Je was net gestorven en men maakte al de ergste speculaties.

Het was echt net als in de films. Mannen in witte overalls, de agent die zeker 5 keer het verhaal aan mijn vader vroeg. De deur van de kamer waar hij gestorven was volledig vergrendeld en afgeplakt met tape. Het was net een crimescène. We voelden ons criminelen en zo werden we ook behandeld. Het ergste was nog steeds dat we je niet mochten zien. Dus ergens geloofden mijn hersenen dit nog niet, ik en mijn zus wouden ons broertje zien, hem vastnemen, kussen en huilen.

Rond 4 uur ‘s nachts zijn we naar huis gegaan en zonder slaap zaten we rond 9 uur al terug bij mijn ouders. We werden deze dagen geleefd. Voordat we het zelf konden bekend maken stond het al op Facebook. Mensen zijn echt achterlijk op sommige momenten. Ze begrepen niet dat dit iets was wat wij moesten bekend maken aan iedereen. Zij hadden gewoon dit recht niet!

Maar goed, hij was dus gestorven en iedereen wist het nu, helaas bleef het hier niet bij. Wij hadden Ward nog steeds niet gezien. Dankzij de begrafenis ondernemer mochten we met politie begeleiding afscheid gaan nemen in het mortuarium, in Leuven waar het onderzoek liep en waar de autopsie ging plaatsvinden. We mochten hem wel nog niet aanraken maar het was ok. We konden ten minste beginnen met rouwen. Op dit moment was hij al 3 dagen gestorven.

Het was een heel gedoe. Hij was 24/04 gestorven. Men zei ‘hartfalen’ dus een natuurlijk dood, geen autopsie. Maar de procureur ging in beroep. Helaas zat de feestdag 1 mei hier tussen waardoor we extra lang konden wachten. De procureur won (gelukkig) en éindelijk ging de procedure van start.

Tijdens dit debat lag hij in Leuven, in het mortuarium.

Politie begeleiding van thuis naar daar en terug. Ook tijdens het bezoek was er begeleiding en zolang het onderzoek lopende was mochten we je niet aanraken! Na veel gedoe werd het onderzoek gelukkig 2/05 opgeheven en was je aan een natuurlijke dood gestorven. Je bleek wel ziek (bindweefselziekte) te zijn wat wij niet wisten.

Ondertussen was jouw dood een eigen leven aan het leiden. De verhalen die de ronde gingen waren absurd. Omdat er bij de aankondiging van jouw dood geen datum stond om afscheid te nemen en deze ook een hele poos uit bleef, ging iedereen er dus vanuit dat er vanalles was gebeurd. Zo kreeg ik op Facebook verschillende berichten van mensen die ik niet kenden met de vraag HOE hij zelfmoord had gepleegd. Niet de vraag of het zelfmoord was, neen, iedereen ging er maar vanuit dat hij dit had gedaan. En geloof me, dit deed pijn.

3/05 was je eindelijk terug bij ons! Ikzelf had aangegeven aan de begrafenisondernemer dat ik graag de laatste zorgen mee wou doen. Ik deed dit op het werk ook voor mijn patiënten. Dus ik vond het niet meer als normaal om dit te doen voor ons broertje. Ik wou hem nog 1 keer helpen, nog 1 keer met liefde verzorgen. En stiekem wou ik hem gewoon graag vastnemen. Hij was ondertussen 9 dagen geleden gestorven, maar eindelijk konden we beginnen met rouwen en je vastnemen. Dat was ook het eerste wat ik deed, ik rende praktisch naar je toe en ik nam je vast. Ik knuffelde je, kuste je voorhoofd, streelde het haar uit je gezicht. Ik babbelde tegen je, je had eindelijk je rust gevonden. Oh wat miste ik hem en de tranen kwamen als watervallen uit mijn ogen.

3/05 hebben we als gezin afscheid kunnen nemen. 4/05 was de laatste groet mét openkist want ondanks dat het zolang duurde zag hij er nog mooi uit! May the fourth zal altijd in mijn hart blijven want je had je lievelings t-shirt aan, 1 van Star Wars ♡︎. Zaterdag 5/05 eindelijk het afscheid en hebben we het kunnen afsluiten.

Conclusie van dit lange verhaal, stop met speculaties! Dit doet pijn, is hatelijk en onbarmhartig. Het is zelfs gemeen en egoïstisch en meestal helemaal niet waar! Hij was helaas ziek en dit wisten we niet.