‘Neeeehee, neeee, neeee’ gilt Jay-Dean voor de zoveelste keer die ochtend. Boos trekt hij zich los en rent vervolgens lachend (‘haha, het is me gelukt’) weg. ‘Hmpf..’ zucht ik. Het is mij gelukt om zijn trui over zijn hoofd te trekken maar zijn armen hangen nog steeds los onder de trui. Ik kijk op de klok en zie dat het net half 8 is geweest. Nog geen 20 minuten geleden hoorde ik de eerste tekenen van leven uit Jay zijn kamer en ik zou niet eerlijk zijn als ik zou zeggen dat ik niet nu al weer uitkijk naar zijn middagdutje. Vandaag gaat hij naar het kinderdagverblijf bedenk ik me. ‘Oké, dat red ik nog wel. Waar is dat monstertje?’...

‘Nee, joh!’ antwoord ik lachend op zijn vraag. Hij kijkt me aan met een half serieuze blik ‘Nou waarom niet? Hij zag jou echt wel zitten hoor’. ‘ Ach hou is op! Hij is 18! Dat kan ik gewoon echt niet maken’. Er verschijnt een scheve grijns op zijn gezicht. ‘Nou ik had het wel geweten hoor. Ook niet voor een keer?’. ‘Nee, daar hou ik echt niet van. Dat ga ik echt niet doen!’

Het gaat niet goed met mij, al een hele tijd...

Gister rond 18:00 stond ik voor de tweede keer in veel te korte tijd op een gammel laddertje, op mijn balkon, bij mijn eigen huis in te breken. Ergens eind van de zomer was het ook al feest. En nu was ik wederom zo slim om Jay-Dean en mezelf buiten te sluiten. Ik hoor je denken: ‘Maar het eerste wat je doet als je verhuist bent is toch een reserve sleutel aan familie of vrienden geven?’. Klopt als een bus, normale mensen doen dat inderdaad. Maar ikke niet hoor, nee nee. Zelfs niet nadat mijn buurvrouw, na de 1e keer dat ik via haar balkon naar die van mij moest klimmen, het me nog had gezegd. ‘Nu echt de reserve sleutel aan iemand geven hè!?’. Ik hoor het me nog zo zeggen: ‘Ga ik zeker doen!’. Ik ben op dat moment oprecht van plan om dat dan ook direct te gaan doen als ik thuis kom. Maar eerlijk.. 1,5 seconde nadat ik hevig ja heb geknikt ben ik het al weer vergeten.

‘Er kwamen in de verte twee jongens aan die door het straatje heen moesten. Vol schaamte stapte ik het straatje uit om hen ruimte te geven mij te passeren. Wanneer ze mij passeerde boog ik mijn hoofd om hun blik niet te hoeven zien. Bang om weer een afwijzende, bespottende blik te ontvangen. Terwijl ik deed alsof ik iets aan het zoeken was in mijn tasje op de grond liet ik hen voorbij gaan.’

ZO KAN HET DUS OOK | Wat een heerlijke avond! Echt zo enorm fijn. En het beste van alles… de televisie is geen enkel moment aan geweest. Uiteraard heeft die kleine draak er wel een aantal keer om gevraagd maar dat had echt in de krant gemogen als dat niet het geval was geweest.

Als ik nu terug kijk op mijn zwangerschap besef ik mij dat ik door mijn gehele zwangerschap heen heel boos was. Mensen zullen vast hebben gedacht dat ik aan zwangerschapskarate deed want ik heb me een partij om me heen getrapt. Niet te houden deze meid... Ik weet dat meerdere mensen me het wel gezegd hebben en op hun tenen gingen lopen om mij heen. Wat mij dan weer nog bozer en sacherijniger maakte. Nu achteraf zie ik waarom ik zo boos was en me zo hefig afzette tegen mijn zwangerschap…

Ik heb nooit willen weten. Nooit de behoefte gehad om te ontdekken ‘waarom?’. Misschien bang voor wat ik zou vinden. Verschuilend achter mijn vergevingsgezinde karakter. Je altijd verdedigd wanneer mensen er naar vroegen. ‘Ze kon waarschijnlijk niet anders’ is wat ik hen zeg.

Het staat er echt... Heel even vraag ik me af hoe te reageren. Ik zou moeten schrikken, in paniek raken, huilen van onmacht misschien. Maar ik voel niets van dat alles. Integendeel. Mijn lichaam vult zich met een warm, gelukzalig gevoel. Vreugde gemixt met enthousiasme raast door heel mijn lijf. Ik wil schreeuwen van euforie, springen van blijdschap en huilen van geluk. Dus dat doe ik ook. In mijn eentje, in mijn kleine appartementje, in Bonaire.