Terug in de transportcouveuse & het schuldgevoel

Onze kleine V. heeft de afgelopen dagen bewezen dat hij een kleine vechter is. Op vijf dagen tijd heeft hij weten terug vechten uit een kritieke situatie. Hij doet het nu zelfs zo goed dat hij terug mag naar het lokale ziekenhuis. 

Wat me erg is bijgebleven van dat transport is de conversatie met de neonatoloog vooraf. Zij wees ons erop dat we ons niet schuldig moesten voelen. Ik had dit de dagen voordien aangegeven. Was het mijn schuld geweest dat hij te vroeg geboren was? Had ik meer moeten rusten? Had ik beter moeten luisteren naar de gynaecoloog? Had ik überhaupt iets anders/beter kunnen doen? Zij vertelde me dat er geen enkele reden was om mezelf of mijn keuzes in twijfel te trekken. Ik had nooit gerookt of gedronken, alle adviezen van mijn lokaal ziekenhuis opgevolgd, alle controles netjes op tijd gehad... Dit was pech, brute pech. Na ons gesprek zei ze ons ook dat we zeker een foto moesten nemen van het vertrek. We zouden er waarschijnlijk vaker naar terug kijken dan we dachten. In eerste instantie vond ik dit maar vreemd. Ik ben sowieso niet de persoon om foto's te nemen als er andere op staan te kijken. Maar ze had wel gelijk. Dit was voor ons zo een kantelpunt in V. zijn vooruitgang dat we er inderdaad vaak over spreken en de foto's er wel eens durven bij nemen. Aan  de lieve en bekwame neonatologe en haar team: een dikke merci! Jullie zijn toppers! 

Ondertussen wordt onze kleine V. overgebracht naar het lokale ziekenhuis en hun neonatologie. Wij volgen op de voet. Eens aangekomen in het lokale ziekenhuis voel je direct een rustigere sfeer. Kleine V. ligt helemaal alleen op de afdeling en er zal niet constant een verpleegster bij zijn. Er staat wel een babyfoon en hij is steeds gekoppeld aan de monitor. Deze kan de verpleging raadplegen op hun computer en hun telefoon gaat af als er een alarmpje zou zijn. Heel vreemd misschien, maar ergens geeft me dit een gerust gevoel. Hij is sterk genoeg om dit te kunnen, anders zouden ze dit niet doen. De verpleging vraagt ons ook of we kleertjes hebben voor hem. In het andere ziekenhuis was dit nog niet ter sprake gekomen. Daar hadden ze dit liever (nog) niet. Ik had natuurlijk in de maanden voor de bevalling massa's kleertjes gekocht, maar in maatje 56. Zowel mijn man als ik komen uit een gezin met flinke kinderen, dus onze mama's hadden gezegd om zeker geen maatje 50 te kopen. Dit zou hij toch maar heel kort aan kunnen doen. Niet dus... We moesten op zoek naar maatje 44. In België was dat op het moment van de geboorte echt een ramp. Ik vond enkel een paar rompertjes en boxpakjes. Ik wilde hem na al die dagen eindelijk eens mooi/stoer aankleden. Tijdens het knuffelen met mijn kleine man begon ik alle webshops/winkels die babykleding verkopen uit te pluizen. In België is er, zeker bij ons in de buurt, niets te vinden. Gelukkig wonen we op 10 minuutjes van de Nederlandse grens en kunnen we daar op zoek. Er zit drie uur tussen de voedingen en we besluiten 's middags snel op en af te rijden. We vinden dan toch 3 leuke/stoere pakjes in maatje 44. Net poppenkleertjes als je het mij vroeg. Super fier was ik toen ik hem de eerste keer zag in zijn outfitje. Nu leek hij echt 'genezen'. Het was ook nu pas dat mijn man ineens de klik maakte om hem te nemen. Tot dan had hij V. nog niet durven vastnemen. Mijn man is bijna 2 meter groot en hij was oprecht bang dat hij te ruw/groot/onhandig was om dit te doen. Ik heb hem hier ook nooit in gepusht. Dit zou alleen maar nefast zijn geweest. Dit moest uit hem komen. 

De dagen die volgen doet onze man het zo goed dat ze zijn voedingssonde en extra's afbouwen. Ik ben elke dag in het ziekenhuis van 07.00 - 22.00 uur om bij onze kleine te zijn. 's middags kom ik even thuis iets eten of mijn man komt tot in het ziekenhuis zodat we daar iets kunnen eten. Aan het begin van onze opname werd ons gezegd dat V. in het ziekenhuis zou moeten blijven tot hij 37 weken was (uitgerekende tijd). Dat wou dus zeggen dat hij 3 weken zou moeten blijven. De zaterdag voor hij 36 weken zou zijn, komt de kinderarts een gesprek met me voeren. Eigenlijk doe ik op dit moment al alles zelf. De verpleging moet enkel de flesjes opwarmen en V. ligt ondertussen in het gewone bedje en kan prima zijn temperatuur houden. Ze vraagt me of ik het zie zitten om hem nu al mee naar huis te nemen. De vroedvrouw zal dan wel vaker aan huis moeten komen, maar voor haar kan het. Uiteraard wil ik hem mee naar huis nemen. Dit heeft lang genoeg geduurd wat mij betreft. Diezelfde nacht mag ik ook blijven slapen en als dat goed verloopt, mag V. mee naar huis de volgende dag. 

Zo gezegd zo gedaan! V. mag mee naar huis!!