Van roze wolk naar spoedrit richting intensieve neonatologie

Na de geboorte van V. waren we er van op de hoogte dat hij de eerste weken in de couveuse moest doorbrengen. Dit was ons al duidelijk gecommuniceerd voor hij geboren werd. Daarvoor ben ik de vroedvrouwen nog altijd dankbaar. We wisten die dag heel goed wat ons te wachten stond door hun goede opvolging en uitleg. 

Maar goed.. We zijn ondertussen en klein uurtje na de geboorte en ik lig net terug op mijn kamer wanneer de pediater binnen komt. Ik ga er vanuit dat hij mij ook even op de hoogte komt brengen van de gezondheidstoestand van V. In had hem namelijk na de geboorte niet meer kunnen zien. Maar niets was minder waar. V. zijn toestand ging snel achteruit en de ambulance met NICU personeel uit een groter ziekenhuis waren al onderweg om V. over te brengen. Ik werd in 7 haasten in een rolstoel gezet en naar de couveuse gebracht. Daar kon ik zelf zien dat het niet goed ging. Bij elke ademhaling trok zijn volledige buikje in zijn borstkas omdat hij zo ontzettend veel moeite moest doen om te kunnen ademen. Zelfs met de (minimale) ondersteuning die hij op dat moment al kreeg. Het ziekenhuis waar ik bevallen was, was hier niet voor uitgerust. Ondertussen waren er 2 vroedvrouwen en de pediater die ons aan het voorbereiden waren op het vervoer. Ik ben ze nog steeds dankbaar dat ze dit gedaan hebben. Het zien van de transportcouveuse en al het extra personeel hakt er wel op in. Hij wordt snel omgelegd van de couveuse naar de transportcouveuse en ze vertrekken. Ik maan mijn man aan om onmiddellijk mee te vertrekken richting het andere ziekenhuis om me zo op de hoogte te kunnen houden. Ik moet ondertussen wachten op een ambulance om mij over te brengen. Helaas is het zondag en duurt dit enorm lang. De vroedvrouwen komen me zoveel mogelijk updaten en bellen zelf ook naar het andere ziekenhuis op me mee op de hoogte te houden. 

Ondertussen is ook mijn man aangekomen en laat me weten dat V. al is opgenomen en aangesloten aan het CPAP-machine. Ondertussen zijn zijn ouders bij hem en mijn ouders zijn in allerheil naar mij toegekomen. Tot dan had ik me heel sterk kunnen houden, maar als ik mijn mama zie breek ik helemaal. Zij is verpleegster en kan de situatie beter inschatten dan ik en ik kan zien dat ze ook ongerust is. Om 18.00 uur komen dan eindelijk de mannen van de ambulance binnen voor de overdracht. Mama en papa volgen met de auto. De rit van het ene naar het andere ziekenhuis lijkt eindeloos te duren. Ondertussen probeert mijn man me zo goed en zo kwaad mogelijk op de hoogte te houden. Na een rit van 30 minuten komen we aan in het ziekenhuis en word ik naar mijn kamer gebracht. Ik kan niet wachten om onze zoon terug te zien. Mijn schoonfamilie staat me breed glimlachend op te wachten en ik snap het even niet. De situatie is toch ernstig? Waarom staan ze te lachen? Wat is er aan de hand? Wat begrijp ik niet? Ik weet mezelf geen houding te geven en kan alleen maar vragen waar mijn man is. Hij is bij V. vertellen zij me. Volgens hen ziet V. er goed uit en ze doen alsof er niks aan de hand is. Pas dan dringt tot me door dat zij hem al gezien hebben. Voor mij... 

Mijn man komt aangelopen en ik wil onmiddellijk vertrekken. Ik neem heel snel afscheid en loop de gang uit. Daar staan mijn mama en papa te wachten voor de ingang van de NICU. Ik ga naar binnen en zie onze kleine vechter voor de eerste keer aan alle draadjes en beademing. En dan gaat mijn licht uit....