Door omstandigheden ging ik gelukkig voor de opname, 1 dag voor mijn 18de verjaardag. Het was tijd, tijd dat ik ging vechten tegen het stemmetje in mijn hoofd.

Van wat een warme dag was, schiet er nu niet veel meer van over. De huizen zijn langs de binnenkant opgewarmd door de felle middagzon en beginnen langzaam aan hun warmte verliezen. De buitenlucht omringt hen perfect met de koele avondwind die neerdaalt. De ramen worden gesloten, TV's aan gezet om zo samen gezellig te wezen. Ik pas hiervoor, de schoonheid die de avond teweeg brengt mag gezien worden. Mensen sluiten hun ogen door de rolluiken en gordijnen te sluiten en te denken dat het een mooie dag was. Ik open ze net, en bedenk me dat het nog steeds die mooie dag is. Het is nog niet voorbij, de koele bries van buiten laat me beseffen dat dit ook deel is van de dag. Dat er bij alles wat goed is uiteindelijk een einde komt, maar dat dit einde niet altijd slecht is. En dat we hier ook van mogen genieten.

1 dag voor mijn 18ste verjaardag heb ik mezelf na pure chaos laten opnemen. Het is heel belangrijk dat je dit voor jezelf beslist en hier zelf achter staat. Het klinkt misschien vreemd maar niet eten, is ook een soort vorm van verslaving. En om van een verslaving af te geraken is het belangrijk dat de motivatie om te genezen uit jezelf komt.

Voordat ik bevallen was, was ik een van die gekke mama’s die al aan het flippen was over het feit dat ze mogelijk een lelijk kind op de wereld ging zetten. Oh wat had ik daar een schrik voor! Want ja het is gokken he, even een daadje en voor de rest hopen dat het gezond is en een beetje een mooie mengeling is van u twee.

Het is nog wat zoeken, het mama zijn. Het is nog wat zoeken om te weten hoe je soms ergens op moet reageren. Het is nog wat zoeken, maar we gaan er wel geraken.

Het was echt net als in de films. Mannen in witte overalls, de agent die zeker 5 keer het verhaal aan mijn vader vroeg. De deur van de kamer waar hij gestorven was volledig vergrendeld en afgeplakt met tape. Het was net een crimescène. We voelden ons criminelen en zo werden we ook behandeld. Het ergste was nog steeds dat we je niet mochten zien. Dus ergens geloofden mijn hersenen dit nog niet, ik en mijn zus wouden ons broertje zien, hem vastnemen, kussen en huilen.

Oh God! Wat mis ik het zorgeloos uitgaan! Het was allemaal gepland, stuk voor stuk. In maart kon ik mezelf eindelijk terug laten gaan. Ikzelf ging terug werken, Ceres ging naar de crèche en zelfs af en toe op logement. Dimitri had geregeld dat hij op vrijdagavond thuis was zodat ik ook af en toe eens carnaval kon vieren en toen was de lockdown daar.

Plots zijn we daar. December, de duurste maand van het jaar. Sinterklaas, onze jaarlijkse samenzijn (7jaar samen), kerstmis, de lening, de schuldsaldo, de belastingen, .... en zo kan ik blijven gaan.

Dé vraag die altijd gesteld wordt, slaapt hij al door? Neen. Dat is mijn antwoord van in het begin, toen hij 6 maand was, bijna een jaar en nu op 14 maanden. Ons zoontje is 14 maanden en slaapt absoluut nog niet door. We kunnen letterlijk op twee handen alle nachten tellen dat hij heeft doorgeslapen. En meestal was dit tijdens mijn nachtshift. Wat zo typisch is natuurlijk :)