Hoe mijn eetstoornis onbewust mijn zwangerschap onder controle hield.

1 dag voor mijn 18ste verjaardag heb ik mezelf na pure chaos laten opnemen. Het is heel belangrijk dat je dit voor jezelf beslist en hier zelf achter staat. Het klinkt misschien vreemd maar niet eten, is ook een soort vorm van verslaving. En om van een verslaving af te geraken is het belangrijk dat de motivatie om te genezen uit jezelf komt.

Zoals bij elke verslaving blijft het moeilijk als je er nadien mee in aanraking komt. Zo gaat iemand het met een alcohol verslaving erg moeilijk hebben op een plaats waar er alcohol geserveerd wordt. Zo is dit dus ook met eten, elk moment dat ik met eten in aanraking kwam was in het begin echt vechten en kiezen. Kiezen tussen het duiveltje en het engeltje. En met alle wilskracht die ik bezat de juiste keuze maken, vechtend tegen de stem in mijn hoofd.

Het moeilijke is dat eten voor vele iets heel normaal is, terwijl het voor mij elke keer heel confronterend was. En dit minstens drie keer per dag. Het is een verslaving die je niet zomaar even kon mijden. Neen, eten is iets levensnoodzakelijk en hoe je het ook draait of keert, je moet er door.

Elke. Dag. Opnieuw.

Zo was dit dus ook tijdens de zwangerschap. Het ging al een tijdje beter met mij. Ik en Dimitri waren ondertussen al enkele jaren samen en hij had me al op verschillende vlakken vooruit geholpen. Zo konden we al eens impulsief uiteten gaan, als je me dit 6 jaar geleden had gevraagd was ik helemaal in paniek geraakt, en nu zou ik met heel veel plezier ja zeggen!

Het is nu eenmaal zo dat er altijd kleine trekjes gaan blijven hangen. Er gaan altijd ‘kleine’ of iets grotere terugvallen zijn. We zijn maar mensen en niet altijd even sterk op elk moment. We hadden eigenlijk afgesproken dat ik tijdens de zwangerschap me zou laten begeleiden door een diëtisten. Dit was gelukkig niet nodig geweest. De liefde voor het kleine mensje in mijn buik was groter dan mijn angst.

En plots was het moment daar, ik was zwanger. De test was positief en mijn leven veranderde van het ene op het andere moment. Het is zo dat ik zeker nog bepaalde trekjes en rituelen had die er niet helemaal uit zijn gegaan. Zo deed ik namelijk altijd sit-ups terwijl ik mijn tandenpoetsten. Maar nu was ik zwanger? Dan kon ik dit toch niet meer doen? Achteraf bekeken kon dit in het begin zeker geen kwaad maar het leek me toch vreemd om te doen nu er een klein mensje in mijn buik groeide.

Dan kwamen we bij de gynaecoloog voor de aller eerste echo. Iedereen weet dat je gewicht zeer nauwkeurig wordt opgevolgd tijdens de zwangerschap. En oh wat zag ik daar tegenop! Wij hebben dus geen weegschaal bij ons in huis, dit omdat ik schrik heb dat ik me er dan terug op ga focussen. En dat wil ik niet, in de piek van mijn eetstoornis stond ik zeker 20 keer per dag op de weegschaal, en het doel was ’s avonds lichter zijn als ’s ochtends. Ik liet me jaarlijks wel wegen bij de huisarts, zodat deze het in de gaten kon houden maar dit gebeurde telkens met mijn rug naar de weegschaal zodat ik niet wist hoeveel ik woog. Ook bij de arbeidsgeneesheer op het werk verliep dit zo.

Dus aangekomen bij de gynaecoloog kon ik er niet meer onderuit, voor de eerste keer sinds mijn 18de wist ik concreet wat mijn gewicht was. Nog nooit had ik dit getal gezien, zoveel had ik nog nooit gewogen in mijn leven. En dat wist ik, maar het was toch heel erg confronterend. En zeker omdat ik wist dat er nog een pak gewicht ging bijkomen. Ik heb het niet aan Dimitri laten merken maar toen we terug thuiskwamen had ik toch een heel dubbel gevoel.

Zo begon ik ook meer honger te krijgen. Iets wat heel logisch is. Omdat ik nog steeds graag de controle had hield ik elke dag gedetailleerd bij wat ik at. Dit gebeurd nu nog soms op iets mindere momenten.

Je kan het een voordeel nemen maar ik heb altijd goed cravings en goestingskes kunnen weerstaan. Dit was iets wat ik doorheen de jaren had geleerd, en dit was dus ook zo met de befaamde ‘zwangerschapscravings’. Dankzij mijn geschiedenis kon ik mijn gewicht, zeker in het begin van de zwangerschap, zeer goed onder controle houden. Zo was ik bij de 20 weken echo exact 1,5 kg bij gekomen. Dit nam ik dan weer als iets positief want ik wist dat het moeilijkste gedeelte nog moest komen. De lichamelijke veranderingen en de overgang van gewone kleding naar zwangerschapskledij...

Ik neem jullie verder mee doorheen de discussies in mijn hoofd in de volgende blog. De eerste zwangerschapsbroek, de glucosetest die aangaf dat ik een uitgebreide tests nodig had en de paniek die me langzaam aan stilletjes begon te overmeesteren.