Ja, met de baby gaat alles goed!

We komen net terug van de echo. Ik laat nog even mijn urine checken bij de huisarts om te kijken of ik geen blaasontsteking heb. Dat is op advies van de verloskundige aangezien een blaasontsteking tijdens een zwangerschap heel anders kan voelen en ook heel veel pijn kan opleveren. Maar ik krijg te horen dat het geen blaasontsteking is. Natuurlijk is het fijn dat het geen blaasontsteking is maar ik had het toch ook wel heel fijn gevonden als er een oorzaak was voor mijn pijn. De pijn is niet meer zo heftig als vannacht maar nog steeds aanwezig. Het maakt me bang. Het idee dat het elk moment terug kan komen zonder reden vind ik verschrikkelijk.

Ondertussen krijg ik meerdere berichtjes van familie en vrienden met de vraag hoe het met de baby is. Mijn standaard antwoord is: 'Met de baby is alles goed.' En dat is het dan. Niemand vraagt hoe het met mij gaat. Ik voel me net een broedmachine. Alles draait alleen nog maar om het kindje, maar dat er ook nog een moeder omheen zit wordt vergeten. Ik krijg zelfs de opmerking: ' Ik zei het toch? Voor een beetje buikpijn hoef je echt niet meteen naar de verloskundige hoor!' Het hormoonmonster in mij wil ontzettend boos worden. Een beetje buikpijn? Dit was het heftigste dat ik ooit heb mee gemaakt! Maar ik sluit me ervoor af. Ik sluit me helemaal af. Eigenlijk voel ik niks meer. Het maakt me allemaal niet meer uit. Zolang het met de baby maar goed gaat.

De dagen daarna spreekt Bram meerdere keren uit dat hij zich zorgen om mij maakt. Ik huil niet meer, ik lach niet meer en praten doe ik ook niet echt meer. Eigenlijk wacht ik elke dag gewoon tot die om is. Ik lijk wel een soort robot. Nog maar ongeveer 23 weken te gaan...

'Maaike, nu is het genoeg! Ik ben er klaar mee! Je komt nu bij me zitten en we gaan praten.' zegt Bram die zichtbaar geïrriteerd is. Ik begrijp er niks van waarom doet hij zo boos? Hij is nooit boos. 'Ik doe toch niks? Waar maak je je druk om?' 'Dat is het hele punt Maaike, je doet niks en dat is precies waar ik me druk om maak. Ik maak me zorgen om jou!' Ik ga tegen hem aan zitten op de bank en hij slaat een arm om me heen. 'Je hoeft je geen zorgen te maken, er is niks aan de hand, het gaat prima met mij.' 'Nee, het gaat niet goed met je. Ik zie het toch. Je kan niet eens meer naar me lachen. Je kijkt wel maar je ziet niks. Je luistert wel maar je hoort niks. Ik heb het gevoel dat je aan het opgeven bent.' Ik kijk naar Bram en ik zie een traan in zijn ooghoek die hij snel wegveegt. Ik heb hem nog nooit zien huilen. Dan breekt mijn muur die ik de afgelopen dagen heb opgebouwd. Ik ben niet meer te houden. De tranen stromen over mijn wangen. Ik vertel Bram over mijn angst door de onverklaarbare pijn. Hoe lastig ik het vind dat alles om de baby draait. Dat ik soms het gevoel heb dat ik alleen nog maar nodig ben om ons kindje op de wereld te zetten. Hoe moe ik ben doordat ik niks meer binnenhoudt. Dat ik het gevoel heb dat mijn lichaam draait op de laatste beetjes brandstof. Hoe bang ik ben dat het spugen niet over gaat en ik niet weet of ik zelf dat het eind van de zwangerschap wel red. Dat ik het gevoel heb dat ik alles alleen moet doen. 

Bram luistert zoals alleen Bram dat kan. Hij onderbreekt me niet maar houdt me goed vast zodat ik me veilig voel. Als ik uitgepraat ben neemt Bram het woord. 'Maaike, je doet het niet alleen. We doen dit samen. Ik weet hoe zwaar je het hebt en als ik ook maar iets over kan nemen dan zou ik het doen maar dat kan ik niet. Het enige wat ik kan doen is je steunen en ik wil dat je weet dat ik er voor je ben. Ik wil dat je alles los laat wat je voor jouw gevoel moet doen en dat je alleen nog maar gaat doen waar jij zin in hebt of wat jij leuk vind. En als dat betekend dat je de hele dag slaapt dan is dat goed. En als het betekend dat je de hele dag de stad in gaat dan is dat ook goed. Het enige wat ik nu belangrijk vind is dat het goed gaat met jou. Dus laat alsjeblieft het huishouden voor wat het is, want dat kan ik ook. Doe alleen nog maar wat jij wil doen. De rest is niet belangrijk. Het enige wat belangrijk is dat ben jij.' 

De dagen erna gaat het steeds een stukje beter met mij. Ik ben opgelucht door ons gesprek. Ik voel me niet meer schuldig als ik slaap terwijl Bram aan het werk is. Ik voel me niet meer schuldig als ik de afwas laat staan of de stofzuiger niet door het huis heen haal. Ik knuffel veel met Luna en ze is ontzettend lief voor me. Alsof ze aanvoelt dat ik haar nodig heb. De eerste twee dagen huil ik nog ontzettend veel maar daarna wordt het minder. We praten veel en dat heeft een enorme last van mijn schouders gehaald. Nadat we de 18 weken voorbij zijn wordt ook eindelijk het spugen minder en het gaat zelfs over. Ik kan eindelijk weer eten en voel me langzaam weer aansterken. Ik bloei op en voel me eindelijk weer een beetje Maaike. Wat is het fijn om mijn lichaam weer terug te hebben! Ook nu pas zie ik in hoe slecht het met me ging. Zowel lichamelijk als geestelijk. Ik schrik ervan. Op het moment zelf had ik het helemaal niet door. Zonder Bram had ik het nooit gered. Wij komen hier samen alleen maar sterker uit. Nu kunnen we eindelijk genieten van de zwangerschap. Van ons lieve kleine mannetje dat nu al helemaal bij ons gezin hoort. Ik ben pas 18 weken zwanger maar ik kan me geen leven zonder dit ventje meer voorstellen. Papa en mama houden van jou! 

(Klik hier voor het vervolg)