen voor de 20 weken echo zenuwslopend. De ene dag kijk ik er onwijs naar uit dat we ons mannetje weer even kunnen zien maar het andere moment vind ik het dood eng en gaan alle 'Wat als' scenario's door mijn hoofd heen. Heel stom misschien om je van te voren zo druk te maken om iets waar je totaal geen invloed op hebt maar het lukt me niet om het naast me neer te leggen. Dat zal ook wel deels komen door de hormonen. 

Op de dag zelf hebben we de echo pas om 19:00uur en Bram moet de hele dag werken dus ik zit alleen thuis. Voor mijn gevoel kruipt de tijd voor bij zo langzaam gaat het. Ik probeer wat dingetjes te doen die ik leuk vind maar ik zit vooral met mijn hoofd bij de echo. Als Bram thuis komt gaan we snel eten en kunnen we naar het ziekenhuis. Eindelijk! 

In de wachtkamer wordt Bram steeds zenuwachtiger en ik steeds rustiger. Gek is dat, ik heb de spanning altijd voor af maar op het moment zelf ben ik onwijs rustig. We zijn vrij snel aan de beurt. Ik mag meteen gaan liggen en tijdens de hele echo houd ik Bram zijn hand stevig vast. We hebben een hele lieve echoscopiste die alles duidelijk laat zien en uitlegt. Ze gaat eerst het hele medische plaatje af, want dat is natuurlijk waar we voor komen. En gelukkig is alles wat ze op de echo kan zien helemaal goed! Wat een opluchting! Hij groeit mooi gemiddeld en het wordt nog even bevestigd dat het echt een jongetje is. Daarna gaat ze voor ons nog even op zoek naar wat leuke plaatjes. We zien hem liggen met zijn beentjes over elkaar en zijn handjes achter zijn hoofd. Hij ligt heerlijk te relaxen in mijn buik. We zien hem zelfs drinken van het vruchtwater. Wat een mooi moment!

Na de echo gaan we trots naar huis. Nu durf ik mij pas echt mama te voelen. Tot nu toe heb ik toch geprobeerd om iets van afstand te houden om mezelf te beschermen. Maar dat hoeft nu niet meer want we krijgen een super sterk ventje. We genieten van de nieuwe echo foto's en van de schopjes in mijn buik. Want vanaf nu laat ons ventje zich ook steeds vaker voelen en neemt mijn onzekerheid af. Ik ben niet meer bang want ik voel hem regelmatig. Ons lieve kleine sterke mannetje

(Klik hier voor het vervolg)