Toen we ons huis kochten, waren we overtuigd dat dit groot genoeg was. Er waren drie slaapkamers en we wilden toch maar één kindje. De andere kamer kon dus perfect dienen als bureauruimte en eventueel opslag van andere materialen. Een ruimte die we echt wel nodig hadden aangezien we geen kelder of zolder hadden. Een jaar na de aankoop van ons huis (oktober 2016) heeft mijn man me ten huwelijk gevraagd en ons eerste kindje was al onderweg toen we trouwden. Niemand was op de hoogte, want de dag ervoor hadden we pas de 12-weken echo en de dag na de trouw werd bloed afgenomen voor NIPT-test. Ons kleine geheimpje die dag. Ook toen waren we nog volledig overtuigd van maar één kindje. 

Voor degene die ons verhaal hebben gevolgd, is dit geen nieuw item. Aan alle andere mama's en papa's welkom in ons verhaal. Ons zoontje van 3 praat niet, en we proberen uit te zoeken waar het "probleem" zich situeert. 

In mijn vorige post van "help mijn kleuter praat niet" deed ik de weg uit de doeken die we tot nu toe hadden afgelegd. Ondertussen zijn we weer enkele maanden en testen verder. 

Lieve V. 

Eén jaar geleden begon ik mijn zoektocht naar antwoorden, oplossingen, hulpmiddelen... Op dat moment was ons zoontje 1,5 jaar en zei hij nog niets buiten het woordje "nee". Op zich nog niet direct iets om ons grote zorgen over te maken, maar toch begon het te knagen. Vele andere kindjes in onze omgeving van zijn leeftijd zeiden op deze leeftijd wel al (heel wat) woordjes. Bijkomend had hij veel last van ooronstekingen. We zaten bijna maandelijks bij de huisarts of kinderarts voor een oorontsteking. Meestal aan beide kanten gelijktijdig. In juli 2019 wordt dan toch beslist om buisjes te plaatsen, 12 oorontstekingen op een leeftijd van 19 maanden is toch te veel. Er wordt ons op dat moment ook verteld dat het plaatsen van de buisjes vaak gepaard gaat met het plots ontwikkelen van taal. Het kan zijn dat hij gewoon al die tijd niet zo goed heeft gehoord. We vestigen voor een stuk onze hoop op de buisjes. 

Onze kleine V. heeft de afgelopen dagen bewezen dat hij een kleine vechter is. Op vijf dagen tijd heeft hij weten terug vechten uit een kritieke situatie. Hij doet het nu zelfs zo goed dat hij terug mag naar het lokale ziekenhuis. 

Onze kleine V. ligt ondertussen al enkele uren aan de CPAP-machine en andere medicatie wanneer ik toekom op de afdeling na een lange dag bang afwachten in een ander ziekenhuis. Tijdens de rustige en uiterst duidelijke uitleg van de neonatoloog en verpleegkundige wordt het me allemaal te veel en val ik flauw. In de korte uitleg die ik heb meegekregen voelde ik wel dat deze mensen wisten waar ze mee bezig waren. V. was hier in goede handen. Ik werd, nadat ik was bijgekomen, terug naar mijn kamer gebracht om te bekomen. Ik had het gevoel dat ik hem opnieuw moest achterlaten. Er werd me gezegd dat ik zoveel mocht langskomen als ik wilde, maar dat ik nu eerst even moest rusten. Aan een mama die maar half kon functioneren had kleine V. ook niets. En ze hadden gelijk, overschot van gelijk. Het was een lange dag geweest, met heel veel bange uren en nu wist ik zeker dat hij in de best mogelijke handen was. 

Na de geboorte van V. waren we er van op de hoogte dat hij de eerste weken in de couveuse moest doorbrengen. Dit was ons al duidelijk gecommuniceerd voor hij geboren werd. Daarvoor ben ik de vroedvrouwen nog altijd dankbaar. We wisten die dag heel goed wat ons te wachten stond door hun goede opvolging en uitleg. 

De zwangerschap van V. verliep in het begin zeer goed. Ik was de eerste 12 weken behoorlijk misselijk 's morgens en de hele dag door vermoeid, maar daarbuiten waren er weinig klachten. Na deze eerste 12 weken kon het genieten van de zwangerschap beginnen. Toen ik 13 weken zwanger was van Vinz stond ons huwelijk gepland. We hadden op voorhand wel een beetje uitgeteld wanneer we zouden beginnen 'proberen' want ik wou zeker niet dat je op ons huwelijk al (goed) kon zien dat ik zwanger was. Ons huwelijk moest ons huwelijk blijven. Onze huwelijksdag was ontzettend warm (+ 30°), na het aantrekken van de trouwjurk werd ik behoorlijk duizelig van de spanning en de warmte. Maar op dat moment wist nog niemand dat ik zwanger was en je kon het ook niet aan me zien. Mijn mama, een verpleegster, vertelt me dat ik me niet moet aanstellen en dat de spanning straks wel over zal zijn. Ze moest eens weten natuurlijk ;-).  Maar goed, onze trouwdag verloopt voorspoedig en we laten tijdens onze fotosessie ook foto's maken om te gebruiken voor onze aankondiging. Super leuk! Ik ben heel blij dat we dat gedaan hebben, want niemand wist van onze kleine man af. Maar op deze manier was hij voor ons toch betrokken bij deze speciale dag.