Nog nooit zo bang geweest

Ik hoor Bram thuis komen. Ik heb mijn schoenen al aan want we moeten meteen door naar de verloskundige, anders redden we het niet. Ik begin spontaan weer te huilen. 'Bram, ik wil echt niet! Ik wil er niet heen! Ze nemen me niet serieus en ik kan het niet aan om te zien dat ons ventje er niet meer is.'  Bram houdt me even vast en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Kom op meis, we gaan toch. Er is niks mis met ons mannetje en dat zal je zelf ook zo zien.' 'Hoe kan je dat nou zeggen! Ik weet wat ik heb gevoeld en wat ik nog steeds voel. Het is niet goed.' De tranen stromen inmiddels over mijn wangen. 'Maaike, alsjeblieft heb een beetje vertrouwen. Het zit goed, ik weet het zeker. Ik ben zijn papa en ik voel het.' Hij aait nog even over mijn buik en dan loop ik toch maar achter hem aan richting de auto. 

In de auto praten we niet. We zijn beide bezig met wat er komen gaat. Bram ziet er heel ontspannen uit maar ik vreet mezelf vanbinnen helemaal op. De hele weg praat ik in stilte met het baby'tje in mijn buik. Lief klein ventje, niet opgeven! Wij kunnen niet meer zonder jou. 

Bij de verloskundige zijn we meteen aan de beurt. Gelukkig het is mijn eigen verloskundige! Niet de vrouw die ik aan de telefoon heb gehad maar degene waar ik tot nu toe alle controles bij heb gehad en waar ik me fijn bij voel. Ik glimlach naar Bram. 'Ik heb speciaal naar haar gevraagd' Fluistert hij. Een stuk rustiger ga ik naar binnen. Ik doe mijn verhaal en omschrijf de heftige nacht die we hebben gehad. De nacht die begon met pijn in mijn rug maar eindigde in helse pijn in mijn buik. Een pijn waarvan ik dacht dat het weeën waren. Misschien zelfs nog wel heftiger dan weeën. Ik zie dat de verloskundige ook ongerust is. Ze meet mijn bloeddruk, die is gelukkig goed. Daarna mag ik gaan liggen. Ik knijp Brams hand bijna fijn van de spanning. Ze spuit wat koude gel op mijn buik en gaat opzoek. Ze moet even zoeken want de baby ligt helemaal achterin, dat verklaart in ieder geval de pijn in mijn rug. Hoe langer we kijken hoe ongeruster ik word. Waarom beweegt hij niet?Ik voel de tranen alweer opkomen maar ik slik ze weg. Ik zie geen enkele beweging en ik kijk Bram angstig aan. Maar hij knikt knikt me bemoedigend toe. 

De verloskundige zegt dat alles er goed uit ziet en ik me echt geen zorgen hoef te maken. We luisteren nog even naar het hartje en zodra ik die hoor kloppen loopt er een traan over mijn wang. Wat een opluchting! Als afsluiting voelt ze nog even aan mijn buik en ook dat voelt allemaal goed. Ze kan me niet vertellen waar de pijn vandaan kwam. Ze belooft me wel dat ik me echt geen zorgen hoef te maken en dat zij dat ook niet doen. We geven haar een hand en lopen naar buiten. 

Zodra de deur achter ons sluit begin ik te huilen. De tranen zijn niet meer te houden. Alle spanning en alle angst van de afgelopen uren komen er in 1x uit. Bram houdt me heel stevig vast. We lopen terug naar de auto, op naar huis. Na de eerste opluchting word ik ook bang. Als ik zoveel pijn kan hebben zonder reden, wat staat me deze zwangerschap dan allemaal nog te wachten? 

(Klik hier voor het vervolg)