Help mijn kleuter praat niet.. Vervolg

In mijn vorige post van "help mijn kleuter praat niet" deed ik de weg uit de doeken die we tot nu toe hadden afgelegd. Ondertussen zijn we weer enkele maanden en testen verder. 

Eind augustus werden we verwacht in het CAR. Vol verwachtingen hadden we uitgekeken naar deze testen. We gingen er immers van uit dat we eindelijk meer zouden weten. Dit verhaal liep echter anders af. Tijdens de eerste testdag werd al duidelijk dat het een moeilijke opgave zou worden voor V. Hij werkte niet echt mee en liet niet zien wat hij in zijn mars had. De tweede dag was nog erger, een half uurtje nadat de test was begonnen werd ik terug gebeld. Of ik a.u.b. mijn zoon kon komen halen, want het ging echt niet. Hij huilde alleen maar en werkte zeker niet mee. In tranen ben ik 25 minuten naar huis gereden. Opnieuw lukt het niet.. Opnieuw gaan we niet weten wat er nu precies aan hand is. En het allerbelangrijkst opnieuw zouden we zelf weer op zoek moeten naar andere oplossingen! Want dat staat voor ons op nummer 1. Hij moet nu vooruit kunnen. 

Op 1 september start hij met school, en zoals bij de meeste kindjes, met de nodige traantjes. Maar toch was ik zo ontzettend trots op ons mannetje. De juffen waren op voorhand op de hoogte gebracht en zagen er nog niet direct een probleem in. Heel fijn! Hier kon hij beginnen,zoals alle andere kindjes, met een schone lei. 8 september had ik dan het adviesgesprek n.a.v. de testen in het CAR. Er werd me eigenlijk niets nieuws verteld, enkel dat de testen binnen afzienbare tijd opnieuw moesten worden afgenomen. We zouden onder aanvullende verzekering (je krijgt dan maar max. 10 euro per keer terugbetaald) wel recht hebben op 40 sessies. Er werd dan wel onmiddellijk verteld dat hij minstens 2x per week naar de logo zou moeten gaan om vooruitgang te kunnen boeken. Even snel omgerekend zouden we dus al binnen 20 weken door onze beurten heen zijn. Via e-mail bezorg ik de school ook een beknopt verslag van het adviesgesprek. Omdat ik de juffen beloofd had om ze op de hoogte te houden. 

Vorige week donderdag kreeg ik dan ook al telefoon van de school om eens samen te zitten. Een soort geruststelling langs de ene kant, maar ook weer zorgen. Misschien gaat het niet zo goed op school als wij denken. Want alle zorgen aan de kant gezet, hij gaat ontzettend graag naar school. Hij is zo fier als hij zijn boekentasje ziet staan en kan vertrekken. Hij wuift alsof hij een week op vakantie vertrekt naar een warm land. Heerlijk om te zien! 

Vandaag volgde dan ook het gesprek op school. De juffen merken dezelfde zaken op als wij thuis. Moeilijkheden met communicatie, praten en hij speelt eigenlijk alleen maar met de auto's. Verder geven ze ook aan dat hij het moeilijk heeft met nieuwe omgevingen. Dit zijn allemaal heel herkenbare zaken voor ons, maar misschien had ik stiekem eens heel graag gehoord hoe goed hij het eigenlijk wel doet. We krijgen de raad om hem eens te laten testen bij het COS. Dit ken ik zelf niet en hier moeten we thuis toch eens over praten. De juffen geven ook aan dat ze graag extra begeleiding krijgen van buitenaf, een vertrouwenspersoon voor V. Dit zullen ze vanuit de school opnemen met het CLB. Ik ben blij met de initiatieven van de juffen, zorgjuf en directie in zijn school. Maar laten we eerlijk zijn, dit zijn niet de gesprekken die je als mama wil voeren in de eerste drie weken dat je kind naar school gaat. 

Binnen 2 weken kunnen we starten met de logopedie en hopen we, opnieuw, op vooruitgang. Maar ondertussen blijven we super fier op zijn doorzettingsvermogen en volharding. 

Wordt opnieuw vervolg...