NICU Zone rood

Onze kleine V. ligt ondertussen al enkele uren aan de CPAP-machine en andere medicatie wanneer ik toekom op de afdeling na een lange dag bang afwachten in een ander ziekenhuis. Tijdens de rustige en uiterst duidelijke uitleg van de neonatoloog en verpleegkundige wordt het me allemaal te veel en val ik flauw. In de korte uitleg die ik heb meegekregen voelde ik wel dat deze mensen wisten waar ze mee bezig waren. V. was hier in goede handen. Ik werd, nadat ik was bijgekomen, terug naar mijn kamer gebracht om te bekomen. Ik had het gevoel dat ik hem opnieuw moest achterlaten. Er werd me gezegd dat ik zoveel mocht langskomen als ik wilde, maar dat ik nu eerst even moest rusten. Aan een mama die maar half kon functioneren had kleine V. ook niets. En ze hadden gelijk, overschot van gelijk. Het was een lange dag geweest, met heel veel bange uren en nu wist ik zeker dat hij in de best mogelijke handen was. 

Die nacht slaap ik wel, maar uiteraard absoluut niet goed en ik ben vroeg wakker. Om half 6 's morgens besluit ik om naar de NICU te gaan. Alleen... Ik word binnengelaten en er wordt me nog een keer alles uitgelegd. De verpleegkundigen van de nacht overliepen alles wat de dag ervoor was gebeurd en hoe hij het deze nacht deed. Ze waren aangenaam verrast van V. zijn vooruitgang. Ze hadden het zelden gezien dat een kindje zo snel resultaat had met het CPAP-machine. Een klein lichtpuntje in 24 donkere uren. Tijdens de uitleg werd me ook gezegd dat de NICU was onderverdeeld in drie zones: rood, oranje en groen. V. lag in de rode zone, de meest kritieke zone. Ondanks zijn vooruitgang was zijn toestand op dat moment dus nog altijd kritiek. Na de uitleg was ik voor het eerst even "alleen" met onze kleine vechter. Voor zover dat je alleen kan zijn op zo een afdeling. En toch moet dat, na zijn geboorte uiteraard, het mooiste moment zijn geweest uit de afgelopen uren. Eindelijk konden we elkaar leren kennen. Ik vanuit mijn stoel en hij vanuit zijn veilige cocon. Diezelfde dag komen mijn broer en zussen (die allemaal een pak jonger zijn dan mij) ook langs. Het valt me op hoe aangedaan ook zij zijn van deze situatie. Zij zijn vrij dicht op elkaar geboren en kunnen dus moeilijk inschatten hoe groot of zwaar een baby eigenlijk hoort te zijn. Maar ze hebben toch ook direct door dat dit geen normale situatie is. Mijn mama had de avond ervoor al besloten om de komende week niet te gaan werken en er zoveel mogelijk voor mij te zijn. Enkele maanden na de geboorte gaf ze dan toe dat ze op de rit naar huis na de eerste dag tegen mijn papa had aangegeven dat ze hier absoluut niet gerust in was. 

Wat ik nog niet verteld heb, is dat V. nu in het ziekenhuis ligt dat ik ten allen tijden had willen vermijden. Ik was zo blij dat ik de 34 weken had gehaald in mijn zwangerschap zodat ik niet hier moest bevallen. En nu waren we hier toch terecht gekomen. Op het moment van de overplaatsing heb ik nog gedacht: "Toch niet dat ziekenhuis?". Maar achteraf gezien kon onze kleine V. nergens beter zijn. De meest bekwame professionals die je als mama op elke mogelijke manier informeerden en gerust stelden. Elke keer als ik op de NICU binnen kwam kreeg ik een verslagje. Zelfs al zat er maar een uurtje tussen mijn bezoekjes (mijn kamer lag op de gang ernaast). 

Op dag 2 zien we niet enkel een neonatoloog, maar ook een longarts, diëtiste, logopediste en kinesist. Ik stond ervan versteld hoeveel verschillende disciplines er met één kindje konden bezig zijn. We kregen tips om V. een flesje te kunnen geven, de kinesiste gaf ons tips... Maar die dag zagen we ook een sociaal werkster. Blijkbaar hoort dit bij de standaardprocedure in het ziekenhuis als je kindje te vroeg wordt geboren. Zij was heel geïnteresseerd in ons verhaal en vertelde dat we naderhand ook altijd nog contact konden opnemen met haar moesten we dit nodig vinden. Zowel mijn man als ik zijn geen praters, maar dit had ons toch zichtbaar deugd gedaan. 

Tijdens mijn avondbezoekje op dag 2 vertelt de verpleger me dat het CPAP-machine gedurende de dag voldoende is kunnen afbouwen om deze nacht de eerste keer terug zonder te proberen. Dit is heel erg snel, maar ze hebben er het volste vertrouwen in en ik dus ook. Het is een onrustige nacht en om 02.00 uur bel ik toch even om te vragen hoe het gaat. Alles in orde krijg ik te horen. Hij doet het goed. En ook 's morgens om half 7 doet hij het nog steeds prima. De machine is volledig afgekoppeld. Er wordt enkel nog extra zuurstof in de couveuse toegediend. Wat ben ik trots op onze kleine man. De verpleegster van dienst voor V. vraagt me of ik hem al heb kunnen vasthouden. Dit was niet het geval. Ze vertelt me dat ze me gaat bellen als hij wordt gewassen en klaargemaakt dan kan ik komen helpen en hem vasthouden. Als mijn hart een sprongetje zou kunnen maken, zou het uit mijn borstkas zijn gesprongen op dat moment.

 Zo gezegd, zo gedaan om half 11, bijna 48 uur na zijn geboorte, krijgen we eindelijk de kans om te knuffelen. Hij doet het ook nu opvallend goed buiten zijn couveuse. Zolang hij bij mij ligt heeft hij natuurlijk geen extra zuurstof dus dat wordt erg kort opgevolgd. De verpleegster geeft aan dat zolang zijn saturatie goed blijft, hij mag blijven liggen. Een volledig uur kan hij me blijven liggen, heerlijk! Wat hebben we genoten!! 

De volgende dagen blijft hij het vrij goed doen en er wordt al vrij snel besloten om hem op dag 5 terug naar het andere ziekenhuis over te brengen. Hij doet nog wel eens een alarmpje, maar deze zijn eerder sporadisch. Hij heeft geen extra intensieve zorgen meer nodig. Dit maakt de situatie voor ons als ouders ook een pak gemakkelijker. Het andere ziekenhuis ligt op 10 minuten van ons huis, dit ziekenhuis op meer dan 30 minuten. Na de eerste 48 helse uren zijn we zo blij dat het, relatief gezien natuurlijk, goed gaat met onze kleine man. Hij krijgt nog steeds geen flesjes enkel sondevoeding en extra medicijnen voor zijn longetjes. Maar toch is hij klaar voor de volgende stap. En wij zijn er ook klaar voor! Als hij dit allemaal kan, kunnen wij dit ook!