Ik schrik een beetje als je zegt dat het niet goed met je gaat. Ik lees al een tijdje je posts en ik bewonder je openheid en de manier waarop je alles aanpakt en gedaan krijgt. Je geeft je volledig voor JD en hebt (voor zover ik vanaf op basis van je blog en insta kan beoordelen) een prachtig leven opgebouwd. Ik heb me niet gerealiseerd dat je het moeilijk had. Nu je dit zo vertelt, denk ik wel dat het heel goed is dat je deze weg bent ingeslagen. Ik wens je heel veel sterkte en succes. Hopelijk helpt het je om je verdriet te verwerken en te groeien als mens en mama, zodat je straks (weer) volledig kunt genieten van de mooie dingen die je doet.

Heel herkenbaar. Ik zelf heb ptss en ben er gelukkig open en eerlijk over. Hoewel ik het op mijn werk nog wel lastig vind. Je krijgt toch meteen een stempel en ben bang dat ik er misschien uit moet. Want ja... je bent toch “beschadigd” zeg maar. Maar dat gevoel komt door dat het inderdaad nog een taboe is. Maar dat wil niet zeggen als dat ik ptss heb dat ik niet kan werken. Ik, jij, wij zijn juist heel sterk, we pakken onze problemen aan zodat we weer verder kunnen gaan. Ben trots op elke stap die je neemt. Hoe klein ze ook mogen zijn💋

Ik vind het heel moedig en dapper van jou!! Inderdaad heerst er een taboe op. Terwijl ik van mening ben dat iedereen in mindere of meerdere mate last heeft van psychische klachten. Het hoort bij mens zijn! Zo jammer dat mensen zich ervoor schamen omdat andere mensen geen inlevingsvermogen hebben.. Maar het is ook moeilijk omdat je het niet aan de buitenkant ziet. Heel veel succes!!💪💪

❤️