Zwangerschap en premature geboorte van Vinz

De zwangerschap van V. verliep in het begin zeer goed. Ik was de eerste 12 weken behoorlijk misselijk 's morgens en de hele dag door vermoeid, maar daarbuiten waren er weinig klachten. Na deze eerste 12 weken kon het genieten van de zwangerschap beginnen. Toen ik 13 weken zwanger was van Vinz stond ons huwelijk gepland. We hadden op voorhand wel een beetje uitgeteld wanneer we zouden beginnen 'proberen' want ik wou zeker niet dat je op ons huwelijk al (goed) kon zien dat ik zwanger was. Ons huwelijk moest ons huwelijk blijven. Onze huwelijksdag was ontzettend warm (+ 30°), na het aantrekken van de trouwjurk werd ik behoorlijk duizelig van de spanning en de warmte. Maar op dat moment wist nog niemand dat ik zwanger was en je kon het ook niet aan me zien. Mijn mama, een verpleegster, vertelt me dat ik me niet moet aanstellen en dat de spanning straks wel over zal zijn. Ze moest eens weten natuurlijk ;-).  Maar goed, onze trouwdag verloopt voorspoedig en we laten tijdens onze fotosessie ook foto's maken om te gebruiken voor onze aankondiging. Super leuk! Ik ben heel blij dat we dat gedaan hebben, want niemand wist van onze kleine man af. Maar op deze manier was hij voor ons toch betrokken bij deze speciale dag. 

De volgende weken verlopen rustig en ontspannen, als leerkracht had ik op dat moment twee maanden vakantie. Tijd genoeg om even uit te rusten en alles toch al een beetje voor te bereiden. Mijn man is een echte planner en net ons huwelijk was de kinderkamer al besteld natuurlijk. Ook wanneer ik in september terug mag beginnen te werken verloopt het nog vlot. Ondertussen ben ik +/- 20 weken zwanger. Rond half oktober, 26 weken zwangerschap, beginnen de 'problemen' toch wat de kop op te steken. Regelmatig harde buiken en ontzettende pijn in mijn rug. Het hield me zelfs uit mijn slaap. Na overleg met de gynaecoloog werd beslist om 2 weken thuis te blijven en daarna te evalueren. Na die twee weken was de pijn niet minder, maar de harde buiken waren wel in aantal afgenomen. De gynaecoloog raadde me aan om thuis te blijven, maar zelf wou ik graag terug aan het werk. Ik piekerde veel te veel wanneer ik alleen thuis was. Bijkomend was er nog één lesweek alvorens de herfstvakantie zou volgen. Dit zou heus wel lukken. Natuurlijk merkte ik direct dat terug gaan werken geen goed idee was, maar ik bleef toch doorzetten tot ik 32 weken zwanger was. Toen werd het echt te veel, op dat moment kwam er ook nog een te hoge bloeddruk bij en mocht ik niet meer kiezen. Ik moest thuisblijven. Tijdens de echo op 28 weken zwangerschap vertelde de gynaecoloog ook ons dat onze kleine man vrij groot was voor zijn leeftijd, maar dat mijn baarmoedermond ook al wat verder verstreken was dan normaal. Dit zou kunnen wijzen op een vroegtijdige geboorte, maar op dat moment maakte zij zich daar weinig zorgen om. 

De eerste dag van mijn verplichte rust thuis, op 32 weken, verloor ik ineens bloed. Ik was helemaal in paniek en trommelde onmiddellijk mijn man op om mee naar het ziekenhuis te gaan. Ik belde naar de verlosafdeling en ik mocht ook onmiddellijk langsgaan. Na onderzoek bleek dan dat de slijmprop aan het loslaten was. Vanaf dan moest ik om de dag aan de monitor gaan tot het bloedverlies zou stoppen. Na 10 dagen was het bloedverlies gestopt, maar voor alle veiligheid moest ik toch nog 2x aan de monitor erna. Na 14 dagen, op net 34 weken zwangerschap, zei de gynaecoloog dan ook vol trots: "Voila meiske, nu zijt ge weer een normale zwangere.". Ik hoefde ook geen platte rust meer te houden en raadde me zelfs aan om zeker met vriendinnen eens een kopje koffie te gaan drinken. 

34 weken + 1 dag: wanneer ik 's morgens opsta lijkt het alsof ik een beetje plas in mijn onderbroek. Heel vreemd, want ik heb hier tot nu toe absoluut geen last van gehad. Ik denk bij mezelf dat dit wel kan na een lange nacht en een volle blaas. Diezelfde ochtend ga ik nog nieuwe schoenen kopen, want door mijn opgezwollen enkels pas ik ineens niet meer in mijn laarzen. Vervolgens gaan we grote inkopen doen en in de namiddag kiezen we nog een nieuw servies voor onze keuken. Wat ik mijn man op dat moment niet vertel is dat ik al de hele dag last heb van 'vochtverlies'. Hij wordt behoorlijk ambetant op me en vertelt dat ik onmiddellijk naar het ziekenhuis moet bellen. Zo gezegd, zo gedaan en ook van de vroedvrouw aan de telefoon moet ik onmiddellijk langs komen. Wanneer mijn man vraagt of hij mee moet komen, zeg ik dat dit niet nodig is omdat het gewoon een controle is en dan weer naar huis. De gynaecoloog had immers de dag ervoor nog gezegd dat alles terug normaal was. 

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de monitor gelegd en werd er een wisser genomen om te kijken of ik vruchtwater verloor. Helaas kleurde de wisser onmiddellijk roze wat betekende dat ik inderdaad vruchtwater verloor. Mijn vliezen waren gescheurd, waarschijnlijk ergens vrij vanboven aangezien ik heel de dag kleine hoeveelheden verloor. Ik werd onmiddellijk opgenomen op de materniteit en kreeg antibiotica toegediend. Aangezien ik voor de rest absoluut geen weeën had, maakte de gynaecoloog zich opnieuw weinig zorgen. Bovendien was ik net de 34 weken gepasseerd wat betekende dat ik in dat ziekenhuis mocht bevallen. Als ik niet zo ver gevorderd was geweest in de zwangerschap zou ik een groter, meer gespecialiseerd ziekenhuis moeten bevallen. Wat een geluk, want dat zag ik helemaal niet zitten. Ondertussen moest ik mijn man nog opbellen en hem vertellen dat hij mijn tas zou moeten maken. Hier was ik nog niet aan kunnen beginnen aangezien ik de twee weken ervoor platte rust had moeten nemen. Voor alle veiligheid had ik toch ook maar mijn mama opgebeld en de situatie uitgelegd. Zij is dan gaan helpen. Gelukkig maar, anders had ik alleen een tandenborstel en een boek gehad ;-).  Nadat mijn man alles naar het ziekenhuis had gebracht, heb ik hem terug naar huis gestuurd. Het was immers als na negen uur 's avonds en hij kon daar verder toch niets doen. Ik mocht enkel uit bed om te plassen en zelfs dat mocht zo weinig mogelijk. 

Rond 02.00 uur voelde ik eens een warme vloeistof langs mijn benen lopen en ik wist onmiddellijk dat nu toch wel echt mijn vliezen gebroken waren. Ik belde de vroedvrouw op en legde de situatie uit. Ik werd opnieuw aan de monitor gelegd, maar daar was geen activiteit te zien. Ik voelde op dat moment ook nog niets en ging terug slapen. Om 06.00 uur voel ik opnieuw veel vruchtwater wegglippen en ik heb ook wat pijn in mijn onderbuik. Te vergelijken met menstruatiepijn. Op de monitor is op dat moment nog altijd niets te zien. Om half 8 ben ik echt wel in arbeid, de monitor denkt er het zijne van en zegt van niet. De vroedvrouw contacteert de gynaecoloog, want bij een bevalling van mijn termijn mogen zij niet zelf beslissen om de ontsluiting te voelen. Ze mag controleren en stelt vast dat ik op dat moment al 3 cm ontsluiting heb. Ik bel mijn man en hij arriveert rond half 9. Nadat hij gearriveerd is, word ik overgebracht naar de bevallingskamer. Vanaf dan gaat alles heel snel. De ontsluiting vordert zeer vlot, zo vlot dat wanneer ik vraag voor een epidurale ze al niet meer kan/mag krijgen omdat ik te ver ben. Achteraf ben ik hier wel blij mee geweest, want het was zo ook gelukt (No worry's bij bevalling 2 was ik héél blij met mijn epidurale). Tot op dit moment ben ik nog steeds niet in arbeid volgens de monitor. De vroedvrouwen begrijpen het niet goed, maar de vervelende band moet om blijven. Om 11.02 uur vertelt de gynaecoloog dat ik mag beginnen persen. En ik herinner me heel goed dat ik op de klok keek en dacht "binnen een half uur moet dat hier klaar zijn hé". En effectief om 11.29 uur werd onze kleine man geboren. Hij was klein, dat zag ik direct. Maar hij was flink vond ik, het leek me geen lichte. Ik hoorde hem huilen en hij mocht zelf heel even bij me liggen. Vervolgens moest hij mee met de pediater, die samen met een verpleegster van pediatrie achter het gordijn heel de bevalling had meegevolgd. Mijn man ging mee en kwam enige tijd later terug om te zeggen dat hij het goed deed en 1,995 kg woog en 44 cm groot was. Volgens de pediater klein voor zijn termijn, terwijl hij 6 weken ervoor nog te groot was voor zijn termijn. Ons klein minimannetje was geboren. Ik kon niet meer fier zijn dan op dat moment. Ik werd terug een beetje opgelapt en naar mijn kamer gebracht. Onze kleine man moest moest op neonatologie blijven in zijn couveuse. We hadden net iedereen op de hoogte gebracht van de geboorte als de pediater toch nog mijn kamer binnenkomt. In eerste instantie ging ik er van uit dat hij mij alles even kwam uitleggen, maar dat draaide anders uit...

Het vervolg volgt snel...