En dan ben je plots 1 op 5?!

Mijn naam is Lotte, ik ben 30 jaar en een gelukkige mama van twee hele mooie kinderen. Mijn zoontje is al 4,5 en mijn dochter is net een jaar geworden. Ik ben al 10 jaar samen, waarvan 8 jaar samenwonend met mijn vriend en we wonen nu al 2 jaar gelukkig in ons nieuw huisje. Na onze dochter was het duidelijk. 2 is ok, en er komt geen kindje meer. Ons gezin voelt en is compleet.

Tot het ondenkbare dan ineens gebeurde. Op 17/4 had ik me net ingeschreven om de week erop voor de eerste keer plasma te gaan geven. Tijdens het inschrijven moet je bepaalde vragen beantwoorden en 1 daarvan was, ben je momenteel zwanger? Dit heeft me nog eens aan het denken gezet. Ik was weliswaar 3 dagen overtijd maar dit gebeurde wel eens vaker aangezien ik nog niet helemaal terug regelmatig was na het stoppen met de borstvoeding (1,5 maand geleden). Ook had ik het gevoel dat ik elk moment mijn regels kon krijgen, maar in mijn onderbewust zijnde wist ik dat dit net ook zwangerschapsklachten konden zijn.

Snel deed ik toch maar even een testje. 3 minuten wachten tot de test klaar was, was absoluut niet nodig. Direct verschenen er twee streepjes en was het echt een knaller van een test. Huilend van verdriet ben ik naar beneden gelopen. Vergeten dat mijn zoontje ook nog in de zetel lag en nog niet sliep. Snel een smoesje verzonnen tegen hem waarom ik zo fel aan het huilen was en ik ben direct in de armen van mijn vriend gevlogen.

De dag nadien belde ik naar het Luna, het abortuscentrum. Ik kon de dag zelf al terecht wat een grote opluchting was. Toen ik daar aan kwam moest de zwangerschap bevestigd worden. Dit omdat ze zeker moeten zijn dat het geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap is. Aangezien ik net 4 weken zwanger zou zijn was er natuurlijk niks te zien. Dankzij een inwendige echo en hun goed getrainde oog kon ze wel een verdikt baarmoederslijmvlies vinden en een minuscuul zwart puntje wat de mogelijke zwangerschap kon aanduiden. Dit was gelukkig goed genoeg.

Het volgende wat er dan gebeurt is dat je kan kiezen tussen twee behandelingen en dat je een wachttijd van 6 dagen moet doorlopen. Ikzelf koos voor de curettage. Dit zodat ik echt zeker was dat het vruchtzakje er volledig uit zou zijn, het op die dag zelf dan ook echt volledig weg was en ik niets zelf moest doen. Het nadeel was dan weer dat ik nog 2 weken moest wachten tot een curettage mogelijk was aangezien ze iets moeten kunnen zien om weg te nemen. Ik had al geluk dat ze die dag iets kon zien. Anders moest ik de week erop terug komen voor een nieuw intake gesprek en een nieuwe zwangerschapsbevestiging. De andere optie was medicatie en 24-48 uur later 2 vaginale tabletten opsteken maar dit was voor mij te confronterend. Dan moest ik het grote werk zelf doen én je moet wachten tot de krampen komen en hopen dat alles eruit is. Je blijft dan ook in die onzekerheid zitten of alles wel weg is tot de nacontrole 2-3 weken later gebeurd. Terwijl je bij een curettage die zekerheid wé hebt direct na de ingreep aangezien ze daarna een nieuwe echo maken.

Met mij is het ok, ik ben opgelucht dat er oplossingen zijn. Het waren ook echt hele lieve mensen daar. Ik mocht mezelf niet verantwoorden, al doe je dat onbewust automatisch. Er werd ook verteld dat dit nu eenmaal kan gebeuren. Wij, vrouwen, zijn nu eenmaal ongeveer 40 jaar vruchtbaar in ons leven. Vaak willen we 1-3 keer bewust zwanger zijn, en is het dus ook niet meer als normaal dat het eens kan gebeuren dat je ongepland zwanger geraakt. 1 op 5 vrouwen heeft in hun leven een abortus ondergaan. De gemiddelde leeftijd is 29 jaar en tussen de 20 en 30 jaar komt dit het vaakst voor.

Wat de reden ook is, wat je gevoel ook zegt, niemand kan er over oordelen. Het is jou lichaam, het is jou/ jullie beslissing. Niemand mag hier zelfs een oordeel over hebben. Zelf was ik verbaasd dat er nog steeds, de dag van vandaag, mensen met bordjes van jezus rondliepen buiten het centra. Iedereen mag zijn mening uiten, dat klopt, maar je mag dit niet zo uiten dat je andere hierdoor kan manipuleren. Dat. Is. Fout.

Het blijft ergens nog een taboe? Zelf schaam ik me niet dat ik zwanger was en dat wij samen voor een abortus kozen. Ik heb het hier en daar verteld, maar de schrik voor emotionele of melodramatische reacties uit mijn omgeving heeft me toch beperkt in het uiten van de zwangerschap op het moment zelf. Achteraf was en is het makkelijker voor mij om er over te praten. Voor mij voelt het ook niet als een taboe, wij hebben een beslissing gemaakt dat voor ons op dat moment in ons leven het beste was. Zowel voor onze relatie als voor onze kindjes. Samen zouden we het zo opnieuw doen.