Help mijn kleuter praat niet...

Eén jaar geleden begon ik mijn zoektocht naar antwoorden, oplossingen, hulpmiddelen... Op dat moment was ons zoontje 1,5 jaar en zei hij nog niets buiten het woordje "nee". Op zich nog niet direct iets om ons grote zorgen over te maken, maar toch begon het te knagen. Vele andere kindjes in onze omgeving van zijn leeftijd zeiden op deze leeftijd wel al (heel wat) woordjes. Bijkomend had hij veel last van ooronstekingen. We zaten bijna maandelijks bij de huisarts of kinderarts voor een oorontsteking. Meestal aan beide kanten gelijktijdig. In juli 2019 wordt dan toch beslist om buisjes te plaatsen, 12 oorontstekingen op een leeftijd van 19 maanden is toch te veel. Er wordt ons op dat moment ook verteld dat het plaatsen van de buisjes vaak gepaard gaat met het plots ontwikkelen van taal. Het kan zijn dat hij gewoon al die tijd niet zo goed heeft gehoord. We vestigen voor een stuk onze hoop op de buisjes. 

Oktober 2019, we zijn ondertussen ruim drie maanden verder en we zien nog altijd geen vooruitgang. We blijven steken op het woordje "nee". Ondertussen uiten we ook onze bezorgdheid naar onze omgeving toe, maar daar stuiten we voor een stuk  op onbegrip en horen ontelbare keren: "Hij komt wel aan het praten". Ergens weten we dit ook wel, hij zal waarschijnlijk ook wel eens gaan praten. Maar wanneer? En met welke hulp? Omdat ik geen rust kan vinden in deze gedachte contacteer ik zelf een logopediste gespecialiseerd in pre-logopedie. Zij voert een onderzoek uit en gaat met ons online aan de slag. We krijgen opdrachten en moeten filmpjes doorsturen van ons zoontje op regelmatige basis. 

Aangezien V. prematuur geboren is met de nodige complicaties wordt hij kort opgevolgd door een vaste kinderarts. Ik heb bij haar opnieuw een afspraak in februari 2020. Ik uit, opnieuw, mijn bezorgdheden omtrent V. zijn taal. Na ongeveer 6 maanden oefeningen van de logopediste zijn we nog steeds niets opgeschoten. Ook de kinderarts vindt het nu goed geweest en stuurt ons door naar de NKO-arts die ook de buisjes heeft geplaatst in juli 2019. Zij zal, samen met een audiologe, een drukmeting afnemen. Deze staat gepland half maart. We leven weer toe naar deze datum hopend op antwoorden. En dan... De coronacrisis... De drukmeting wordt afgebeld, uiteraard hebben we alle begrip voor de situatie en zouden we onszelf en anderen niet in gevaar willen brengen. Maar toch voelt het opnieuw als een stap achteruit. 

Mei 2020, de eerste versoepelingen van de coronamaatregelen laten zich voelen en ik probeer zo snel mogelijk terug binnen te geraken in het ziekenhuis. Dit lukt me gelukkig ook half mei. De drukmeting wordt uitgevoerd en is in orde. Een opluchting aan de ene kant, nieuwe zorgen aan de andere kant. We worden opnieuw doorverwezen. Deze keer naar een taal- en pathologiecentrum. Ondertussen begin ik "dokter Google" te raadplegen. Slechtste idee ooit natuurlijk! Je vindt er zo veel verschillende oorzaken van taal- en/of ontwikkelingsproblemen dat ik mijn laptop snel terug dicht doe en besluit dit niet meer te doen. 

Vandaag konden we dan eindelijk terecht in het taal- en pathologiecentrum voor ons intakegesprek. Door de coronamaatregelen mag maar één ouder gaan en we besluiten al snel dat ik dat zal zijn. Samen met V. heb ik het volledige voorgaande traject afgelegd en zal ik dus ook het meeste kunnen vertellen. De intake in het taal- en pathologiecentrum bestaat uit drie stappen: intakegesprek met de ouders, testen met kleine V. en tot slot het evaluatiegesprek. Het wordt al snel duidelijk dat ze de situatie goed kunnen inschatten, mede dankzij alle voorgaande stappen die we al hadden gezet. Er wordt besloten dat V. in augustus (ja, het duurt opnieuw twee maanden voor er opnieuw actie zal worden ondernomen) zijn testen zal krijgen. De directeur met wie ik mijn gesprek heb, stuurt aan op al beginnende intensieve logopedie voor de testen worden afgenomen. Hij legt me uit dat kinderen met een taalachterstand vaak negatief gedrag uiten op school. Bijkomend kan het zijn dat ze zich uitgesloten gaan voelen. Ik sta zelf in het onderwijs en ik snap maar al te goed wat hij wil zeggen. Ik stem onmiddellijk in, maar opnieuw krijg ik dan te horen dat er een wachtlijst is. Opnieuw wachten... Ik snap het allemaal wel, we zijn niet alleen. Maar na een jaar wil ik vooruit. Elke keer gaan we muizenstapjes vooruit, het mogen van mij ondertussen wel wat grotere stappen worden. Maar goed, het is nu zo.. Hij staat op de wachtlijst en wij wachten, opnieuw, geduldig af. Onze kleine man zal het ondertussen moeten doen met het woordje "nee" en zijn wilskracht om ons te krijgen waar bij ons nodig heeft (meestal de koekenkast of de koelkast :-) ).

De weg die we met kleine V. hebben afgelegd de afgelopen 2,5 jaar is lang. We zijn begonnen aan de beademing in de couveuse, kinesitherapie voor een jaar, een operatie door de kinderuroloog, buisjes door de NKO-arts, logopedie... En ik heb niet het gevoel dat we al aan het einde van onze rit zijn. Onze kleine man neemt elke hindernis met zoveel moed en positiviteit dat ik me bijna verplicht voel om hetzelfde te doen. Maar op dagen als vandaag heb ik het daar toch heel moeilijk mee. Ik besef heel goed dat dit zeker niet het ergste is wat je kan overkomen en ik ben dankbaar voor ons gezond kind. Maar toch doet dit meer met me dan ik durf toegeven. 

Wordt vervolgd...